خبرنگاران همیشه بر علیه خشونت‌ها گزارش داده‌اند اما؛ امروز خبر از خشونتی است که خودشان را در معرض خطر قرار داده است؛ این بار گزارش از خشونت، به مثابه‌ی طلب همکاری است.
مسئله اما؛ این است که با همه‌ی تلاش‌ها و قربانی دادن‌ها، هنوز جامعه به حدی نرسیده که بتواند برای دفاع از ارزش‌های خود بیستد؛ دفاع از گلوی خود و آن‌که از او سخن می‌گوید.
بخش بزرگی از این مسئله به نقص‌هایی در کار خبررسانی از سوی خود خبرنگاران بر می‌گردد و این یعنی مرحله تصمیم‌گیری برای تغییر نظم اطلاع‌رسانی در جامعه امروز افغانستان.
نیاز است تا بازنگری‌هایی در این زمینه صورت بگیرد. بازنگری در شکل پردازش اطلاعات به هدف تشکیل جامعه‌ای که به همکاری و دفاع از حقوق خود و مبارزان حقوق مردمی بپردازد.
پیش از این‌ها باید تشکلی در بین خبرنگاران به وجود بیاید که برنامه‌ریزی‌های لازم را انجام بدهد. این برنامه‌ها با همکاری نهاد خاصی که نمایندگان هر رسانه را در خود دارد، تدوین شده و با تلاش خود خبرنگاران به مرحله‌ی اجرا می‌رسد.
با کار در مورد خشونت‌ها علیه خبرنگاران تعهد جمعی ابتدا در میان خود اهل رسانه و سپس بین مردم به وجود خواهد آمد. جامعه‌ای هدفمند برای مقابله با خشونت، ابتدا در میان خود خبرنگاران شکل گرفته و بعد در بیرون بروز می‌کند.
اگر هنوز نتوانسته‌ایم به چنین جامعه‌ای برسیم، زمان آن فرا رسیده است تا از این پس تلاش کنیم به شکل منظم و گروهی بر علیه خشونت‌ها مبارزه کنیم.
اتحاد جامعه‌ی رسانه‌ای افغانستان، اتحادی است که مردم افغانستان را در یک محور جمع می‌کند زیرا مردم بیش از حکومت و احزاب سیاسی به رسانه‌ها چشم دوخته‌اند. چشم‌داشتن مردم به رسانه‌ها نشان می‌دهد که محور اصلی افکار عامه بین خبرنگاران است و اگر کمی آگاهانهتر و البته هدفمندتر به قضایای جاری در کشور پرداخته شود، تعهد جمعی برای رسیدگی به آن نیز به وجود خواهد آمد.
نظم آماده‌شده بر علیه خبرنگاران چه عمدی و چه غیرعمدی، توانسته است هم‌زمان با استفاده‌ی ابزاری از رسانه‌ها بر علیه خود آنان ایستاده و تضعیف شان کند. حالا اگر نمی‌توانیم به‌راحتی از خطرهای به وجود آمده رهایی یابیم پس باید با قاطعیت و قبول کردن خطرهای بیشتر اما؛ پایان‌دهنده به وضعیت قدم برداریم.
همه آگاهیم که وضعیت کنونی هدفی جز به تحت امر آوردن اهل رسانه ندارد؛ پس زمانی که همه‌چیز بر علیه مردم و صدای آنان ایستاده است، دیر یا زود آن را از بین خواهد برد.
این نگاه یأس‌انگیز زمانی از بین می‌رود که ابتدا از سوی مردم و روشنفکران قبول شده باشد. با قبول کردن این وضع، می‌توانیم تصمیمی قاطع برای رفع آن نیز به دست بیاوریم زیرا از حالت تعلیق درآمده و به واقعیت باور پیدا می‌کنیم.
روزنامه‌ی صبح کابل این ویژه‌نامه را نه به‌خاطر نوحه‌سرایی و مرثیه که برای دعوت خبرنگاران و مردم به مبارزه مشترک و صدای مشترک، آماده کرده است.
زمان زیادی نمانده است؛ اوضاع افغانستان و حمله‌های وحشیانه به جان مردم نشان داد که همه‌چیز به‌سوی محدودیت، سانسور، حذف نیروهای فکر و در نهایت یک دیکتاتوری به‌پیش می‌رود.
اندک زمانی را که باقی مانده است از دست ندهیم؛ فریاد مشترک و هدفمندی لازم است که در برابر دست ظالمان بلند شود. فریاد معترضانه‌ای که خواهان تغییر است و برای رسیدن به آن، برنامه دارد.
