نویسنده: سید الفت جویا
آمریکا آغازگر مذاکرات صلح با گروه طالبان بود؛ از مدتی بدینسوء در تلاش دست‌یابی به توافقات صلح بوده و رهبری این مذاکرات را هم آقای زلمی خلیلزاد نماینده‌ی ویژه آمریکا در امور صلح افغانستان به عهده داشت. در این مدت نهمین دور مذاکرات صلح با طالبان هم پشت درب‌های بسته و بدون آگاهی مردم افغانستان از چگونگی مذاکرات صلح در کشورهایی که رهبران طالب انتخاب کرده بودند سپری شد.
در این میان تعدادی از شخصیت‌ها و سیاست‌مداران کشور بخاطر خوش خدمتی به آمریکا و اثبات مهر و تعهد شان به خلیلزاد ُ آی اس آی پاکستان و لیدران طالب همسوء با مذاکرات بودند که از یک سوء چگونگی بند های توافق شده‌ی آن گنگ و نا روشن بود و از سوی دگر طالبان تروریست با تشدید حملات شان بر شهرهای افغانستان مردمان ملکی را خساره‌مند نموده و تعدادی را هم تیر باران کرده و با انجام حملات موتر بم و انتحار شان صد ها فرد ملکی و بی دفاع را شهید و زخمی ساختند و از سوی دیگر هیچ بند از مذاکرات توافق شده بر منافع ملی مردم افغانستان و اراده‌ی جمعی سازگار نبود و مشخص هم نبود که توافق و معامله با چه و در مقابل چه صورت گرفته است. حتی تعدادی از نامزدان ریاست جمهوری هم پیکار های انتخاباتی شان را آغاز نکرده بودند که گویا نشود که حکومت موقتی در راه باشد و مصارف و زحمات ما به هدر برود.
اما رهبری حکومت و شخص رییس جمهور صلابت و اقتدار افغانستان را حفظ کرده و به برگزاری انتخابات تاکید کردند. لغو مذاکرات صلح از سوی دونالد ترامپ رییس جمهور آمریکا مهر تایید بر جمهوریت‌خواهی زد و حتی تعدادی از سناتوران و مقام‌های ارشد آمریکایی هم به این باور رسیدند که طالبان هیچ‌گونه اعتقاد و باوری به صلح ندارند و به جنایت شان بعد از توافقات صلح هم ادامه می دهند. اما آن‌هایی که خود را قربانی روند نامعلوم صلح می‌کردند و موقت‌خواهی را بر موجودیت نظام حاکم برتریت می‌دادند جز رسوایی به مردم افغانستان پاسخی ندارند و در این میان تعدادی از شخصیت‌های جهادی، حتی اعلام کردند که اگر مذاکرات صلح به ضرر حوزه‌ی مقاومت و ضد ترور باشد کشور به طرف جنگ داخلی و خطرناک می رود و قربانیان جنگ و حوزه‌ی ضد ترور مجبوراند تا بر علیه طالب سلاح بردارند.
در این شکی نیست که مردم افغانستان تشنه‌ی صلح و خسته از جنگ‌اند اما در پهلوی آن هزاران سرباز با افتخار نیروهای امنیتی ما در جنگ و مبارزه با طالب شهید شدند و هزاران خانواده، داغدار و یتیم شدند و داعیه‌ی مبارزه با طالب هم در تمامی نقاط افغانستان بلند شد. اطمینان دارم که سرباز نشسته در خط جنگ هم صلح باعزت می خواهد و هم‌وطن نشسته در نقاط امن هم؛ اما صلحی که عزت و اقتدار و دستاوردهای هجده‌سال افغانستان و قربانیان را پایمال خود کند و به خون شهدای نیروهای امنیتی و دفاعی ما حرمت گذاشته نشود صلح نه بلکه معامله‌ی ننگین است. وقتی که گروهی در حال مذاکره بخاطر امتیازگیری بیشتر در تلاش کشتن و قتل عام مردم افغانستان است، باید رهبری مذاکره کننده نیز از هوشیاری و جسارت کار گرفته و روند صلح کنونی را ملغی اعلام می‌کرد.
