اشتیاق این که دخترانش به مکتب بروند و روزی شاهد فراغت شان از مکتب و دانشگاه باشد، او را واداشته است که همه روزه، کیلومترها فاصله را طی کند و سه دخترش را با موترسایکل، به مکتب برساند.
میاخان، باشنده‌ی مرکز ولایت پکتیکا است و هر روز، حدود ۱۲ کیلومتر راه را با موترسایکل طی می‌کند تا دخترانش را به مکتب برساند.
این مرد پکتیکایی، در گفت‌وگو با روزنامه‌ی صبح کابل، می‌گوید که هرچند مکتب دخترانش کیلومترها از روستای شان دور است؛ اما شوقی که خودش و دختران‌اش به درس و فراگیری علم دارند، سبب شده که هر روز با اشتیاق بیشتر این فاصله را طی کنند.
او می‌گوید: «ما بیشتر از امنیت، نیاز به مکتب داریم. اگر فاصله‌ی مکتب تا خانه‌ی ما کم می‌بود، باز مجبور نبودم هر روز سه دخترم را با موترسایکل به مکتب ببرم و چهار ساعت دیگر هم منتظر بمانم تا آنها از مکتب رخصت شوند و دوباره به خانه ببرم شان.»
در کنار این که او آرزو دارد، دختران خودش و هم‌روستایی‌های شان به مکتب بروند، آرزوی دیگرش داشتن یک مکتب در روستای خودشان است. میاخان می‌گوید که حکومت در هماهنگی با وزارت معارف، باید توجه بیشتر به ولایت پکتیکا داشته باشد و زمینه‌ی فراگیری دانش برای دختران و پسران جوان و نوجوان را فراهم کند.
او افزون بر سه دخترش که مکتب می‌روند، چهار دختر دیگر و یک پسر نیز دارد و آرزو دارد همانند این دخترانش، سایر فرزندان او نیز از نعمت علم و دانش بهره‌مند شوند.
در همین حال، یکی از دختران میاخان نیز می‌گوید: «خوشحالم که درس می‌خوانم. امسال در صنف ششم استم. پدرم یا برادرم هر روز ما را با موترسایکل به مکتب می‌آورند و زمانی که رخصت می‌شویم، دوباره ما را به خانه بر می‌گرداند.»
کار میاخان، با تشویق هم‌روستایی‌های او نیز مواجه شده است. او هرچند می‌گوید که دیگر خانواده‌ها در روستای‌شان تا کنون حاضر نشده اند، کاری که او انجام داده را انجام بدهند؛ اما می‌افزاید که دیگران، دختران شان را به مدرسه می‌فرستند تا علوم دینی را فرا گیرند.
شغل این پدر پکتیکایی، دهقانی و شخم زدن زمین‌ها است. «خودم مزدور کاری می‌کنم، با آبله‌ی دستم برای شان امکانات درسی فراهم می‌کنم. چون درس دخترانم خیلی برایم با ارزش است و می‌خواهم که روزی شود که خود شان سرپای خود ایستاده شوند. دیگر فرزندان را هم به زمانش به مکتب می‌فرستم تا آنها هم درس بخوانند و برای خودشان کسی شوند.»
اقدام این مرد روستایی، واکنش‌های زیادی به همراه داشته است. تا جایی که همه کار او را تابوشکنی خوانده و تأکید می‌کنند که او باید الگویی باشد برای خانواده‌هایی که اجازه نمی‌دهند، فرزندان شان به مکتب بروند و علم بیاموزند.
با این حال؛ اما وزارت معارف می‌گوید که تاکنون برنامه‌های تشویقی برای این چنین خانواده‌ها وجود ندارد. نوریه نزهت، سخنگوی وزارت معارف، به روزنامه‌ی صبح کابل می‌گوید که این وظیفه‌ی هر خانواده است تا فرزندان پسر و دختر خود را مطابق به قانون اساسی به مکتب بفرستند تا درس بخوانند.
بانو نزهت گفت: «تا حال هیچ برنامه‌ی برای تشویق این افراد نداریم. این مسؤولیت هر پدر و مادری است که به اساس قانون اساسی افغانستان، اطفال خود را از تعلیم برخوردار بسازند، بنابراین کدام برنامه تشویقی نداریم؛ اما از این کارشان استقبال می کنیم.»
گفتنی است، در مکتب نورانیه، جایی که سه دختر میاخان درس می‌خوانند، حدود ۲۲۰ دانش‌آموز دختر دیگر مشغول درس خواندن تا صنف ششم اند.
ولایت پکتیکا در شرق افغانستان، از ولایت‌های به شدت ناامن است و اعضای طالبان و شبکه‌ی حقانی، در این ولایت حضور گسترده دارند. گفته می‌شود که به دلیل حضور گروه‌های تروریستی در این ولایت، به ندرت خانواده‌ها حاضر می‌شوند دختران خود را به مکتب بفرستند و حتا هیچ معلم زنی نیز در مکاتب ولایت پکتیکا وجود ندارد.
