اشاره: وقتی افغانستان وارد رقابتهای فوتسال ۱۹ سال قهرمانی آسیا شد، ما به تیم مان باور داشتیم؛ اما آسیا نداشت، تا این که رقابتها شروع شد و بازیکنان جوان و خوشسیمای افغان یکی پی دیگری، حریفان را از پیش برداشته و به فینال رقابتها رسیدند. رقابتهایی که در ایران برگزار میشد و این تیم در برابر تماشاگران خودی نتوانست به بازی نهایی برسد. افغانستان در فینال مغلوب ساموراییهای منظم جاپانی شد؛ اما این تیم چنان درخشیده بود که مردم توجهی به رنگ مدال نداشتند. یکی از بازیکنانی که حسابی درخشید و بیشترین گل را برای افغانستان به ثمر رساند، سیدحسین موسوی، بازیکن شماره ۱۳ ما بود.
صبح کابل: از خود تان بگویید؟
موسوی: سیدحسین موسوی استم، عضو تیمهای ملی ۱۹ سال و بزرگسالان افغانستان و باشگاه «الغبیری» لبنان. زمستان ۱۳۷۹ در مشهد ایران به دنیا آمدم، با تیم زیر ۱۹ سال افغانستان نایب قهرمان آسیا و در جدول گلزنان در آن رقابتها دوم شدم. در رقابتهای مقدماتی جام ملتهای بزرگسالان آسیا با تیم ملی سه بازی انجام دادم و سه گل زدم.
صبح کابل: از همان اول فوتسال بازی میکردی یا از فوتبال شروع کردی؟
موسوی: در ابتدا فوتبال بازی میکردم، با وجودی که استعدادم در فوتبال بهتر بود؛ اما با تأسف، در ایران فوتبال بازی کردن به خصوص برای مهاجران بسیار سخت است و زمینه برای رشد فراهم نیست. دیدم که نمیتوانم پیشرفت کنم؛ وارد فوتسال شدم و خوشبختانه در نخستین دورهی استعدادیابی فوتسال که از سوی فدراسیون افغانستان برگزار شده بود، مورد توجه قرار گرفتم.
صبح کابل: در ایران آیا زمینهی فعالیت برای مهاجران در فوتسال وجود دارد؟
موسوی: بلی، تا چند سال پیش حتا در ردههای پایه نیز مهاجران میتوانستند بازی کنند؛ اما حالا فقط در ردهی بزرگسالان میتوانند بازی کنند و در ردههای سنی کمتر، ممنوع شده است.
صبح کابل: آیا استعدادهایی در ایران بودند که در فوتبال هدر رفته باشند؟
موسوی: بلی، بسیار زیاد و دلیل این که من از فوتبال به فوتسال آمدم نیز همین مسأله بود. برایم بسیار سخت بود که از فوتبال وارد فوتسال شوم؛ چون فوتسال بسیار ظریف و سختتر از فوتبال است؛ اما چارهای نداشتم و مجبور شدم که این کار را انجام دهم. تا ۱۵سالگی فوتبال بازی میکردم و بعد از آن دیگر وارد فوتسال شدم و تا کنون فوتسالیست استم. لطف خدا بود که روند پیشرفتم در فوتسال طولانی نبود و خیلی زود تواناییهای خودم را نشان دادم.
صبح کابل: دلیل رشد سریع تان را در چی میبینید؟
موسوی: مربیان بسیار خوبی که سر راهم قرار گرفتند و کادر فنی تیم ملی فوتسال افغانستان دلایل اصلی پیشرفتم در فوتسال استند. بعد از نخستین اردوی تیم ملی از نظر فکر و بازی بسیار تغییر کردم و سعی کردم روند رو به رشدم را ادامه دهم.
