از جزئیات سقوط هواپیمای اوکراین بر اثر شلیک موشک نیروی هوایی ایران در حریم هوایی تهران که منجر به کشته شدن ۱۷۶ شهروند کشورهای اوکراین و بریتانیا، افغانستان، کانادا و سویدن شد، بسیار نوشته شده است.
پنج کشور، شهروندان خود را در این حادثه از دست دادند و دولت ایران بعد از سه روز سکوت روزه‌ی وقیحانه، در نهایت گردن بر شمشیر رسانه‌ها خم کرد و پذیرفت که هواپیمای اوکراینی را با موشک‌های هوا به زمین که متعلق به سیستم پدافند هوایی ایران بوده، ساقط کرده است.
هر چند حکومت ایران از فرمانده‌ی کل قوای مسلح (آیت‌الله علی‌اکبر خامنه‌ای)، فرمانده‌هان ارشد ارتش و سپاه پاسداران، رییس دولت (حسن روحانی)، مقام‌های دستگاه دیپلماسی ایران، مجلس نمایندگان، اصلاح‌طلبان و اصول‌گرایان همه و همه در ایران از صبح روز چهارشنبه (۱۸ جدی) تا شامگاه روز جمعه (۲۰ جدی) خود شان را ملزم بر سکوت روزه در این باره می‌دانستند.
این سکوت هم شاید به این خاطر بود که به گونه‌‌ای به دنبال این بودند تا گناه خود شان را بر گردن مقصری دیگر بیندازند و بتوانند افکار جامعه‌ی داخل ایران و در کل جهان را به سمت دیگر بکشانند تا فرصتی پیدا کنند که در این حد فاصل نامی نگون‌بخت را برای انداختن همه‌ی تقصیرها بر گردنش، پیدا کنند؛ اما این بار حکومت ایران به نوعی غافل‌گیر فشار جهانی از طریق رسانه‌ها شد تا در نهایت جلسه‌ی فوری شورای امنیت ملی تشکیل بدهند و با وقاحت بی‌مثالی پشت تریبون‌ها بیایند و بگویند ما خبر نداشتیم و شلیک این موشک خطای انسانی بود.
این خطای انسانی که دولت ایران از آن نام برد، همان موشک‌هایی است که به دست خود انسان شان تولید شده و پس باید به صراحت نوشت که آن خطای انسانی در واقع خود همان مسؤولان رژیم ایران استند که دستور شلیک موشک به سوی هواپیمای اوکراینی را داده اند.
از شامگاه روز جمعه (۲۰ جدی) مسؤولان حکومت ایران بارها و بارها آمدند و پشت تریبون‌ها ایستادند و اعتراف کردند؛ اما در میان این اعتراف‌های وقیحانه مسؤولان حکومتی ایران، اعتراف محمدجواد ظریف، وزیر خارجه‌ی ایران، در حساب اینستاگرامش یکی از بی‌شرمانه‌ترین اعتراف‌ها در این باره بوده است.
وزیر خارجه ایران نوشته است: باید شرمسار ایران و شهروندان بود. وی با اشاره به قبول مسؤولیت شلیک به هواپیمای مسافربری از سوی ایران نوشته است که «مهم نیست کجای یک ساختار ایستاده ایم، کجای یک اشتباه بدفرجام، در این تراژیدی تاریخی باید شرمسار ایران، شرمسار شهروندان بود که مردم بر همه چیز مقدم اند.»
آقای ظریف نوشته است: «تمام قد تعظیم می‌کنم در برابر رؤیاهایی که بر زمین افتادند، در برابر دیدارهایی که هرگز تازه نشدند و در سوگ انتظاری که برای همیشه به درازا خواهد کشید.»
آقای ظریف به عنوان شخص شماره یک دستگاه دیپلماسی ایران، باید قبل از این که شرمسار مردم و کشور خود می‌بود، باید از دولت‌هایی کشورهایی که در این سانحه شهروندان شان جان‌های شان را از دست داده اند و از جهان شرمسار می‌بود.
آقای ظریف باید می‌نوشت که مهم نیست کجای جهان ایستاده است و از کجای جهان دارد به یک اشتباه تاریخی اعتراف می‌کند، مهم این است که ایران و حکومت حاکم امروزش جسارت این را نداشته است که در همان دقایق ابتدایی اشتباه شان بیابند و اعتراف کنند.
باید آقای ظریف و حکومت ایران شرمسار مردم افغانستان و جهان می‌بود که امروز نه تنها پنج کشور را بلکه تمام جهان و شهروندانش را در سوگی ناتمام گذاشته اند.
وزیر خارجه‌ی ایران باید می‌نوشت که انسانیت بر شهروند بودن مرزهای سیاسی ارجحیت دارد و حکومت ایران با شلیک دو موشک به هواپیمای اوکراینی انسانیت را سقوط داده است. ایران موشک شلیک کرد تا اعتبار سیاسی شان از آسمان بین‌الملل سقوط کند و فردا تاریخ جهان، رژیم ایران را به عنوان یک حکومت جنگ‌طلب و تروریست یاد کند.
آقای ظریف باید شرمسار باشد که شهروندی را به انسانیت ترجیح داد. در واقع باید محمدجواد ظریف را با توجه به پست اخیرش در حساب اینستاگرامش که در باره‌ی سقوط هواپیمای اوکراینی نوشته است، این چنین لقب داد که «ظریف، بی‌شرم‌ترین وزیر خارجه‌ی قرن»؛ چون او نوشت از شرمساری خودش نسبت به مردم ایران، در صورتی که او باید می‌نوشت: شرمسار جهان است.
در انتها وی افزوده: «نه در مقام وزیر خارجه که به عنوان یک هم‌وطن، شانه به شانه‌ی همه ایرانیان، داغ‌دار اندوه بزرگی استم که وطن را فرا گرفته.»
اما در پایان باید می‌نوشت: نه در مقام وزیر خارجه‌ی ایران که به عنوان یک انسان، شانه به شانه‌ی همه‌ی جهان، داغ‌دار اندوه بزرگی استم که جهان را فرا گرفته است.
