انیسه شهید، با تلاش‌های که به قیمت جانش تمام می‌شد، به افغانستان مؤثر تمام شده است. چند روز پیش افغانستان از ناآرام‌ترین کشورهای جهان سرخط خبرهای جهان شد. خیلی سخت است، جهان اگر افغانستان را به خاطر می‌آورد از جنگ، فساد، خشونت، انفجار، انتحار، قتل، دزدی، سوختاندن انسان، محمکه‌ی صحرایی، فرار مغزها، ترس، ناامیدی،؛ بدبختی و هزار و یک بلا و آفت دیگر باشد و محصول کار سیاست و رهبران سیاسی است.
خبری که در آن جنگ، فساد، خشونت، کشتار و این‌ها در رسانه‌های جهان تکثیر می‌شود را دوست ندارم بازنشر کنم، دلیلش را می‌نویسم. خبر شدیم که انیسه شهید «قهرمانِ اطلاع رسانی» شد. او از سوی گزارشگران بی مرز، برای گزارش دهی شجاعانه در سایه‌ی تهدید کرونا، یکی از ۳۰ «قهرمان اطلاع رسانی» در جهان شناخته شده است. خبرگزاری پژواک نیز در فهرست آمده است. من علاقه‌مندم که جهانیان افغانستان را به نام‌های انیسه‌ها و شهیدهای قهرمان به خاطر بیاورند و این خبر باید به زبانِ انگلیسی خیلی بازتاب پیدا کند. همه می‌دانیم که نقشِ افراد و گروه‌های که کارهای مثبت می‌کنند و در جهان شهره می‌شوند در شناخت کشورها و ارایه‌ی تصویر دیگر خیلی مهم و اساسی است.
جهان اگر امروز در کنار این کشور ایستاده است و یا در آینده می‌خواهد از افغانستان حمایت کند تا ما به عقب برنگردیم و کمک‌های خارجی‌ها تا زمانِ خودکفایی قطع نشود، از ارایه‌ی چهره‌ی مثبت و روایت افغانستان جدید با چهره‌های مطرح است. می‌دانیم که این کشور را با رهبرانِ جهادی جنگی، جنگ‌های داخلی خانمان‌‌سوز، قتل‌ها، ظلم و ستم‌ها، قساوت و بدبختی‌ها، قتل عام‌های گروهی در سه دوره -جهاد و جنگ‌های داخلی، کمونیسم خلقی‌ها و پرچمی‌ها و طالبانِ دوره‌ی خودشان و تا حال با چند نوع طالب دیگر چون حقانی و داعش- بیشتر می‌شناختند و هنوز هم سرخط خبرهای جهان از همین طریق گروه‌ها می‌شویم. امروز انیسه شهید، در حوزه‌ی اطلاع‌رسانی، روایت تازه ایجاد کرد و گفت که افغانستان جایی برای ماندن، کار کردن، زندگی کردن، اطلاع رسانی و نرسیدن است. در حدِ یک خبر عادی است؛ اما در نگاهِ کلان‌تر خاطر جهانیان را عوض می‌کند. می‌دانیم جهانیان افغانستان را به نام‌های روح‌الله نیک‌پا، فوزیه کوفی، عتیق رحیمی، نثار احمد بهاوی، دختران روباتیک، آرکستر ملی موسیقی، رویا سادات، لینا علم، مسعود حسینی، شکیب مصدق، تیم ملی کرکت، تیم‌های ملی فوتبال و فوتسال، برادران محمودی، سید رضا محمدی، لطف‌الله نجفی‌زاده، فرحناز فروتن، ناهید فرید، جنش‌های تبسم، روشنایی، رستاخیز تغییر و فرخنده، زنان در صفوف نیروهای امنیتی-دفاعی، سیما سمر، شکریه بارکزی، حبیبه سرابی، خالده پوپلزی، ربابه محمدی، شهردار میدان وردک، عایشه خرم، ولسوال زن در بلخ و دیگران چقدر به خاطر آورده‌اند. هر باری که این‌ها در رسانه‌های جهان خبر ساز شده‌اند، روی تصویر مثبت از اینجا و ادامه‌ی همکاری‌ها نقش برجسته و اساسی داشته است. دوست دارم جهانیان کشور را به نام‌های انیسه شهید‌ها به یاد بیاورند. از این‌که شماری زیادی از نام‌ها از قید قلم باقی مانده است نرنجید.
این‌طور نیست که بخواهیم با پروموت بدون دلیل افراد را چهره بسازیم یا این‌که قهرمان‌سازی و سلبریتی‌نمایی کنیم، این‌ها اتفاقات خوب استند که افتاده‌اند و در حال رخ دادن استند. معروف شدن کسی را تکثیر نمی‌کنیم، این‌ها کارنامه‌های زشتِ چهره‌های خون‌آشام و فاسد را پنهان کرده‌اند/ می‌کنند تا دنیا چهره‌ی دیگری افغانستان را به تماشا بنیشند. نام‌ها خیلی اینجا ذکر شده، احتمال می‌دهم به صد چهره‌ی که برای جهان گفته‌اند، بمانید ما می‌توانیم و کشور مان به نام‌های دیگر به خاطر بیاورید این فهرست در حوزه‌های مختلف برسد. خیلی از مردم در سطح جهان برای شناختن افغانستان به کتاب‌خانه نمی‌روند، در انترنت جستجو می‌کنند. برای همین لازم است که چهره‌های منفور را حتا بخاطر ابراز نفرت بالا نکشانیم. لایک‌های نفرت مان نیز به شهرتش می‌افزاید و در انترنت قابل دسترس است.
افراد نیک‌نام وفادارانه برای افغانستان می‌جنگند، دقیقا شبیه سربازان گمنام که سال‌ها است در خطوط مقدم جنگ برای مهار تروریسم بین‌المللی و آرامش مان مبارزه می‌کنند و نمی‌شناسیم شان. انیسه شهید که خودش گزارش حمله بر بیمارستان برچی را گزارش کرد و هزاران آدم چهره تاریک و سیاه افغانستان را در سراسر جهان دید، امروز چهره‌ی دیگری افغانستان را جهان نشان داد.
از قهرمانی اطلاع رسانی یک زن به سادگی نگذریم، ساده هم نیست. به جهانیان می‌فهماند که زمینه‌ی کار زنان در این کشور وجود دارد، اطلاع رسانی صورت می‌گیرد، مردمان این کشور خصوصا روزنامه نگاران و خبرنگارانش به کشور و مسلک شان عشق می‌ورزند و کار می‌کنند. در شرایط فعلی هرقدر دست‌آورهای از این دست، بازتاب داده شود نیک و پسندیده است.