صبح کابل: دلیل موفقیت تیم ۱۹ سال افغانستان در رقابتهای قهرمانی آسیا چه بود؟
موسوی: داشتن بازیکنان، کادر فنی، تدارکات خوب و تلاش بازیکنان تیم ملی از دلایل اصلی بود. ما یک تیم هماهنگ و خوب بودیم که میتوانستیم نکات فنی مربیان را به صورت خوب در زمین اجرا کنیم و در بازی فینال نیز مغلوب تاکتیک برتر حریف نشدیم که به مسائلی مثل خستگی زیاد، مصدومیت بازیکنان و مسائل غیر تاکتیکی باختیم؛ مثلا من خودم مشکل داشتم و برای هر بازی، باید دو تا پیچکاری میکردم.
صبح کابل: چه چیزی در نایبقهرمانی آسیا برای تان لذتبخش بود؟
موسوی: مهمترین چیز و لذتبخشترین مسأله برای ما شادی مردم در داخل و خارج از افغانستان بود. پس از دیدن شادی مردم بود که فهمیدیم چه کار بزرگ و خوبی کرده ایم و اگر حمل بر خودستایی نباشد، به خود مان افتخار کردیم.
صبح کابل: چه چیزی از آن زمان تا حالا در فوتسال ما و دیگران تغییر کرده است؟
موسوی: در رقابتهای قهرمانی آسیا، تیمهایی بودند که از ما «شش تا، شش تا» خوردند؛ اما مطمئن باشید، در دورهی بعدی اینگونه نخواهند بود؛ چون در فوتسال مدرن امروز، تیمها با سرمایهگذاری بزرگ، هفته به هفته رشد میکنند که امیدوارم متوجه این مسأله باشیم.
صبح کابل: چقدر درس خوانده اید؛ ورزش مهم است یا علم؟
موسوی: تا صنف یازدهم درس خواندم و با وجودی که درسم نیز بسیار خوب بود، به دلیل حضور در اردوهای تیم ملی نتوانستم درس بخوانم و در واقع درسم را فدای شادی مردم کردم.
صبح کابل: قرارداد تان با تیم الغبیری لبنان چندساله است؟
موسوی: با تیم «بلديت الغبيري» یا شهرداری الغبیری لبنان قرارداد یکساله دارم.
صبح کابل: دوست داری در بارهی مبلغ قرارداد تان صحبت کنید؟
موسوی: با وجودی که مبلغ قراردادها در فوتسال زیاد قابل توجه نیست؛ اما من راضی استم. من بیشتر دنبال تجربه و یادگیری استم، نه پول. من و فرزاد محمودی هر دو سن و سال کمی داریم و دوست داریم در الغبیری پیشرفت کنیم.
صبح کابل: کی در تمرینات تیم لبنانی شرکت میکنید؟
موسوی: من و فرزاد آنجا رفتیم؛ اما مردم لبنان علیه حکومت تظاهرات خیابانی راه انداختند که موجب شد لیگ به تعویق بیفتد و ما هم مجبور شدیم تا آرام شدن اوضاع، به کشور مان برگردیم.
صبح کابل: مدتی که در لبنان بودید، شرایط تمرینی و امکانات چطور بود؟
موسوی: تیم ما جزو تیمهای متمول لبنان و وابسته به شهرداری الغبیری است که سالن مخصوص و امکانات ویژه داریم.
صبح کابل: وضعیت تیم تان در جدول ردهبندی لیگ فوتسال لبنان در گذشته چطور بوده است؟
موسوی: تیم ما سال گذشته در لیگ یک قهرمان و به تازگی وارد لیگ برتر شده است. این تیم از بازیکنان بسیار جوان و جویای نام تشکیل شده است. مسنترین بازیکن ما ۲۱ساله است و مربی دوست دارد که با جوانها کار کند. تیمهای پایهی باشگاه ما بسیار خوب و با برنامه کار میکنند. تنها رقیب مان تصور میکنم «بانک بیروت» باشد که واقعا تیم قوی و سابقهداری است.
