بیش از یک هفته از شروع تظاهرات ضد تقلب تیم انتخاباتی ثبات و همگرایی گذشته و این تظاهرات در شماری از ولایت‌ها جریان داشته است. روز گذشته، در حمایت از این تظاهرات تیم انتخاباتی «صلح و عدالت اسلامی»، به رهبری گلب‌الدین حکمتیار نیز با شماری از هواداران خود به خیابان‌های کابل آمدند، تا اعتراض خود را نسبت به تقلب در انتخابات نشان دهند.
در این تظاهرات، گلب‌الدین حکمتیار در آغاز تظاهرات حرف‌هایی به زبان آورد که قابل تعمق است. آقای حکمتیار به وضوح روز گذشته در میان هواداران خود گفت که او از جنگ دست کشیده و صلح بدون قید و شرط را پذیرفته است که در قدرت سهیم باشد؛ اما حکومت بر سر اقتدار و حامیان خارجی آن نمی‌گذارند که او سهمی در قدرت داشته باشد.
هواداران تیم انتخاباتی «صلح و عدالت اسلامی»، شعار مرگ بر تقلب سر دادند و آقای حکمتیار هم به بهانه‌ی تقلب در انتخابات و این که باید آرای تقلبی باطل و شفافیت در انتخابات تأمین شود، به صورت خیلی واضح برای دیگر تیم‌های انتخاباتی و تیم انتخاباتی دولت‌ساز، خواسته‌ی سیاسی‌اش را مطرح کرد.
آقای حکمتیار ادعا کرد یا انتخابات به دور دوم برود و یا نتایج دور اول انتخابات ریاست‌جمهوری، باطل شده و بار دیگر انتخابات ریاست‌جمهوری افغانستان برگزار شود که در هر دو درخواست او در در تظاهرات ضد تقلب روز جمعه، ناپختگی سیاسی قابل مشاهده است. البته این خودخواهی و ناپختگی‌های سیاسی، مختص آقای حکمتیار نیست؛ بلکه تمام چهره‌های سیاسی‌ای که در ماحول تیم‌های انتخاباتی نامزدان ریاست‌جمهوری جمع شده اند، از این صفات بهره‌مند اند. همه‌ی چهره‌های سیاسی فعلی‌ای که در بحران انتخاباتی این دوره دست دارند، بدون استثنا به دنبال امتیازگیری شخصی و قدرت‌طلبی محض استند.
برای تحلیل و ارزیابی بحران کنونی که دامن انتخابات را گرفته است و بلای جان تمام شهروندان افغانستان و حتا کشورهای حمایت‌کننده‌ی افغانستان شده است، تنها کافی است صورت مسأله را دوباره مرور کنید. صورت مسأله این است که تیم‌های انتخاباتی «دولت‌ساز»، «ثبات و همگرایی»، «امنیت و عدالت» و «صلح و عدالت اسلامی»، همگی به دنبال شریک شدن در قدرت استند. هیچ یک از چهرهای مطرح سیاسی کشور مان که در این تیم‌های انتخاباتی استند، نمی‌خواهند که از قافله‌ی قدرت جا بمانند.
به همین خاطر، تمام تیم‌های انتخاباتی این روزها، در حالی رو به سیاست زور و قلدرمآبانه آورده اند که کشور سخت دچار عدم مشروعیت دولت و بحران انتخاباتی است. بسیاری از تیم‌ها برای آن شاخ و شانه می‌کشند که سهمی در حکومت آینده داشته باشند.
نکته‌ی قابل تأمل دیگر، واکنش صدیق صدیقی، سخنگوی حکومت در واکنش به تظاهرات ضد تقلب «صلح و عدالت اسلامی» است که روز گذشته در صفحه‌ی توئیتر خود نگاشت که رییس‌جمهور اشرف‌غنی، در بحران انتخاباتی کنونی بی‌طرف بوده و خواستار این است که نامزدان ریاست‌جمهوری با رفتارهای شان نتیجه‌ی انتخابات را به بی‌راهه نبرند.
صدق و درستی ادعای آقای صدیقی نیز از آن جهت زیر سوال است که محمد‌اشرف غنی، رهبر تیم دولت‌ساز، خودش یکی از نامزدان انتخابات است و آقای غنی هم‌اکنون، یک پای ثابت بحران انتخاباتی به شمار می‌رود. لابی‌گری‌های انتخاباتی و سیاسی‌ای که او در یک ماه اخیر داشته، به وضوح حاکی از آن است که تیم دولت‌ساز و معاونش آقای «امرالله صالح» در بحران انتخابات افغانستان کم تقصیر نبوده و حتا به نظر می‌رسد که هیچ کسی در این برهه‌ی زمانی به فکر پایان بحران نیست. هر چه جنجال‌های انتخاباتی پرهیاهو و عمیق‌تر باشد، به سود تیم‌های انتخاباتی و کسانی است که باخت شان حتمی به نظر می‌رسد.
نسخه‌ی «حکومت موقت» که در روزهای نخست از سوی شورای نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری بر سر زبان‌ها افتاد، دیروز بار دیگر از سوی آقای حکمتیار یادآوری شد؛ طرحی که تنها می‌توان آن را چنین معنا و تفسیر کرد: «یا همه در قدرت سهیم می‌شویم، یا این که می‌جنگیم و جنگیدن را نیز خوب بلدیم.»
