فرهنگ استفاده از تلفون

جامعه‌ی ما هنوز نیازمند تمرین فرهنگ تماس تلفونی است. گاهی اوقات شخصیت افراد تماس و استفاده‌ی بد می‌شود گاهی برعکس. به گونه‌ی مثال؛ وقتی برای اولین بار به کسی تماس می‌گیریم، خوب است که قبلش پیام بدهیم و خودمان را معرفی کنیم و بگوییم امکان تماس گرفتن هست؟ من شخصا شماره‌های ناشناس را پاسخ نمی‌دهم. وقتی با کسی تماس می‌گیریم و جواب نمی‌دهد، به او پیام بدهیم، خودمان را معرفی کنیم و بنویسیم در صورت امکان با ما تماس بگیرد. این روزها به دلایل مختلف، امکان دارد شماره‌ی تماس ما از گوشی دیگران پاک شود؛ اگر زنگ می‌زنیم و طرف مقابل ما را نمی‌شناسد نگوییم: بی معرفت! دیگر ما را فراموش کردی! نارفیق! دوستای تازه پیدا کردی و … من خیلی تجربه کرده‌ام، اگر یک تماس طرف مقابل را از دست داده‌ام در پاسخ دوم به من گفته شده، حالی پیسه‌دار شدی.

به جای این حرف‌ها، عذر طرف مقابل را بپذیریم و حرف‌مان را بزنیم؛ چون هیچ بعید نیست فردا شماره‌های گوشی خودمان پاک شود. می‌دانیم عمر شوخی‌هایی مثل «اگه گفتی من کی استم؟!»، « نه! کمی بیشتر فکر کن ببین صدایم را نمی‌شناسی و …» به سرآمده. مردم اعصاب و حوصله‌ی این چیستان‌ها را ندارند. سلام و علیک کنیم و خودمان را معرفی کنیم. خلاص! ما از وضعیت کاری، روحی و موقعیت طرف مقابل خبر نداریم. وقتی تماس می‌گیریم بعد از معرفی خودمان بپرسیم «الآن امکان صحبت کردن را دارید یا نه؟» اگر گفت نه!.. درک کنیم و در یک موقعیت مناسب تماس بگیریم. اگر رانندگی می‌کنیم به تلفون پاسخ ندهیم.

اگر متوجه شدیم کسی که آن‌طرف خط ماست، رانندگی می‌کند یا عذرخواهی کرده و قطع کنیم، یا تماس را بسیار کوتاه کنیم. این‌ که شماره‌ی وایبر، وتساپ و تلگرام کسی را داریم، دلیل نمی‌شود هر پستی که می‌پسندیم را برایش ارسال کنیم. در ارسال اخبار بد، تلخ و گزنده هم به شدت صرفه‌جویی کنیم. دلیلی ندارد حال دیگران را بد کنیم. از ارسال صبح بخیرهای کیلویی با عکس دسته گل و فنجان چای هم جدا خودداری کنیم. هیچ جذابیتی ندارد. دست‌کم برای اکثریت ندارد! اگر کسی در وایبر، فیس‌بوک مسنجر، وتساپ و تلگرام آنلاین است یا در اینستاگرام پُست می‌گذارد، دلیل نمی‌شود حتما اگر آن لحظه تماس می‌گیریم وظیفه دارد پاسخ ما را بدهد و اگر ندهد یعنی «کار خراب انجام داده‌است!» و «ما را تحقیر کرده و به پشیزی فروخته است!» نه! ممکن است دل و دماغ پاسخ‌دادن نداشته باشد. همدیگر را درک کنیم. شب، زمان استراحت اکثر انسان‌هاست. تماس‌های «کاری» مان را در طول روز بگیریم؛ آن چند دقیقه را به خودمان و دیگران استراحت بدهیم. در تاکسی، مینی‌بس، موترهای لینی یا جاهای عمومی تلفونی حرف نزنیم؛ اگر می‌زنیم داد نزنیم؛ اگر داد می‌زنیم فحش ندهیم؛ اگر فحش می‌دهیم فحش جنسی ندهیم و …

همه‌ی ما به یاد گرفتن محتاج استیم؛ همه‌ی ما بدون هیچ استثنایی، ضرورت داریم این موارد را تمرین کنیم.