یافته‌های نظرسنجی تازه‌ای که از سوی دفتر مشورتی رومی منتشر شده، نشان می‌دهد که یکی از دلایل عمده‌ی بدبینی مردم در مورد گفت‌وگوهای صلح، نبود اطلاعات قابل اعتماد و عدم دست‌رسی آسان به آن بوده است.
دفتر مشورتی رومی، به تازگی، یافته‌های نظرسنجی تازه‌اش را در مورد گفت‌وگوهای صلح، منتشر کرده است. در این نظر سنجی، دیدگاه ۶۰۰ نفر در ۸ ولایت افغانستان، در مورد گفت‌وگوهای صلح گرفته شده است.
بر اساس این نظر سنجی، ۸۵ درصد از پاسخ‌دهندگان، در مورد گفت‌وگوهای صلح مطلع بوده‌اند؛ در حالی که ۱۵ درصد دیگر در این باره هیچ اطلاعی نداشته‌اند. افرادی که در مورد گفت‌وگوهای صلح اطلاع داشتند، دست‌رسی شان به رسانه‌های اجتماعی ۲۱ درصد بیشتر نسبت به افرادی بوده که در مورد این گفت‌وگوها اطلاعی نداشته‌اند.
در این نظرسنجی، ۶۳ درصد پاسخ‌دهندگان، احساس می‌کردند که منابع اطلاعاتی شان معلومات کامل در مورد گفت‌وگوهای صلح را در اختیار آن‌ها نگذاشته است. پاسخ‌دهندگان، دلیل کمبود اطلاعات را ماهیت سری مذاکرات میان امریکا و طالبان خوانده اند.
عدم حضور دولت افغانستان در گفت‌وگوهای صلح، بدگمانی پاسخ‌دهندگان در این مورد را افزایش داده است.
بر اساس این نظرسنجی، ۶۱ درصد پاسخ‌دهندگان، شبکه‌های اجتماعی را به عنوان منبع اطلاعاتی‌ای که برای شان اولویت دارد، معرفی کرده‌اند.
زمانی که در مورد بهترین منبع معلوماتی گفت‌وگوهای صلح از پاسخ‌دهندگان پرسیده شده، هیچ کسی به تلاش‌های طرف‌های دخیل بین‌المللی در راستای اطلاع‌رسانی درمورد پیشرفت های مذاکرات اشاره نکرده است. به باور دفتر مشورتی رومی، این نشان می‌دهد که کاستی‌های جدی در تلاش‌های طرف‌های بین‌المللی برای رساندن معلومات دقیق و جامعه در مورد پروسه‌ی صلح وجود دارد.
نزدیک به نیمی از پاسخ‌دهندگان، گفته‌اند که هدف اصلی گفت‌وگوهای صلح، رسیدن به یک توافق روی تقسیم قدرت با طالبان بوده است. هم‌چنان، از میان هر ۵ پاسخ‌دهنده، ۲ نفر شان خروج نیروهای امریکایی را دلیل ناکامی امریکا در جنگ افغانستان دانسته اند.
در این نظرسنجی، ۴۶ درصد پاسخ‌دهندگان، آتش‌بس موفق را به عنوان امتحان حیاتی از این که آیا پیشرفت واقعی در گفت‌وگوهای صلح صورت گرفته است، دانسته اند.
زمانی که در مورد اصطلاح «گفت‌وگوهای صلح» از پاسخ‌دهندگان پرسیده شده، یک سوم شان در مورد این که هدف گفت‌وگوها آوردن صلح به افغانستان باشد، ابراز تردید کرده‌اند. پاسخ دهندگان، مذاکرات را راهی برای این که امریکا خروج امن نیروهایش را تأمین کند، پنداشته اند. بخش قابل ملاحظه‌ای از پاسخ‌دهندگان، این مذاکرات را با اصلاحاتی مانند ضیاع وقت و فکاهی، تقلیل بخشیده اند.
کمتر از یک سوم پاسخ‌دهندگان، به این باور بودند که اصطلاح «گفت‌وگوهای صلح»، به صورت درست هدف این مذاکرات را می رساند.
بر اساس این نظرسنجی، ۶۴ درصد پاسخ‌دهندگان، می‌خواستند تا پیامد گفت‌وگوهای صلح را روی ثبات در افغانستان بدانند. آن‌ها مسائلی همچون حقوق زنان، تحصیلات و بازسازی ملی را از مؤلفه‌های مهم برای ثبات ملی و امنیت قلمداد کرده‌اند.
پاسخ‌دهندگان، روی اهمیت آموزش و پرورش کودکان و حفظ دست‌آوردها در این زمینه نیز تأکید کرده اند. زنان در مورد آینده‌ی حقوق شان اضطراب داشته اند. تعداد زیادی از پاسخ‌دهندگان، در مورد انگیزه‌ی امریکا در مذاکرات، ابراز تردید و بدگمانی کرده اند. از هر چهار پاسخ‌دهنده، یک نفر به دلیل این که گفت‌وگوها پشت درهای بسته صورت گرفته و اطلاعات لازم در این مورد در اختیار مردم قرار نگرفته، از آن چه روی آن توافق صورت می‌گرفت، اظهار بی اطلاعی کرده اند.
بیش از یک سوم شرکت کنندگان، در مورد تأثیرات گفت‌وگوهای صلح روی ثبات ملی و بازسازی ملی خوشبین بوده اند.
این در حالی است که بیش از دو ماه از امضای توافق‌نامه‌ی صلح میان امریکا و طالبان می‌گذرد، اما هنوز هم گفت‌وگوهای مستقیم میان دولت افغانستان و گروه طالبان، آغاز نشده است. گروه طالبان، اعلام کرده است، تا زمانی که پنج هزار زندانی طالب آزاد نشوند، حاضر به آغاز گفت‌وگوهای مستقیم با دولت افغانستان نخواهد بود.
