سیاستمداران زیادی از شهروندان باج میگیرند. جوانان باج عاطفی به آنان میپردازند؛ به گونهی مثال، اگر کسی، نقطهی ضعفی یا اصطلاحا «آتو»یی از دیگری سراغ داشته باشد، میتواند از او باج بگیرد. مثل کارمندی که اختلاسی از رییسش سراغ دارد و میتواند مدام از او باج بگیرد تا راز او را برملا نکند.
این فرمول اصلی باجگیری است. پسران از دختران باج میگیرند و طالبان از کارمندان دولتی جزیه میگیرند. در این کشور هر چه میبینیم، باجگیری میبینیم. میپردازم به سیاستمداران اگر بخواهیم فرمول را «عاطفی» کنیم و به باجگیری عاطفی بپردازیم. در باجگیری عاطفی، شما آتویی دست دیگران ندارید که بتوانند از شما باج بگیرند؛ در این جا به جای آتو، از ویژگیهای روحی و عاطفی شما برای باجگیری سوءاستفاده میکنند. در این جا سیاستمداران از احساسات و عواطف جوانان باج میگیرند. جوانان به سیاستمداران باج ارزشهایی که در ذهن دارند را میپردازند. به این مفهوم که سیاستمداران ارزشهای شان را حفظ میکنند.
باجگیران عاطفی سیاست فرق میکند با باجگیرهایی که معمولا از نزدیکان شما مثل نامزد یا همسر تان استند، ویژگیهای شخصیتی شما را شناسایی میکنند و با سوءاستفاده از آن، میکوشند به خواستههای خود برسند. حتا ممکن است این باجگیری با نقشهی قبلی نباشد؛ ولی در نهایت نتیجه یکی است. در عاشقی دختران و پسران گفتن از خودکشی یک نوع از باجگیری است. اگر این کار را نکنی خودم را میکشم. در تمام جهان هیچ کشور به اندازهی مردم افغانستان باج عاطفی به سیاستمداران نپرداخته است. جوانان در خط مقدم باج عاطفی به سیاستمداران قرار دارند.
احساسات جوانان با شعارهای زبان، قوم، سمت، مذهب و دین بر انگیخته میشود. در این جا سیاستمداران حریفان شان را آدمخوران قرن جلوه میدهند، گلادیاتوران حرفهای که هر چیز را میبلعند. زنان سیاستمداران در این سرزمین باجگیری عاطفی از کارآمدترین ابزار رسیدن به قدرت و حفظ قدرت شان است. زنان بیشمار احساسات و عواطف جوانان را در در شبکههای اجتماعی بر میانگیزند و از آنان به قول خودشان ثبوت میگیرند و برعکس پسران نیز جنین کاری میکنند. اگر روزی به خواست یکدیگر پاسخ مثبت ندهند، وسیلهی باجگیری در دسترس هر دو طرف قرار دارد؛ اما هیچ نوع باجگیری خطرناکتر از باجگرفتن سیاستمداران از جوانان به دلیل داشتن عواطف نیست. سیاستمداران همین که میگویند اگر ما نباشیم شما را میخورند، خودش استفادهی عاطفی است.
