
قسمت آخر
نذیره به سادگی نتوانسته است امتیاز وکالت دفاع را به دست بیاورد؛ آن هم در جامعهی نیوزلند که بیشتر زنهای مهاجر افغانستانی یا به کار خانه و تفریح سرگرم اند و یا هم حرفهی پرستاری را پیشه کرده اند. نذیره اگر به حرف این خانمها گوش میکرد، نباید به دانشگاه آن هم دانشکدهی حقوق میرفت.
نذیره میگوید: « زمانی که به دانشگاه میرفتم، همه تشویقم میکردند که تو میتوانی.» نذیره با این که مکتب را نیز به پایان نرساند و تنها تا صنف نُه را در کویتهی پاکستان خوانده است؛ اما با ردشدن از امتحان زبان انگلیسی و امتیاز قایل شدن دانشگاه برای وی میتواند وارد دانشگاه شود.
نذیره میگوید، این که تو در این جامعه بزرگ شوی و مکتب را همین جا خوانده باشی، برایت ساده است تا این که تو مهاجر افغانستانی باشی و یکباره وارد دانشگاه شوی.
او میگوید که اما مردم نیوزلند همواره مرا تشویق میکردند و به کمک دانشجویان آن جا بود که توانستم ساعتهای درسی و صنفهای درسیام را پیدا کنم.
نذیره با این پشت کار و تلاشش میخواهد ثابت کند که مهاجرت و جنسیت محدودیت نیست، بلکه هر زن مهاجر افغانستانی اگر خود خواسته باشد، میتواند موفق شود.
البته کم نیستند از این مهاجران موفق که در کشورهای پیشرفتهی اروپایی و امریکایی برای خود جای پای محکمی باز کرده اند که حتا تا نمایندگی در پارلمان را نیز شامل میشود؛ اما نذیره میگوید که به سادگی به این جا هم نرسیده است این پشت کار است که او را به این جا رسانده است و مبارزهای که نباید به باخت در آن فکر کرد. نذیره میگوید که من هم کار میکردم هم درس میخواندم و هم به خانوادهام رسیدگی میکردم.
شبها وقتی شوهر و کودکانش به خواب میروند، او درس میخواند. نذیره میگوید که سهولتها در نیوزلند برای مهاجر افغانستانی زیاد است؛ اما متأسفانه بیشتر زنانی که این جا استند، جای این که به کار بروند، به کمکهای دریافتی از سوی دولت بسنده کرده و زندگی خود را میگذرانند.
نذیره میتوانست کار نکند و با کمکهای دریافتی از سوی دولت شب و رزو خود را بگذراند؛ اما او این را نمیخواهد. نذیره میخواهد روی پای خودش بیاستد تا این که جیرهخوار دولت نیو زلند باشد.
هدف دیگری را که نذیره با پشتکارش دنبال میکند؛ ایجاد تغییر در ذهنیت مردم نیوزلند در برابر مهاجران افغانستانی است.
او میگوید، هر باری که از سفر افغانستان به نیوزلند برمیگردم، لباسهایی را که از افغانستان با خودم بردهام تنم میکنم و آنها با دیدن این لباسها از من میپرسند که آیا زنان در افغانستان به جز چادری، پوشش دیگری هم دارند؟ نذیره می گوید که در تلاش تغییر این ذهنیتها است.
نذیره برای جامعهی نیوزلند کم از کم در شهری که زندگی میکند، این را فهمانده است که زنان در افغانستان نیز به یک سری آزادیهایی رسیده اند و وضعیت شان از زمان رژیم طالبان تا حالا تفاوتهایی دارد.
وقتی که از برخورد مردم نیوزلند با مهاجران افغانستانی از نذیره پرسیدم، گفت: «برخورد خیلی خوبی دارند و در کنار تشویق خانواده، انگیزههایی که اینها به من میدادند، باعث شد تا این جا برسم.
او، میگوید که مهاجرت امتیاز نیست. و در ادامه میگوید: «یگانه حرفی که میخواهم بگم این است که انسان در هر جایی که تلاش کند، میتواند قلههای موفقیت را بپیماید.»
اما شمار زیادی از زنان افغانستانی این گونه نیستند؛ آنها همین که به کشورهای پیشرفتهی اروپایی رسیدند و اجازهی ماندن در آن جا را پیدا کردند، با بیمهی اجتماعی دولت زندگی خود را میگذرانند و تن به تنپروری میسپارند. این مسأله باعث بیشتر شدن بیاعتباری جامعههای مهاجرپذیر در برابر افغانستانیها شده است.
این روزهای آخر بودن نذیره در کابل است و او قرار است پس از چند روزی، به نیوزلند برگردد.