رفتار کشورهای همسایه به خصوص جمهوری اسلامی ایران که این روزها میزبان هیأت طالبان است، مصداق ضرب‌المثل مشهوری است که «دشمنِ دشمن من دوست من است.» با وجودی که مقام‌های این کشور روبه‌روی دوربین خبرنگاران و در مجامع رسمی، ظاهرا می‌گویند که طالبان نیروی مطلوب ما نیستند؛ اما در باطن بر هیچ کسی پوشیده نیست که این کشور، سال‌ها است با گروه‌های تروریستی در افغانستان رابطه‌ی نزدیک دارد.
چند ماه پیش بود که محمد جواد ظریف، وزیر خارجه‌ی ایران، در یک گفت‌وگوی تلویزیونی با یکی از تلویزیون‌های هندوستان، با بزرگ‌نمایی و برجسته کردن نقش طالبان، گفته بود که آینده‌ی افغانستان بدون حضور این گروه غیر ممکن است.
دولت افغانستان بارها گفته است که ایران از طالبان همواره به عنوان اهرم فشار در گفت‌وگوهای سیاسی- اقتصادی استفاده می‌کند. سفر هیأت طالبان پس از مسکو به تهران، چیزی نیست که موجب تعجب باشد. همان طور که طالبان نیاز به پول و اسلحه دارند، تهران نیز که بقایش را با دشمنی با غرب تعریف کرده است، نیاز به نشان دادن چنگ و دندان به آن‌ها دارد و چه چنگ و دندانی بهتر از طالبان که نشان داده اند برای رسیدن به امیال‌شان، دست به هر کاری خواهند زد؛ از کشتن مردم تا منفجر کردن زیربناهای اقتصادی افغانستان.
هر چند طالبان بار دیگر خواستار از سرگیری مذاکرات صلح با امریکا شده اند و حکومت افغانستان این تلاش‌ها و خواست‌ها را نشانه‌ی شکست کامل سیاسی طالبان می‌دانند؛ اما کشورهای همسایه و دخیل در جنگ و صلح افغانستان، این روزها در صدد آن اند تا مثل همیشه با میزبانی از طالبان، از آب گل‌آلود ماهی بگیرند.
سفر طالبان به تهران، موجب شد که مقام‌های حکومت افغانستان نیز در این زمینه واکنش نشان دهند. صدیق صدیقی، سخن‌گوی رییس‌جمهور، اعلام کرد که حکومت افغانستان از کشورهای همسایه انتظار ندارد تا میزبان گروهی باشند که هنوز هم دست‌های شان به خون افغان‌های بی‌گناه سرخ و آلوده است.
همسایه‌های افغانستان باید به اصول و قوانین جهانی به ویژه حقوق همسایگی پای‌بند بوده و تنها از حکومت مشروع افغانستان پیشتیبانی کنند.
حکومت افغانستان همیشه خواهان روابط حسنه و نیک با همسایه‌هایش بوده است؛ اما کشورهای همسایه، در بیشتر موارد خلاف تمام اصول و روابط میان کشورها عمل کرده اند.
طالبان خواهان از سرگیری دوباره‌ی مذاکرات صلح اند و جالب است که در اطلاعیه‌ی شان گفته اند، این گروه آماده‌ی برگزاری آتش‌بس با امریکا است. آن‌چه همیشه ثابت شده است، این است که خون مردم افغانستان برای این گروه ارزشی ندارد.
در آخرین مورد، دیروز در کابل و پروان، این گروه ده‌ها غیر نظامی افغان را به خاک‌وخون کشیده و به سرعت مسؤولیت آن را به عهده گرفت. به نظر می‌رسد وقت آن رسیده است که بالاخره سران سیاسی کشور تضادها و رقابت‌های داخلی را کنار گذاشته و حتا در زمان تبلیغات ریاست‌جمهوری، از مطرح کردن مسائلی که به مصالح ملی کشور صدمه وارد می‌کند، خودداری کرده و از خواب زمستانی بیدار شوند.
مردم افغانستان نیز که از جنگ و خشونت به ستوه آمده اند، باید بیش از پیش هوشیار بوده و دوست و دشمن خود را بهتر و دقیق‌تر بشناسند. کشورهایی که سال‌ها به دشمن حکومت و مردم افغانستان کمک‌های مالی، تسلیحانی و نظامی کرده اند و حالا وقتی با تعویق یا لغو گفت‌وگوهای صلح خواب شان آشفته شده است، به هر چیزی دست می‌زنند تا نگذارند، روز زوال گروه‌های تروریستی در افغانستان فرا رسد.
ایرانی‌ها پس از حضور طالبان در این کشور، گفتند که آن‌ها با نیت صلح‌طلبی به دنبال کمک به دولت افغانستان برای تحقق ثبات در این کشور استند و این که با طالبان به یک فرمول برای صلح و ثبات برسند. در حالی که حکومت افغانستان به عنوان حکومت قانونی، به شدت از میزبانی تهران انتقاد می‌کند؛ این نشان می‌دهد که هیچ وقت همسایه‌های ما با مردم افغانستان صادق و رو راست نبوده اند. آن‌ها همیشه جانب دشمن ما را گرفته و به آن کمک کرده اند.
