قهرمانانی داریم که سال‌ها است به چشم مردم خاک زده اند

نعمت رحیمی
قهرمانانی داریم که سال‌ها است به چشم مردم خاک زده اند

عبدالسمیع فیضی، سال‌ها است که نامش را در جامعه‌ی ورزش، به خصوص در بین ورزش‌کاران مبارزات آزاد (MMA) مطرح کرده است. او در این مدت در ۱۹ رقابت بُرون مرزی‌اش، در بخش‌های حرفه‌ای و آماتور، فقط در یک بازی بازنده بوده است که ما در روزنامه‌ی صبح کابل به صورت رو در رو، پای صحبت‌ها و درد دل‌هایش نشستیم.
صبح کابل: سمیع جان چندساله استین، چند سال است ورزش می‌کنید، خود تان را کامل معرفی کنید؟
سمیع: عبدالسمیع فیضی حسین‌خیل، ۲۴ساله، از کابل و ده سال است در «MMA» فعال استم. تا کنون در ۱۹ رقابت بیرونی شرکت و تنها یک باخت دارم. پس از پایان مکتب، دو سال است حقوق می‌خوانم، ازدواج کرده و یک فرزند دارم.
صبح کابل: در سال‌های اخیر، ام‌ام‌ای که ترکیبی از ورزش‌های رزمی است، در افغانستان رشد چشم‌گیری داشته، پیش‌رفت این ورزش در کشور از نظر فنی و امکانات چگونه است؟ نقطه ضعف و قوتش در کجاست؟
سمیع: نسبت به گذشته، در تمام زمینه‌ها بهتر شده ‌ایم. در تاکتیک، تکنیک و مربیان. حالا ام‌ام‌ای ما در آسیا حرف‌هایی برای گفتن دارد؛ اما امکانات ما هنوز بسیار ضعیف است؛ اما انترنت، برای تمرین و یادگیری تاکتیک‌ها کمی کار را آسان کرده است.
صبح کابل: برخی‌ها معتقدند که به دلیل خشونت و تجارتی بودن ام‌ام‌ای، این رشته ورزش نیست، نظر شما چیست؟
سمیع: اگر این‌گونه هم باشد، ورزش‌کاران گناهی ندارند؛ چون من خودم وقتی به این ورزش علاقه‌مند شدم، به این چیزهایش فکر نمی‌کردم. آرزویم بود که یک ورزش‌کار خوب شوم. به پول و تجارتش فکر نمی‌کردم. هدفم کسب افتخار برای کشورم بود، وقتی پیش رفتم، فهمیدم که یک بخش دیگر این ورزش، تجارت است و این حق ورزش‌کار است که برای زحمتی که می‌کشد، چیزی به دست بیاورد.
صبح کابل: اگر تجربه‌ای را که حالا دارید، در شروع می‌داشتید، باز هم سراغ ام‌ام‌ای می‌آمدید؟ یا جذب ورزش دیگری می‌شدید؟
سمیع: من این ورزش را دوست دارم، استعدادش را دارم و برای همین، این مسیر را می‌آمدم. اگر در ام‌ام‌ای نمی‌بودم، در جوجیتسو و گرپلینگ سبمیشن، فعالیت می‌کردم. در جوجیتسو هم برای کشورم مسابقه داده‌ام و تصور می‌کنم که ام‌ام‌ای در خونم است و دوستش دارم.
صبح کابل: از ام‌ام‌ای چقدر در آمد داشته‌ای؟
سمیع: ولا، تا حالا که به اندازه‌ی ورزش‌کاران سازمان‌های بزرگی مثل «UFC» و … در آمد نداشته ام؛ اما تا ۷هزار دالر در یک مسابقه گرفته‌ام. شاید تا حالا در مجموع ۱۵ هزار دالر در آمد داشته ام.
