«همین روزا گرسنه خواب استیم.»؛ این را صبور، مهاجر افغانستانی در ترکیه می‌گوید. صبور، مهاجر افغانستانی‌ای است که در شهر یالوای (Yalova) ترکیه زندگی می‌کند؛ او سه سال پیش از روستایی در ولایت غور به ترکیه رفته است.
پیش از شیوع ویروس کرونا در ترکیه، صبور در یکی از زغال فروشی‌های نزدیک محل زندگی شان کار می‌کرد؛ اما پس از شیوع ویروس کرونا در ترکیه و قرنتین شدن شهری که او در آن زندگی می‌کند، دیگر نمی‌تواند سرکار برود تا پول گذران زندگی اش را دریابد.
صبور که کارگری روز مزد در ترکیه بود، حالا به دلیل قرنتین و بسته شدن محیط کار، ناچار است همه‌ی شبانه روزش را در خانه کنار سه دوست دیگرش که آن‌ها نیز به دلیل شیوع ویروس کرونا بیکار شده اند، بگذارند.
هر چند از شیوع ویروس کوید-۱۹ در ترکیه، بیشتر از ۴۲ روز نمی‌گذرد؛ اما در این مدت همگانی شدن این ویروس توانسته است، روند زندگی عادی را در ترکیه به هم بزند.
روند رو به رشد ویروس کرونا در ترکیه باعث شده است که این کشور در آمار گرفتار شدگان به کرونا، پس از چین از سایر کشور‌ها در آسیا پیشی بگیرد.
به اساس آخرین آمار وزارت بهداشت ترکیه، در شنبه ۱۸ آپریل، ۸۲هزار و ۳۲۹ نفر مبتلا به کرونا در ترکیه رسماً به ثبت رسیده و۱۸۹۰ نفر نیز به اثر گرفتاری به این ویروس جان خود را از دست داده‌اند.
شیوع ویروس کرونا و قرنتین کردن شهرها، باعث شد که بیشتر فعالیت‌های تولیدی و غیر ضروری در ترکیه از کار بیاستد. بسته شدن فعالیت‌های اقتصادی در شهرهای ترکیه در کنار این که باعث بیکاری بیشتر شهروندان ترکیه شده، شمار زیادی از مهاجران افغانستانی، سوری و… را نیز از کار بیکار ساخته است که در نتیجه‌ی آن دست این کارگران مهاجر از منبع تأمین نان شان کوتاه شده است.
صبور می‌گوید که او به دلیل بسته شدن زغال فروشی‌ای که در آن کار می‌کرد، دیگر هیچ درآمدی ندارد. «یکی، دو هفته‌ی اول خوب بود، کمی پیسه داشتم؛ اما او که خلاص شد، در به دری شروع شد.»
صبور برای این که بتواند کرایه‌ی خانه اش را بپردازد و از سویی هم نان شب و روز خود را فراهم کند، ناچار است از دوستانش قرض بگیرد.
با این همه، صبور و دوستان هم‌خانه اش، شماری از روزها و شب‌ها را ناچار اند با آب و نیم قرص نان بگذارنند که شماری از روزها آن هم برای شان میسر نیست و ناچار اند طعم گرسنه‌گی را بچشند.
صبور، ناچار است ماهانه ۸۰۰ لیر، کرایه‌ی خانه بدهد؛ اما بیکاری و ناتوانی اقتصادی او را از روزهای آینده ترسانده است؛ این در حالی است که با وجود بیکاری و قرنتین، کرایه‌ی خانه نیز پایین نیامده است.
او می گوید: «می‌ترسم که قرنتین ادامه پیدا کنه و دیگه کسی پولم قرض نته.»
در یالوا، شهری که صبور و دوستانش زندگی می‌کنند، قرنتین به گونه‌ی جدی تطبیق می‌شود و با آنهایی که دستورهای پیش‌گیرانه را رعایت نکنند، برخورد جدی شده و تا ۱۰۰۰ لیر، جریمه‌ی نقدی می‌شوند.
صبور می‌گوید:« با این که یک ماهی می‌شود به دلیل قرنتین سر کار رفته نمی‌توانم تا پولی در بیاورم که روز خود را بگذارنم، نه دولت ترکیه و نه هم کمیسیاریای عالی پناهندگان سازمان ملل و یا سازمان جهانی مهاجرت، هیچ کدام شان برای ما کمکی نکرده است؛ این در حالی است که دولت ترکیه برای خانواده‌های ترک، ۶ تا ۷ هزار لیر کمک کرده است.»
دولت ترکیه برای رسیدگی و اسکان مهاجران پس از ۲۰۱۶ نزدیک به ۶ میلیارد یورو از اتحادیه‌ی اروپا دریافت کرده است؛ اما مهاجران به ویژه بیشتر مهاجران افغانستانی در ترکیه، از این پول هنگفت یک یورو هم سهمی نداشته اند.
وقتی از صبور می‌پرسم که چه چیزی این روزها بیشتر برایت سخت است، با وجودی که از گرسنه‌گی رنج می‌برد اما می‌گوید: «مشکلم همینه که بیرون رفته نمی‌تانم؛ چون زیر سن استم، اگر بگیرن جریمه می‌کنه.»
او می گوید که دو شب پیش، وقتی از فرط دلتنگی تا پارک نزدیک خانه رفتم، گشت پولیس مرا سوار ماشین کرد و از من یک هزار لیر پول جریمه خواست؛ اما برایش توضیح دادم که پولی ندارم و حتا برای شان گفتم که اگر دست‌گیرم می‌کنید و به پاسگاه می‌برید، ببرید.
این گونه می شود که پولیس، صبور را تا دم در خانه‌ی شان همراهی می‌کند و از او می‌خواهد که دیگر از خانه بیرون نشود.
