نویسنده: کریستن فراتینی
مترجم: اسدالله جعفری‌پژمان
خبرگزاری سایکلیگ، ۲۸ جولای، ۲۰۲۱
دوچرخه‌سوار افغانستانی، می‌گوید: «این وظیفه‌ی من است که در مبارزه برای حقوق زنان در افغانستان و در همه کشورهایی که مردم فکر می‌کنند زنان از هیچ گونه حقوقی برخوردار نیستند، سعی و تلاش کنم.» معصومه علی‌زاده از افغانستان، روز چهارشنبه‌ی هفته‌ی گذشته در نخستین مسابقات المپیک خود، از تیم المپیک مهاجران در مسابقه‌ی زمان‌سنجی انفرادی زنان شرکت کرد.
این شاه‌کاری الهام‌بخش، مهم‌تر از کسب مدال و نشان‌دهنده‌ی روح از مسابقات بود؛ زیرا مشارکت خانم علی‌زاده، پیامی بسیار قوی در برابر حقوق زنان، مملو از امید و صلح برای پناهندگان و مهاجران در سراسر جهان ارسال کرد. بانو علی‌زاده پس از اتمام آزمون و مسابقه‌ی زمان‌سنجی در مسابقه فُوجی اسپیدوی بین‌المللی، گفت: «اولین جلسه آزمایشی و اولین مسابقه‌ی المپیک من، بسیار عالی بود. به عنوان اولین تجربه ام، من بسیار خوش‌حالم؛ زیرا بسیار زحمت کشیدم و خواستم که از همه فداکاری‌های چندین‌ماهه‌ی خود نهایت استفاده را بکنم. با این حال، من در این زمینه هیچ پشیمانی و تأسفی ندارم.»
خانم علی‌زاده، گفت: «من بسیار خوش‌حالم که از تیم المپیک مهاجران و پناهندگان نمایندگی می‌کنم؛ زیرا، پیام امید و صلح را برای ۸۲ میلیون نفر که به دلایل مختلف مجبور به ترک کشور شان شدند، ارسال خواهم کرد.» او، هم‌چنین افزود: «من این جا استم تا از حقوق زنان در افغانستان و برای همه کشورهایی مانند افغانستان و جاهایی که مردم فکر می‌کنند زنان از هیچ گونه حقوقی برخوردار نیستند، نمایندگی کنم. بنا بر این، من به خاطر دو هدف در این جا حضور دارم؛ یکی حقوق زنان و دیگری هم، برای احقاق حقوق مهاجران و پناهندگان.»
کمیته‌ی بین‌المللی المپیک در ماه جون، ۲۹ ورزش‌کار منتخب و برگزیده را از تیم المپیک مهاجران و پناهندگان عازم المپیک توکیو اعلام کرد. معصومه علی‌زاده از افغانستان در مسابقه‌ی زمان‌سنجی زنان و احمد بدرالدین ویس، از سوریه، در مسابقه‌ی زمان‌سنجی مردان شرکت کرد.
معصومه علی‌زاده و خواهرش زهرا، در مستندی در سال ۲۰۱۶ میلادی در شبکه‌ی تلویزیونی فرانسوی ARTE به نام Les Petites Reines De Kaboul و یا در انگلیسی «ملکه‌های کوچک کابل» نقش بازی کردند؛ مستندی که در سراسر جهان طنین‌انداز شد. این خواهران، بخشی از نخستین تیم ملی دوچرخه‌سواری زنان افغانستان بودند و دراین فیلم، چالش‌ها و معضل‌هایی از دوچرخه‌سواری را به عنوان یک زن در افغانستان، مستندسازی و به ثبت رساندند.
خانم علی‌زاده برخی از تجربه‌هایش را در زمینه‌ی دوچرخه‌سواری در کشورش فاش کرد و گفت که به خاطر دوچرخه‌سواری، تهدید و توهین شده است و حتا هنگام دوچرخه‌سواری، افرادی بودند که او را با سنگ میزدند. او گفت که این همه تهاجم و حمله‌ها به منظور مانع‌شدن او از دوچرخه‌سواری انجام شده است. بنا بر این، معصومه، گفت: «من این جا به نمایندگی از حقوق زنان افغانستان حضور دارم؛ چون که من از افغانستان استم؛ اما من از تیم المپیک مهاجران و پناهندگان نیز نمایندگی می‌کنم که هر دویش برایم مهم و در قلب و جان من است.»
او افزود: «این وظیفه‌ی من است که برای حقوق زنان افغانستان و هم‌چنین برای تمام کشورهایی که مردم فکر می‌کنند زنان از حقوق خویش برخوردار نیستند، تلاش و مبارزه کنم و هم‌چنین این پیام امید و صلح را به همه مهاجران و پناهندگان در سراسر جهان ارسال کنم.» معصومه، خواهرش و سه برادرش به هم‌راه پدرومادر خود از آن زمان با ویزای بشردوستانه به عنوان پناهنده در فرانسه مستقر شده اند و سپس درخواست پناهندگی خود را ارائه کرده اند که این درخواست، در سال ۲۰۱۷ از سوی دولت فرانسه پذیرفته شد.
این خواهران در دانش‌گاه لیل فرانسه ثبت نام کردند و اکنون در حال تحصیل استند. معصومه در برنامه‌ی بورسیه‌ی ورزش‌کاران مهاجر در کمیته‌ی بین‌المللی المپیک یا «IOC» که پیش از مسابقات المپیک سال ۲۰۱۶ میلادی در ریودوژانیرو برگزار شده بود، دعوت شد. معصومه پس از مسابقه‌ی زمان‌سنجی در توکیو، گفت: «من نمی‌دانم چرا مردم دوچرخه‌سواری دختران را قبول ندارند؛ هنگامی که من دوچرخه‌سواری را شروع کردم، برخی از مردم در افغانستان با آن موافق نبودند، مخالف بودند و استند؛ زیرا دیدن دختری که دوچرخه‌سواری می‌کند، برای مردم یک چیزی جدید و بسیار عجیب‌وغریب است.»
معصومه افزود: «حتا این جا [در مسابقات المپیک توکیو] در هتل با دوچرخه‌سواران دیگر استم؛ آن‌ها به من به شکلی عجیب‌وغریب نگاه می‌کنند. من فکر می‌کنم که آن‌ها هرگز هیچ دختری را با روسری روی دوچرخه ندیده اند؛ اما در افغانستان، من مطمئن استم که اگر مردم زنی را به طور منظم روی دوچرخه ببینند، آن‌ها او را می‌پذیرند.» بنا بر این، خانم علی‌زاده گفت که پدرش از ابتدا در دوچرخه‌سواری از او حمایت کرده است و او پیش از شروع مسابقات آزمایشی المپیک به او پیام داد، جایی که او اولین سواره در یک سراشیبی درحال رکاب‌زدن در مسابقه‌ی «فوجی اسپیدوی» بین‌المللی بود.
معصومه گفت: «پدرم امروز صبح هم به من پیام داده است. وقتی که من در افغانستان بودم، او تنها کسی بود که همیشه از من حمایت می‌کرد؛ حتا وقتی که می‌خواستم از این کار یعنی از دوچرخه‌سواری دست بکشم و رهایش کنم، پدرم مرا ترغیب و تشویق می‌کرد و می‌گفت نه! تو باید ادامه بدهی، تو نمی‌توانی از دوچرخه‌سواری دست بکشی و تو باید تا آخر ادامه بدهی.» بنا بر این، او امروز صبح به من پیام داد و گفت: «تمام سعی و تلاشت را بکن. سرانجام امیدوارم که پدرم همیشه خوش‌حال باشد.»