صبح کابل: چرا در ام‌ام‌ای بازنده و برنده، هر دو پول می‌گیرند؟
سمیع: برای تشویق و از بین نرفتن انگیزه‌ی ورزش‌کاران، این کار را انجام می‌دهند. البته پول برنده و بازنده با یک‌دیگر فرق دارد. مقدار پول هم به شهرت و درآمد سازمان‌ها بستگی دارد.
صبح کابل: چرا هیچ کدام از ورزش‌کاران داخلی ام‌ام‌ای افغانستان، به سازمان «UFC» راه پیدا نکردند؟ در حالی‌که آرزوی همه بود؟
سمیع: سوال خوبی است. بزرگ‌ترین هدف همه‌ی ما راه‌یابی به این سازمان است. در دنیا سه اردوگاه تمرینی (کمپ) است، در امریکا، کانادا و عربستان. هر کسی که می‌خواهد وارد «UFC» شود، باید عضو یکی از سه کمپ باشد. ریکاردهای خوب و کیفیت بالا داشته باشد. تنها ثبت ریکورد در سایت شیرداگ هم فایده ندارد، کیفیت مسابقات مهم است. برای «UFC» مهم نیست شما چند برد دارید، آن‌ها کیفیت سازمان و مسابقه را می‌سنجند.
صبح کابل: سیر بهادرزاده و نصرت حق‌پرست، ورزش‌کاران دیگر افغان، از اروپا به «UFC» رسیدند، دلیلش چیست؟
سمیع: کیفیت مسابقات شان بهتر بود، یکی این که این دو ورزش‌کار تابعیت کشورهای غربی را دارند؛ مثلا حق‌پرست از کانادا و بهادرزاده از امریکا به «UFC» معرفی شدند. مستقیم از افغانستان، رسیدن به «UFC» ممکن نیست.
صبح کابل: چیزی که شما گفتید، مثل رفتن به امریکا و کانادا سخت است؛ اما عربستان چه؟ این راه آسان‌تر نیست؟
سمیع: فعلا ورزش‌کاران ما، توانایی این را دارند که عضو کمپ عربستان شوند. اگر چنین شود، می‌شود که ورزش‌کاران ما از طرف این کمپ، به «UFC» معرفی شوند. مشکل آن است که ورزش‌کاران ما بردهای جدی و قوی ندارند، تا مورد توجه یواف‌سی قرار بگیرند. بسیار ورزش‌کاران ما با تأسف، با پول و جورآمد، کسی را وارد رینگ می‌کنند و می‌برند؛ بعد می‌گویند که فلانی را بردم. مسابقه‌هایی که برای سازمان‌های مطرح، ارزش ندارد. ریکاردهای من بسیار کم در شیرداگ ثبت شده است و من حریفانی را شکست داده ام که بیشتر از ۲۰ ریکارد داشته اند، این مهم است. حریف مسابقه‌ی آخرم در بلاروس، ۲۶ ریکارد داشت، شش‌تایش در شیرداگ و ۲۰ مسابقه‌اش در تاپالوژی ثبت شده است. من با چهار ریکورد، رفتم و او را که هیچ باختی نداشت، در کشورش شکست دادم؛ برای همین، یک‌سال قراردادم را تمدید کردند.
صبح کابل: چرا ورزش‌کاران ما در سال‌های اخیر بیشتر به سازمان‌های روسیه و بلاروس رو آورده اند؟ قصه چیست؟
سمیع: در روسیه سازمان‌هایی هستند که مسابقات تقلبی با جورآمد برگزار می‌کنند؛ مثل سازمان‌های «OCA و OFS»، یک رقم جور می‌کنند که خود سازمان هم خبر ندارد، مثلا ورزش‌کار افغانی به روسیه می‌رود، یک ترجمان یا کسی زبان بلد است، پشت خانه‌ی حریف می‌رود، پول می‌دهد و جورآمد می‌کند. وقتی توافق کردند، تکنیک طراحی می‌کنند. مثلا، تو مرا یک مشت بزن، بعد من زیر می‌گیرم، یک سبمیشن و کار تمام است. البته سازمان‌هایی هم هستند که با این کارها نام شان را بد نمی‌کنند.
