کابل شهری که برای جمعیتی قریب ۷۰۰ هزار نفر ساخته شده بود؛ اما حالا چیزی قریب به هفت میلیون جمعیت در آن زندگی می‌کند که خود عامل بالقوه‌ی بی‌نظمی در شهر شده است.
تراکم بیش از اندازه‌ی جمعیت در کابل و ناآشنایی با فرهنگ شهرنشینی، باعث شده است از پیادهروها آنگونه که باید استفاده نشود.
بیشتر باشندگان کابل در زمان پیاده‌روی در شهر، عادت دارند به جای استفاده از پیادهروها، در سرک به پیاده‌روی پرداخته و باعث ایجاد ازدحام ترافیکی شوند.
زمانی که ما در پیاده‌روی درون‌شهری؛ از پیادهروها استفاده نکنیم و جای آن به پیاده‌روی در سرک بپردازیم، از یک‌سو باعث ایجاد ازدحام ترافیکی می‌شویم و از سوی دیگر ممکن است موجب بروز حادثه‌ی ترافیکی شده و جان خود را از دست بدهیم.
همینطور، زمانی که به جای استفاده از پیادهروها، در سرک پیاده‌روی کنیم، رانندگان برای این که از بروز حادثه‌های احتمالی پیش‌گیری کنند، مجبور می‌شوند بیشتر از هارن استفاده کنند که این خود باعث آلودگی صوتی در شهر شده و اثر منفی روی روان مردم دارد.
استفاده نکردن از پیاده‌رو و این که چرا فرهنگ استفاده از پیاده‌رو هنوز هم در شهر کابل نهادینه نشده است، دلایل زیادی دارد که مهم ترین آن نبود فرهنگ شهرنشینی در کابل است.
نبود فرهنگ شهرنشینی در کابل باعث شده است که به پیاده‌رو و اهمیت آن در زندگی شهری توجه آن‌چنانی صورت نگرفته و به عنوان یک نیاز در زندگی باشندگان کابل شناخته نشود.
این امر به سادگی باعث شده است که عامل‌های بیرونی‌ای که مانع استفاده از پیادهروها می‌شود؛ روز تا روز بیشتر شود. در میان عامل‌های بیرونی، بند انداختن پیادهروها توسط اداره‌ها و نهادهای دولتی(امنیتی و غیر امنیتی) و زورگویان مهم‌ترین آن است.
من که در پل سرخ زندگی می‌کنم، می‌توانم حوزه‌ی سوم امنیتی پولیس را مثال بزنم که نه تنها پیاده‌رو را با گذاشتن مانع به کلی بسته است، بلکه گوشه‌ای از سرک را نیز اشغال کرده است. در کنار این همه، مانع دگری که سر راه استفاده از پیاده‌رو قرار می‌گیرد، بساط دکانداران و دست‌فروشانی است که پیاده‌رو را بند انداخته و استفاده از آن را برای باشندگان کابل ناممکن ساخته اند.
در نهایت امر، برای استفاده از پیاده‌رو، نیاز به ترویج و نهادینه کردن فرهنگ آن است که شهرداری کابل با همکاری سایر نهادهای مرتبط مثل وزارت اطلاعات و فرهنگ و وزارت معارف و تحصیلات عالی، در این زمینه پیوسته و بدون خستگی کار کنند.
البته نا گفته نباید گذاشت که برای رسیدن به جامعه‌ی سالم و برابر با معیار‌های امروز برای زندگی شهری، نیاز است که شهروندان همواره با دولت همکار بوده و مسؤولیت شهروندی خویش را درک کرده و به آن عمل کنند. بنا بر این، در گام نخست، خانواده‌ها نیز باید فرزندان شان را به اهمیت استفاده از پیاده‌رو آگاه کرده و مزایای آن را برای شان بازگو کنند تا آن‌ها به گونه‌ی ذهنی آماده‌ی استفاده از پیاده‌رو شده و در پیاده‌روی‌های شان هیچ‌گاه از سرک استفاده نکنند.
استفاده‌ی درست و مناسب از پیادهروها، باعث می‌شود ازدحام ترافیکی و بروز حادثه‌های ترافیکی به شدت کاهش یافته؛ از ایجاد آلودگی صوتی جلوگیری شود تا کابل شهر منظم و سالم‌تری شود.
لذا برای رسیدن به چنین جامعه‌ای، نیاز است همه‌ی شهروندان دست به دست هم داده و در کنار دولت برای رسیدن به آن پیوسته در تلاش باشند.
روی این دلیل، من از همه‌ی شهروندان کشور می‌خواهم که در پیاده‌روی‌های شان همیشه از پیاده‌رو استفاده کرده و دیگران را نیز به استفاده از آن تشویق کنند. و در آخر از اداره‌ی شهرداری کابل و نهادهای امنیتی کشور نیز می‌خواهم که پیادهروها را برای پیاده‌روی شهروندان خالی کنند.