صبح کابل: در تیم الغبیری، به جز شما و فرزاد محمودی، لژیونر دیگری هم هست؟
موسوی: یک دروازهبان داریم که فلسطینی است و دیگر بازیکن خارجی نداریم.
صبح کابل: در مدتی که تمرین کردید، سطح فنی همتیمیهایت را چطور دیدید؟
موسوی: تمام کشورها به سرعت در حال پیشرفت اند. از تیم ما شش بازیکن عضو تیم ملی ۱۹ سال لبنان استند و سطح بازیکنان خوب است؛ اما بازیکنان خارجی باید یک سروگردن از بازیکنان داخلی کشورها بهتر باشند و گرنه چرا باید جذب شوند.
صبح کابل: با تفاوتهای فرهنگی، مشکل زبان و … چطور کنار میآیید؟
موسوی: از نظر فرهنگی که زیاد مشکل نداریم، مسألهی زبان را هم یک رقم دستوپا شکسته حل میکنیم. من با مربی با زبان انگلیسی صحبت و به فرزاد نیز منتقل میکنم. مردم لبنان و غذا نیز بسیار خوب است و از نظر بودوباش نیز مشکل نداشتیم.
صبح کابل: با توجه به درخششی که در آسیا داشتید؛ چرا وارد لیگ ایران نشدید؟
موسوی: قبول دارم که سطح لیگ ایران بهتر است؛ اما سطح لیگ لبنان نیز بد نیست و تیمها امسال زیاد لژیونر جذب کرده است که کیفیت فنی لیگ را بالاتر خواهد برد. من، فرزاد و سایر بازیکنان افغانستان توانایی بازی در لیگ ایران را داریم؛ حالا شش بازیکن افغان در لیگ ایران و در تیمهای مختلف بازی میکنند.
مثلا، علی عربزاده در تیم ارژن شیراز، اکبر کاظمی در تیم فرش آرای مشهد، مهدی نوروزی در تیم مقاومت کرج، جواد حیدری در تیم گیتیپسند اصفهان، علی فیاضی در تیم سوهان محمد سیمای قم و ابراهیم حسینی در تیم هایپر شاهین شهر اصفهان، در لیگ برتر ایران بازی میکنند.
صبح کابل: شما از تیمهای لیگ برتر ایران پیشنهاد داشتید؟
موسوی: بلی، من از چهار تیم لیگ برتر ایران پیشنهاد داشتم؛ اما چون تیمهای ایرانی برای بازیکنان افغان ویزای کار نمیگیرند و تنها از بازیکنانی استفاده میکنند که اقامت ایران را داشته باشند، برای همین، من با تیمهای ایرانی قرارداد نبستم. مشکل دیگر در لیگ ایران مسألهی مالیاش است که نسبت به کشورهای دیگر در وضعیت خوبی نیست.
صبح کابل: هدف تان دقیقا از بازی در خارج از کشور چیست؛ تا کجا میخواهید پیش بروید؟
موسوی: فعلا که تمرکزم روی لیگ لبنان و درخشش در آن است تا روزنههای بهتری برایم باز شود. دوست دارم که تأثیرگذار باشم و در تیم ملی نیز نسبت به گذشته بیشتر بدرخشم.
صبح کابل: اگر فرزاد محمودی همراه تان نبود، باز هم لبنان میرفتید؟
موسوی: یک نکته را بگویم و آن این که، روزی که من و فرزاد فهمیدیم که هر دوی مان را یک تیم میخواهد، بسیار خوشحال شدیم؛ ولی اگر روزی راه مان از یکدیگر جدا شود، به دلیل شرایط حرفهای ورزش، سختیهایش را به جان خواهم خرید.
صبح کابل: شما در ایران بزرگ شدید و فرزاد در افغانستان، از نظر رفتار و منش با یکدیگر مشکل ندارید؟
موسوی: نه. فرزاد از من بزرگتر است و پسر بسیار فهمیده و خوبی است؛ مهمتر از همه که ما عضو تیم ملی استیم و از یک آب و خاک. تصور میکنیم که یک روح و تن در دو لباس استیم. هیچ مشکلی نیست.