صبح کابل: مدرک مستدل در این زمینه وجود دارد؟ یا که همه‌اش شایعه است؟


سمیع: من شنیده‌ام، به صراحت می‌توانم بگویم که چنین چیزی هست. چند ورزش‌کار داریم که سال‌ها است به چشم مردم خاک زده و خود را قهرمان جلوه داده ‌اند. این‌ها این کار را کردند و به حریف پول دادند و مسابقه را بردند. مردم هم که از پشت پرده خبر ندارند و باور می‌کنند؛ اما ما که در این رشته استیم، می‌فهمیم که داستان چیست؟ ما به اندام ورزش‌کار بازی نمی‌خوریم. یکی است که ممکن است، زیبایی اندام کار کرده باشد و اصلا در ام‌ام‌ای تجربه نداشته باشد، مردم که از این چیزها خبر ندارند، می‌گویند، واو فلانی چه یک حریف کته را برد. در افغانستان ما که چنین ورزش‌کاری نداریم که کشورهای دیگر از او بترسد و پشنهاد باخت دهد؛ اما ورزش‌کاران ما این کارها را می‌کنند. مثلا، پانزده هزار دالر به حریف شان می‌دهند، بعد پیروز می‌شوند و پس در افغانستان، بیش از دو لک دالر از نزد وزیر، وکیل و رهبر قومی، پیدا می‌کنند. اونا هم نمی‌فهمند که داستان چیست، پول می‌دهند.
صبح کابل: این به سایر ورزش‌کاران صدمه نمی‌زند؟
سمیع: صدمه می‌زند. چون مسابقات سالم و غیر سالم خلط می‌شود، ورزش‌کاران واقعی و غیر واقعی، مسابقه‌ی واقعی و جورآمد تفکیک نمی‌شود و تبلیغات بیش از خود ورزش مهم می‌شود. ورزش‌کاران دلسرد و مجبور می‌شوند که دست به کارهایی بزنند که نباید بزنند.
صبح کابل: امی دنیس کنکوف را چرا ورزش‌کاران ما برده نمی‌توانند؟ جورآمد و این چیزها که نیست؟
سمیع: نه، تصور نمی‌کنم، کنکوف یک مبارز قوی است. البته نه در سطح «UFC» و سازمان‌های قوی؛ اما در وزن خودش در این سازمان‌های روسی خوب است. از افغانستان فقط هوتک می‌توانست با کنکوف درست مبارزه کند. بدخشی و مبارز زیاد خوب نبودند. در حالی که چلنجر هم مبارز بود و ماه‌ها در تایلند تمرین کرده بود؛ اما چنین مبارزه‌ای را از او توقع نداشتم. من و مبارز در یک شب مسابقه داشتیم و من دوست داشتم مبارز ببرد، چون چلنج داده بود، گفتم اگر باختم خیر است، به شرطی که مبارز ببرد. اگر من هم‌وزن کنکوف می‌بودم، بدون کدام خودصفتی می‌گویم که به راحتی او را شکست می‌دادم.
صبح کابل: چرا ورزش‌کاران ما با وجودی که وزن حریف خود را می‌دانند، پس از ماه‌ها تمرین، مجبور می‌شوند که یک روز پیش از مسابقه وزن کم کنند؟
سمیع: این‌ها همه‌اش بهانه است. سازمان‌ها ماه‌ها پیش به ورزش‌کاران خبر می‌دهند که وزن حریف چند کیلو است. کسی که خود را قهرمان می‌داند، باید وزنش را برای مسابقه برابر کند، نه آن‌که یک روز پیش پنج- شش کیلو وزن کم کند. من از آقای مبارز می‌پرسم، شما که وزن خود را می‌دانید، چرا پیش از پیش مواظب وزنت نبودی؟ من می‌فهمم که این فقط بهانه برای باخت است. بعد پیش از ورود به قفس بسیار آماده و خوب بود که می‌برم و می‌زنم، چرا بعد از مسابقه گفت که آسیب دیده بودم. برای من ورزش‌کار کسی است که در برد و باخت، مردانگی خود را حفظ کند. اگر برد دست حریفش را بالا کند و اگر باخت باز هم تبریک بگوید که او نسبت به من بیشتر تمرین کرده بود. نه این که …
صبح کابل: امکان دارد که ورزش‌کاری در یک شب شش کیلو وزن کم کند؟
سمیع: بلی، ممکن است؛ اما تلخی جان کندن است. من یک بار این کار را کردم و آن قدر فشار تحمل کردم که تصور می‌کردم، در حال مرگ استم. صورتم را به دیوار سرد می‌گرفتم تا کمی سر حال شوم. بسیار ضعیف شده بودم. در این وضعیت، خود ورزش‌کار ملامت است، من ملامتی را می‌پذیرم.
