از سه روز به این سو، شماری از زنان افغانستان مقیم در اروپا، زیر نام «اتحاد زنان مبارز افغانستان»، صفحه‌ای را برای گردآوری امضای انترنتی ایجاد کرده اند. آن‌ها، با پیش‌گرفتن این روش می‌خواهند خواست‌ها، هدف‌ها و نگرانی‌ها‌ی‌شان را در رابطه به گفت‌وگوهای صلح افغانستان، به نهادهای مسؤولی که از این روند نظارت می‌کنند، برسانند.
بانو مریم حیدری، عضو اتحاد زنان مبارز افغانستان، روز یک‌شبنه (۳۰ سنبله)، در گفت‌وگویی با روزنامه‌ی صبح کابل گفت که حرکت آن‌ها نشانه‌ی این است که زنان افغانستان، اهمیت دوره‌ی کنونی را با تمام وجود شان درک کرده و فهمیده اند که اگر حالا، در رابطه به این روند کم‌کاری و بی‌توجهی کنند، ممکن است سرافکنده‌ی نسل‌های آینده شوند.
او، گفت: « جمعی از زنان، در این دوره‌ی حساس و سرنوشت‌ساز تصمیم بر این گرفتند که یک صفحه‌ی انترنتی را برای ثبت امضا ایجاد کنند تا زنان افغان از هر جای جهان، خواست‌ها و نگرانی‌های خود را در رابطه به روند گفت‌وگوهای صلح، مطرح کنند.»
این زنان توانستند با گذشت سه روز از ایجاد صفحه‌ی برای جمع‌آوری امضا، بیشتر از ۵۰۰ امضا جمع‌آوری کنند.
هر روز که از گشایش گفت‌وگوهای صلح افغانستان می‌گذرد، شهروندان افغانستان، به ویژه زنان، بیشتر نگران می‌شوند که مبادا هیأت گفتوگوکنندهی دولت افغانستان در میز گفت‌وگو با هیأت طالبان، حقوق انسانی زنان – حق آموزش‌وپرورش، حق رأی، حق کار، و …- که در قانون اساسی افغانستان، درج شده است را قربانی رسیدن به صلح کند.
اتحاد زنان مبارز افغانستان نیز، از روند گفت‌وگوهای صلح دولت افغانستان با گروه طالبان، نگران است. اعضای اتحاد که همه زنان اند، نگران اند که مبادا هیأت گفتوگوکنندهی دولت افغانستان، نهادهای حقوق‌بشری، سازمان ملل متحد و دیگر نهادهایی که از این روند نظارت می‌کنند، در برابر خواست طالبان، تسلیم شوند و حقوق انسانی و شهروندی زنان و دست‌آوردهای دو دهه‌ی اخیر را هیچ شمارند.
بحث دیگری که بیشتر شهروندان افغانستان به ویژه زنان را نگران کرده، عدم حضور معنا‌دار آن‌ها در گفت‌وگوهای مستقیم با طالبان، است. در ترکیب هیأت گفتوگوکنندهی ۲۱ نفری دولت افغانستان، تنها ۴ زن حضور دارد. بیشتر شهروندان به ویژه زنان به این باور اند که حضور آن‌ها در هیأت گفتوگوکنندهی دولت افغانستان نیز، با پافشاری زنان صورت گرفته است، در غیر آن دولت باز هم تلاش می‌کرد که حضور زنان را در روند صلح محدود کند.
در همین حال بانو حیدری، می‌گوید که خواست زنان از دولت افغانستان، جامعه‌ی جهانی و سازمان ملل متحد و دیگر نهادهایی که در روند گفت‌وگوهای صلح افغانستان، دست دارند این است که حقوق انسانی‌ای را که زنان افغانستان در دوره‌ی طالبان نداشتند در نظر بگیرند.
تجربه‌ی بد زندگی زنان در دوره‌ی طالبان و حضورنداشتن زنان در هیأت گفتوگوکنندهی طالبان، زنان افغانستان را بیشتر از گذشته نگران کرده است. اعضای اتحاد زنان مبارز افغانستان از هیأت گفتوگوکنندهی دولت و طالبان در قطر، می‌خواهد که نباید از موقف‌شان مبنی بر حفظ جمهوریت کوتاه بیایند؛ زیرا نظامی که طالبان خواستار آن اند، جز تباهی و تاریکی نتیجه‌ای به دنبال ندارد.
بانو سانگه صدیقی یکی دیگر از اعضای اتحاد زنان مبارز، تأکید کرد که حضورنداشتن یک زن در هیأت گفت‌وگو کننده‌ی طالبان، این ذهنیت را در افکار عامه به وجود می‌آورد که هنوز هم باور طالبان، نسبت به زنان تغییر نکرده است.
او، تصریح کرد با آن‌که بیش از یک هفته از گشایش گفت‌وگوهای صلح افغانستان در قطر می‌گذارد، طالبان، هنوز در باره‌ی نقش و جایگاه زنان، نظریه‌ی روشنی و یگانه‌ای از خودشان بروز نداده اند. او گفت: «زنان افغانستان، در این هژده سال اخیر قربانی‌های زیادی را پرداخته اند تا به آزادی، حقوق انسانی و شهروندی در این جامعه‌ی مردسالار برسند و قربانی زنان، نباید در میز مذاکره با طالبان نادیده گرفته شود.»
خانم صدیقی گفت که اگر دولت افغانستان برای پایان‌دادن جنگ در این کشور تسلیم خواست‌های طالبان شود و دوباره به دوره‌ی تلخ حاکمیت طالبان برگردیم، زنان آرام نخواهند نشست و برای تحقق بخشیدن به خواست‌های برحق شان دست به اعتراض و راه‌پیمایی بزرگ مدنی می‌زنند.
زنان افغانستان درحالی نگران از دست دادن حقوق شهروندی شان استند که پس از گشایش گفت‌وگوهای صلح افغانستان، طالبان تا اکنون در باره‌ی نقش و جایگاه زنان موقف روشنی نداشته اند؛ اما با آن هم، دوربودن این گفت‌وگوها از دوربین رسانه‌ها، نگرانی‌هایی را به شهروندان به ویژه زنان ایجاد کرده است.
تا اکنون بیش از یک هفته از آغاز نخستین دیدار هیأت دوطرف می‌گذرد؛ اما هنوز گفت‌وگوهای رسمی میان دو هیأت (دولت و طالبان)، آغاز نشده و انتظار می‌رود که در هفته‌ی روان گفت‌وگوهای رسمی آغاز شود.
با این‌حال، برخی از اعضای هیأت گفتوگوکنندهی دولت افغانستان، می‌گویند که طالبان آجندای «بسیار خطرناک» دارند و ایده‌ای که آن‌ها در سر دارند، به مراتب بدتر از ایده‌ی دوران حاکمیت‌شان در افغانستان است؛ ایده‌ای که در صورت پیاده شدن آن در افغانستان، زنان دوباره زندانی خانگی خواهند شد.
