آمار رسمی و غیر رسمی، همه نشان‌دهنده‌ی این است که شمار زیادی از زنان افغانستان در اردوگاه‌های ویژه‌ی مهاجران در یونان، از سوی مردان مورد آزار جنسی قرار می‌گیرند که این آزارها تا کنون جدی گرفته نشده و در مواردی این آزارها تبدیل به تجاوز گروهی شده است.
کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHCR) می‌گوید که ۱۸۰ زن در درازای سال ۲۰۱۷ از آزار و اذیت جنسی شان گزارش داده اند. بدون شک، شماری از این زنان، افغانستانی اند. البته باید گفت که زنان افغانستانی به دلیل شرم و ننگ دانستن؛ از این رویدادها کم‌تر گزارش می‌دهند.
به گفته‌ی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، پناه‌جویان بیش از همه در اردوگاه «موریا» در جزیره‌ی لیسبوس و در اردوگاه «واتی» در ساموس هدف تجاوزهای جنسی قرار گرفته اند. سخنگوی کمیساریای عالی پناهندگان، اخیرا در جریان یک نشست خبری در ژنو گفت: «در این دو مرکز نگه‌داری آوارگان، وقتی هوا تاریک شود، زن‌ها و کودکان نمی‌توانند به تشناب‌ها و حمام بروند.» او، همچنان می‌گوید که در موریا، یک زن به تیم ما گفت که او دو ماه است از ترس حمام نکرده است.
در یک مورد دیگر چند مرد با چاقو وارد خیمه‌ی مهاجران افغانستانی شده و به زنی که درون خیمه بود، گروهی تجاوز کرده اند؛ اما خانواده‌ی این زن از رسمی‌شدن و رسیدگی به این پرونده پیش‌گیری می‌کنند.
اردوگاه‌های ویژه‌ی مهاجران در یونان، بیش از اندازه شلوغ است. در هر اردوگاهی سه برابر و چهار برابر از میزان گنجایش آن مهاجر زندگی می‌کند که در میان این مهاجران، بیشتر مردان مجرد استند. این مردان مجرد به دلیل سختی‌های راه مهاجرت، ضعف شخصیتی و ناکامی دوام‌دار برای رسیدن به کشور‌های پیشترفته‌ی اروپایی، به افراد بیمار و روانی بدل شده و برای خالی‌کردن عقده‌های خود به زنان مهاجر و بی‌دفاع تجاوز می‌کنند. از سویی هم نبودن قانون و نیرویی که آن‌ها را از این کار باز داشته و مورد پی‌گرد قانونی قرار بدهد؛ به این مردان مجرد بیشتر کمک کرده و روحیه‌ی زن‌آزاری را در آن‌ها تقویت می‌کند. زندگی در اردوگاه‌های ویژه‌ی مهاجران در یونان به گونه‌ای است که هر لحظه شماری از مهاجران از راه می‌رسند و در این اردوگاه‌ها لنگر می‌اندازد و شماری هم اگر بخت یار شان باشد از این اردوگاه‌ها به کشور‌های پیش‌رفته‌ی اروپایی می‌روند. نظارت شبانه‌روزی از این اردوگاه‌ها وجود ندارد. مهاجران به حال خود شان رها شده اند. در حقیقت این اردووگاه‌ها به گونه‌ای ساخته و اداره می‌شود که زمینه را برای انارشیسم اخلاقی و اجتماعی مهیا کند.
در اردوگاهی که گنجایش ۷۰۰ نفر را دارد؛ زمانی که بیشتر از ۴۰۰۰ نفر ناچار به زندگی کردن باشند، بدیهی است که زمینه‌ی هر گونه جرم و جنایت ایجاد شده و کنترل آن نیز دشوار می‌نماید. از سویی هم رسیدگی به مهاجران برای دولت یونان هیچ‌گونه اولویتی ندارد؛ چون یونان از سوی اتحادیه اروپا ناچار به پذیریش و نگه‌داری مهاجران در دروون مرزهایش شده است . دولت یونان هیچ میلی به پذیرش و نگه‌داری آنان ندارد. این جبر نیز باعث شده است که دولت یونان به مهاجران آن گونه که باید، رسیدگی نمی‌کند.
از سویی هم رسیدگی به این شمار مهاجران به دولت فقیری مثل یونان زیادی دشوار است؛ چون هر روزه به شمار این مهاجران در یونان افزوده می‌شود. این عامل‌ها دست به دست هم داده، شرایط زندگی در این اردوگاه‌ها را برای زنان تنگ کرده و امنیت غذایی، روانی و جانی را از آن‌ها دزدیده است.
سه دلیل عمده در نگه‌داری و ادامه‌ی این وضعیت نقش دارد:
۱- شمار مهاجران در اردوگاه‌ها سه و یا چهار برابر از اندازه‌ی گنجایش اردوگاه‌ها بیشتر است؛ بیشتر این مهاجران نیز مردان مجرد و خانم‌ها و کودکان اند. و هر روزه به شمار آن‌ها افزوده می‌شود.
زمانی که مردان مجرد و زنان در یک محیط برای مدت درازی ناچار به زندگی کردن می‌شوند، آن‌ها نیاز دارند برای ارضای غریزه‌ی جنسی شان به هم نزدیک شوند؛ اما بیماری این مردان و وارد نبودن شان برای بر‌قراری رابط‌ه‌ی سالم و توأم با رضایت، باعث بروز آزار جنسی زنان می‌شود.
۲- مطمئن بودن از این که پس از آزار جنسی زنان هیچ جزایی بر آن‌ها تطبیق نخواهد شد نیز به دوام این وضعیت کمک کرده است.
۳- خانواده‌های افغانستانی و زنان آن از ترس این که به بدنامی متهم نشوند از آزار جنسی شان گزارش نداده و آن را پنهان می‌کنند. این نیز مجرمان جنسی را به آزار جنسی بیشتر زنان و دوام آن تشویق می‌کند.