صبح کابل: چرا ورزش‌کاران ام‌ام‌ای افغانستان این‌قدر با یک‌دیگر اختلاف دارند؟ برخی مثل عمران ولی‌زاده که جزو ورزش‌کاران قدیمی و خوب است، به جایی نمی‌رسد، و تعدادی خیلی زود رشد می‌کنند. دلیلش چیست؟
سمیع: بدبختی زیاد است. چند ورزش‌کاری که روی صحنه استند، نمی‌خواهند دیگران رشد کنند. استعدادهایی در ام‌ام‌ای ما وجود دارد که بهترین اند؛ اما کسی پروای شان را ندارد. مثلا در وزن‌های ۷۷، ۷۰ و ۶۵ کیلو، بهترین مبارزین را داریم که از قهرمانان مشهور فعلی به مراتب بهتر اند؛ اما اجازه‌ی رشد نمی‌دهند. ویزای شان را بند می‌کنند، سر راه شان سنگ می‌اندازند، اگر بازهم نشد، سر راه‌ شان را می‌گیرند و با چاقو یا مرمی، زخم می‌زنند تا نتوانند در مسابقه شرکت کنند. بسیار استعدادهای ما این گونه تلف شدند.
صبح کابل: در ماجرای احمدولی هوتک تصور می‌کنید همین ماجرا بود؟
سمیع: ولی هوتک، شاکر صابری، یک قهرمان کشتی، ورزش‌کار سامبو، ورزش‌کار زیبایی اندام، حسن رضایی تکواندو و … سر شان همین داستان‌ها پیش آمد. باندها می‌فهمند که اگر این ورزش‌کار در مسابقات شرکت کند، استعداد دارد، برنده می‌شود و جای ما را می‌گیرد. پس اگر ویزا و تکتش را نتوانست بند کند، با اجاره کردن دوتا آدم‌کش، ورزش‌کار را با چاقو، مرمی یا موتر می‌زنند تا برای تمام عمر ناقص شود و از ورزش دور شود. این گپ‌ها در ورزش افغانستان معمول است.
صبح کابل: سقف آرزوهای خودت تا کجاست؟
سمیع: آرزو دارم که به «UFC» راه یابم. دوست دارم در بین بهترین ورزش‌کاران ام‌ام‌ای باشم. بدبختی این بود که در سال‌های گذشته، کسی شیرداگ، تاپالوژی و… را نمی‌شناخت؛ مثلا من هفت مسابقه‌ی حرفه‌ای دارم؛ اما تعداد کم آن ثبت شده است. فعلا می‌خواهم چهار مسابقه در سازمان «NFG» بلاروس انجام دهم. می‌خواهم آرزوهایم را پله به پله دنبال کنم.
صبح کابل: فاصله‌ی بین دو مسابقه‌ی ام‌ام‌ای برای ریکاوری چقدر باید باشد؟
سمیع: اگر ورزش‌کار آسیب ندیده و کدام مشکل جدی برایش پیش نیامده باشد، سه ماه زمان مناسب است. حتا چهار ماه هم خوب است تا کاملا برای مسابقه‌ی بعدی آماده شود.
