یکی از سفارت‌های اروپایی در کابل اعلام کرده است که آمار رسمی و تأیید شده‌ی مبتلایان به کرونا در افغانستان واقعی نیست. این به معنای آن است که حکومت افغانستان برای مدیریت بحران و جلوگیری از هرج و مرج، به دنبال استفاده‌ی ابزاری از ویروس کرونا است و تلاش می‌کند مرحله به مرحله موج کرونا زدگی را اعلام کند. در هفته‌های پیش‌رو، هر چه جامعه بیشتر در دام کرونا فرو برود، کارهای شبیه آزادی زندانیان سیاسی و آزادی زندانیان طالبان به مرحله‌ی عمل نزدیک و نزدیک‌تر خواهد شد. اگر مقهور تئوری توطئه نباشیم، حکومت مجبور است به توافق امریکا و طالبان مبنی بر آزادی زندانیان طالبان تن دهد و تمام مخالفت‌ها و طبقه‌بندی‌های اعلام شده برای رها شدن زندانیان، به جهت دوری از موج فزاینده‌ی مخالفت افکار عمومی است. کرونا یک توفیق اجباری برای سیاست‌مداران ما است که وقتی جامعه در شوک قوی از حضور کرونا قرار گرفت، در کمال آرامش، طرح‌های امریکایی‌ها را بدون دغدغه پیاده کنند.
دفتر شورای امنیت ملی افغانستان اعلام کرده است که گروپ نخست تماس صلح حکومت از طریق ویدیو کنفرانس در حضور نمایندگان امریکا و قطر با طالبان گفت‌وگو کرده است. در این اعلامیه آمده است که دو طرف دو و نیم ساعت، روی ابعاد کاهش خشونت‌ها، آتش‌بس دائمی و وسیح بحث کرده اند؛ در حالی‌که سخن‌گوی دفتر سیاسی طالبان در قطر گفته است که نمایندگان امارت اسلامی با نماینده‌های اداره‌ی کابل (نه حکومت افغانستان)، تنها در باره‌ی رهایی زندانیان صحبت کرده است. او اضافه کرده که گفت‌وگو در باره‌ی مسائل دیگر، مربوط به زمان مذاکره‌های بین‌الافغانی خواهد بود.
نماینده‌ی ویژه‌ی امریکا «زلمی خلیل‌زاد» نیز، نوشته است که «همه‌ی جوانب تعهد محکم شان را برای کاهش خشونت‌ها، مذاکره‌های بین‌الافغانی و آتش‌بس همه‌جانبه و دائمی اعلام کردند. ما روی جلسه‌ی بعدی تخنیکی در دو روز آینده نیز توافق کردیم.»
این یک پارادوکس است که طالبان هم‌چنان از تعهد شان بر توافق‌نامه با امریکا و از حمله بر افغان‌ها سخن می‌زنند و نمایندگان حکومت از توافق و آتش‌بس.
به نظر می‌رسد در ماهیت ماجرا هیچ تفاوتی ایجاد نشده است، روحیه همان است که بود. طالبان تصور می‌کنند که امریکا و تمام دنیا را شکست داده و در برابر حکومت افغانستان مشکلی ندارند و می‌توانند به راحتی آن از از سر راه کنار زده و به عنوان فاتح و منجی وارد کابل شوند؛ اما حکومت و سیاست‌مداران کابل به تصور آن استند که با حمایت کشورهای حامی، می‌توانند با طالبان کنار بیایند. تنها مسأله‌ی جدید، کرونازدگی افغانستان است که حکومت از آن استفاده‌ی سیاسی و ابزاری کرده و مرحله به مرحله موج کرونازدگی را به افکار عمومی تزریق می‌کند.
هیچ کسی باور ندارد وقتی افغانستان هم‌سایه‌ی دو کشور به شدت کرونازده، مثل ایران و چین است و روزانه هزاران نفر از ایران وارد کشور می‌شوند، آمار مبتلایان به کرونا چیزی باشد که حکومت اعلام می‌کند. مسأله‌ی که حتا مورد اعتراض نمایندگان مجلس و حالا سفارت‌های اروپایی در کابل نیز واقع شده است.
چند روز پیش وزارت صحت‌عامه‌ی افغانستان برخی شفاخانه‌های را که دست به آزمایش ویروس کرونا در کابل زده بودند، بسته و اعلام کرد که این صلاحیت فقط در اختیار شفاخانه‌هایی است که حکومت تعیین کرده است. آن‌ها گفته بودند که برخی افراد با انتقاد از حکومت و این که آمارها دروغ است، موجب تشویش اذهان عمومی می‌شوند؛ در حالی که خود مردم نیز چنین چیزی را باور ندارند. مشکل آن است که فاصله بین مردم و سیاست‌مداران بسیار زیاد است و آن‌ها معمولا از چگونگی فکر و برداشت مردم در باره‌ی خود اطلاع درست و دقیق ندارند.