صبح کابل: بزرگترین مشکل و مانع روبهروی رشد ورزش تان چه بوده است؟
موسوی: از نظر خانوادگی که هیچ مشکلی نداشتم؛ پدر و خانوادهام بسیار تشویق و حمایتم کرده اند؛ اما از نظر مالی و این که مهاجر بودیم، مشکلاتی داشتم. من مدیون خانوادهام استم. به قول استاد مُمرَک، کارگردان همیشه سختترین نقشها را به بهترین بازیگرانش میدهد و من به مشکلات این گونه نگاه میکنم.
صبح کابل: پس از آن که نایبقهرمان آسیا شدید و خود تان نیز چهرهی مشهور، برخورد فامیل و خانواده تا چه اندازه تغییر کرد؟
موسوی: بسیار تفاوت زیادی حس کردم. من از کسانی بودم که به خاطر فوتسال و ورزش، مراسم زیاد خانوادگی را از دست میدادم و برای همین بسیاری میگفتند این پسر عمر خودش را هدر میدهد؛ کاش سراغ کار دیگری برود. پس از نایبقهرمانی آسیا، همه ساکت شدند. تیم ملی ما از میان فقر و نداری به نایبقهرمانی آسیا رسید.
صبح کابل: هوادارانت نسبت به گذشته چقدر زیاد شده است؟
موسوی: مردم لطف دارند که برایم ارزشمند است؛ لطفی که مسؤولیت ما را سنگینتر میکند. ما در تاریکی جرقهای زدیم و نشان دادیم که میتوان تاریکی را به روشنی تبدیل کرد. نباید کوتاه بیاییم و کمکاری کنیم؛ چون مردم به ما امید بسته اند و نباید امید شان را ناامید کنیم. نمیخواهم شعار بدهم؛ اما معتقدم که رزق هر کسی را خدا میرساند و کاش تمام تلاش ما این باشد تا برای حتا یک لحظه هم که شده خوشی بر لب مردم بیاوریم تا سر شان را بالا بگیرند و دعای مان کنند. این از همه چیز با ارزشتر است.
صبح کابل: از چه راههایی میتوان به مردم خوشحالی هدیه کرد؟
موسوی: ورزش و هنر. ثابت شده است که هیچ قدرت و منبعی به غیر از این دو نمیتواند، دل مردم را شاد کند.
صبح کابل: آیا خانوادهی تان قصد ندارند که داماد شوید؟
موسوی: (میخندد) تا زمانی که وضعیت زندگیام خوب نشده است، ازدواج نمیکنم؛ چون باید تمرکزم روی ورزش باشد. از طرف خانوادهام زیر فشار نیستم؛ ولی فرهنگ ما و شما طوری است که همیشه از این حرفها هست.
صبح کابل: برنامهی تان برای آینده چیست؟ به خصوص در تیم ملی.
موسوی: ماه هفتم سال بعد، رقابتهای مقدماتی زیر ۲۰ سال آسیا است و از همین حالا حس میکنم تیم خیلی خوبی خواهیم داشت که امیدوارم از امروز برنامه برایش داشته باشیم.
صبح کابل: وضعیت جسمانی و آمادگی تان چگونه است؛ آیا در کابل تمرین دارید؟
موسوی: چند روز است که از لبنان آمدهام و هنوز تمرینهایم را شروع نکردهام.
صبح کابل: از غذاهای وطنی به کدامش زیاد علاقه داری؟
موسوی: این که مشخص است، قابلی. استعداد چاقی دارم و مربیان هم توصیه میکنند که مواظب باشم و من هم حواسم جمع است؛ اما نمیشود که در برابر قابلی مقاومت کرد، میشود؟
صبح کابل: حرف ویژهای دارید؟
موسوی: نه، تشکر از شما و برای همه آرزوی روزهای بهتر توأم با صلح دارم.