صبح کابل: تصور می‌کنی چقدر در ورزش افغانستان مشهور شده‌ای؟ کسی از شما امضا و سلفی می‌گیرد؟
سمیع: بلی؛ اما آن قدر که دوست دارم، مشهور نشده‌ام. مسابقه‌ی اخیرم را مردم دوست داشتند و وضعم بهتر شد. شهرت مهم نیست، محبوبیت مهم است. شما یک سر به صفحه‌ی فیس‌بوک و… این قهرمانان بزنید، اگر صد نفر تمجید می‌کنند، دو صد نفر دیگر ایراد می‌گیرند. این مهم است که مردم نسبت به شما چه نظر دارند. در جامعه مشهور استی یا محبوب!
صبح کابل: خوش اخلاق‌ترین و محبوب‌ترین ام‌ام‌ای کار افغانستان کیست؟
سمیع: شاید خودم باشم. سخت است بگویم که چه کسی است.
صبح کابل: بهترین ورزش‌کار ام‌ام‌ای افغانستان در داخل و خارج چه کسی است؟
سمیع: در داخل حسیب فیضی است که او هم دیگر در داخل نیست و در هالند زندگی می‌کند؛ اما در خارج، نصرت حق‌پرست را دوست دارم. از بین ورزش‌کاران بیگانه و خارجی هم از «جی اس پی» خوشم می‌آید.
صبح کابل: حضور بهادرزاده و حق‌پرست در «UFC» تا چه اندازه موجب رشد و انگیزه‌ی ورزش‌کاران ما می‌شود؟
سمیع: خانواده‌ها با دیدن رقابت‌های همین ورزش‌کاران به فرزندان خود اجازه می‌دهند که وارد باشگاه‌های ام‌ام‌ای شوند. آن‌ها برای جوانان ما الگو استند. این بسیار تأثیر دارد؛ اما یک گله از بهادرزاده دارم و آن این که برای ورزش‌کاران افغانستان کدام راهی را در سازمان «UFC» باز نکرد.
صبح کابل: خود تان گفتید که «UFC» به ریکارد ورزش‌کاران می‌بیند نه چیز دیگر. آیا بهادزاده می‌توانست چنین کاری کند؟
سمیع: اگر می‌خواست، می‌توانست. یک دعوت‌نامه جور می‌کرد، تا ورزش‌کاران ما به کمپی که با «UFC» قرارداد دارد، می‌رفتند، شاید می‌شد که جذب این سازمان می‌شدند. اگر برای ما چنین زمینه‌هایی میسر شود، کیفیت مان زمین تا آسمان فرق خواهد کرد.
صبح کابل: حرفی که از شما نپرسیده باشم، کدام است؟
سمیع: از شما تشکر می‌کنم که مرا برای مصاحبه دعوت کردید. آرزو دارم که وطن ما آرام شود و صلح بیاید تا تمام مردم در آرامش کامل زندگی کنند. مردم به سر و وضع اولادهای خود برسند و به تربیه‌ی آنان با خاطر جمع بپردازند و ما از جنگ، انتحار، انفجار و بدبختی نجاب پیدا کنیم. بسیار از وضعیت امروز می‌ترسم. هم از ناامنی و هم این که رقیب زیاد دارم.
صبح کابل: پس، باید مراقب خود باشی و زیاد احتیاط کنی.
سمیع: مواظب استم؛ اما از این ناحیه بسیار در رنج و عذاب استم.
صبح کابل: چرا مثل برخی ورزش‌کاران دیگر محافظ نداری؟
سمیع: محافظ داشتن، هزینه و مصرف زیاد دارد که من اولاد غریب ندارم. محافظ من الله پاک است. خداوند نگاه مان کند، هم مرا و هم شما را. به کسی بد نکرده‌ام، توکلم به خدا.
***
گفت‌وگوی بعدی با محمدکاظم همایون، رییس حفاظت از محیط زیست کابل است که روز شنبه ۹ قوس ۱۳۹۸ در شماره‌ی ۱۲۷ روزنامه‌ی صبح کابل به نشر خواهد رسید.