سرور دانش، معاون دوم ریاست جمهوری می‌گوید، دلیل این که پس از چهل سال هنوز هم افغانستان در جنگ به سر می‌برد، این است که همه‌ی افراد از سیاست‌مدار گرفته تا دین‌باوران افغان، به مسایل نفرت‌پراکنی و نژاد گرایانه دامن می‌زنند.
آقای دانش، روز دوشنبه (۴قوس) در بیانیه‌ا‌ی به مناسبت روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان، گفته است، دلیل این که زنان و سایر شهروندان افغانستان به حقوق اساسی خود دسترسی ندارند، دامن‌زدن به مسایل قومی و نژادی است.
او افزوده است:«ما همگی از سیاستمداران گرفته تا فرهنگ‌یان و روشن‌فکران و تا دین باوران و اخلاق مداران، همگی انسانیت و کرامت انسانی را فراموش کرده‌ایم و نه تنها بین دو جنس نرینه و مادینه، بلکه بین این قوم و آن قوم و این زبان و آن زبان و این مذهب و آن مذهب و حتا این قیافه و آن چهره، فرادست و فرودست می سازیم و روحیه‌ی نفرت پراکنی و نژادگرایانه را دامن می زنیم و هر روز بین خود دیوار تحقیر و توهین و تبعیض و تکفیر را رفیع‌تر می‌سازیم و خود را هم به همان اندازه پست و ذلیل و بی ارزش می‌گردانیم.»
آقای دانش ادامه داده است: «اگر چنین نمی‌بودیم چهل سال را در جنگ و خون ریزی و کشتن و سربریدن و انتحار و انفجار و نفرت پراکنی به سر نمی بردیم. امروزه متأسفانه حتا سیاست ورزان و مدعیان اندیشه و قلم، طهارت اندیشه و قداست قلم و کرامت انسان را کنار گذاشته و به طعن و لعن و طعنه دادن و فخرفروشی رو آورده اند و از چوب و چماق و قنداق سخن می‌گویند.»
او، گفته است که در شرایط امروزی، وقتی مسأله‌ی خشونت علیه زنان مطرح می‌شود، تنها خشونت فیزیکی و یا اعمال قوه‌ی فیزیکی در نظر گرفته می‌شود؛ در حالی که ریشه‌ی اصلی این نوع خشونت‌ها، عمیق‌تر از آن چیزی است که فکر می‌شود.
آقای دانش، تاکید کرده است، تا زمانی که به ریشه‌ها توجه نشود و تغییرات اساسی و همه جانبه ایجاد نشود، نمی‌توان با اقدامات سطحی و روبنایی و با برگزاری سیمینارها و نشست‌های مطبوعاتی و تأکید بر آگاهی عامه، این مشکل را حل کرد.
او افزوده است: «به نظرم امروز در دنیای اسلام و به خصوص در مراکز قانون‌گذاری، مدارس دینی و حوزات علمیه به یک بازنگری جدی نیاز داریم. شرایط زمانه‌ی امروز با دیروز بسیار زیاد تفاوت پیدا کرده و ما در دنیای امروز و با این دیدگاه‌هایی که داریم، نمی توانیم قناعت زنان و جوانان امروز را فراهم کنیم. ما به قرائت های جدیدتری نیاز داریم.»
او افزوده است در صورتی که این بازنگری صورت نگیرد و بسترهای فرهنگی و حقوقی و سنت‌ها اصلاح نشود، نه خشونت کاهش می‌یابد و نه عدالت تطبیق می‌شود.
این درحالی است که مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۱۹۹۹ میلادی، ۲۵ نوامبر را به عنوان روزجهانی محو خشونت علیه زنان تعیین کرد و از این روز در بسیاری از کشورهای جهان گرامی‌داشت می‌شود و نهاد مدافع حقوق زنان همه‌ساله در این روز تعهد شان را برای دادخواهی حقوق اساسی زنان، اعلام می‌کنند.
