تمنا زریاب پریانی، از زنان معترضی که نزدیک به یک ماه را در زندان طالبان سپری کرده است، می‌گوید که این گروه از او تعهد گرفته بودند که پس از آزادی از زندان با هیچ رسانه‌ای صحبت نکند و سکوت اختیار کند.
بانو پریانی که پس از مدت‌ها سکوت در یک گفت‌وگوی ویژه با افغانستان اینترنشنال صحبت کرد، گفت که بیش‌تر از این سکوت برایش قابل تحمل نیست؛ زیرا هر روز وضعیت افغانستان بدتر از دیروز می‌شود و طالبان زنان را از تحصیل، کار و زندگی محروم کرده اند.
او، گفت: «دیگر اهمیتی ندارد. به اندازه کافی گرسنگی کشیدم. زجر را تحمل کردم، به اندازه کافی مُردم؛ اما هنوز هم بدبختی مردم افغانستان تمام نشده است. کودکان ما نمی‌توانند مکتب بروند و دیگر نمی‌تواند سکوت کند.»
تمنا پریانی در این گفت‌وگو از شب ۱۹ جنوری روایت می‌کند؛ شبی که طالبان به خانه‌ی شان حمله کرده و او و سه خواهرش را با خود بردند. به گفته‌ی او، حدود ۱۷ مرد مسلح به خانه‌ی آن‌ها حمله کردند که در میان شان هیچ زنی حضور نداشت.
بانو پریانی، گفت که حدود ۲۶ روز را در اسارت طالبان سپری کرده است و طالبان او و خواهرانش را در سلول‌های جداگانه زندانی کرده بودند.
او گفت، یکی از خواهرانش به دلیل ترسی که از طالبان داشت و روایت‌هایی که قبلا شنیده بود در شبی که طالبان به خانه‌ی شان آمده بودند، خودش را از کلکین پایین پرتاب کرد تا خودکشی کند. «آن‌ها شیشه را شکستند. یک خواهرم خودش را از کلکین پایین پرتاب کرد تا خودکشی کند. چون ما حرفهای وحشتناکی از مردم در باره زندان‌های طالبان شنیده بودیم.»
به گفته‌ی این بانوی معترض، طالبان برای بازداشت او، آن‌قدر آمادگی گرفته بودند و همه‌ی جاده‌ها را مسدود کرده بودند که انگار برای بازداشت یک قاتل حرفهای آمده باشند.
با این حال، تمنا زریاب پریانی، با انتقاد از بازداشت‌های خودسرانه‌ی طالبان، از این گروه خواست که به جای بازداشت، خشونت، شکنجه و ترور برای تشکیل یک حکومت فراگیر در کشور تلاش کنند و به خواست‌های مردم افغانستان احترام بگذارند.
