(بر اساس یک داستان واقعی)
با گذشت هر روز و هر ساعت از زندگی در افغانستان، خطر ویروس کرونا نیز در حال جدی تر شدن است. هر ۲۴ ساعت که می‌گذرد، افزایش اعداد نشان می‌دهد که ما تا امروز، ویروس کرونا را جدی نگرفته‌ایم. در جغرافیای ما، دولت و شهروندان بر خلاف تمام دولت‌ها و شهروندان سایر کشورها، طرح‌هایی مثل «قرنطین خانگی» و «فاصله‌گذاری اجتماعی» را برای مهار چرخه‌ی شیوع ویروس کرونا جدی نمی‌گیرند.
شمار مبتلایان به ویروس کرونا در سراسر کشور و به خصوص در ولایت‌های هرات و کابل همه‌روزه در حال افزایش است. زنگ هشدار از یک فاجعه‌ی انسانی در افغانستان هر روز قوی تر و بلند تر از روز پیش بیخ گوش دولت و شهروندان افغانستان به صدا در می‌آید؛ اما می‌بینیم که تا هنوز نتوانستیم روش‌های مطلوب مهار ویروس کرونا را الگوبرداری و در جامعه تزریق کنیم تا در میان شهروندان جنبه‌ی عملی پیدا کند.
شب گذشته از ثبت ۴۱ واقعه‌ی مثبت دیگر «کووید ۱۹» در ولایت هرات خبر داده شد. ۲۴ مرد و ۱۷ زن شامل این واقعات تازه بودند که با ثبت این واقعات تازه، شمار مبتلایان به ویروس کرونا در ولایت هرات به ۱۸۴ نفر رسید.
افزایش آمار مبتلایان ویروس کرونا آن هم در ۲۴ ساعت گذشته نشان دهنده‌ی آن است که شیوع بیماری کووید ۱۹ در هرات به مرحله‌ی «گردش اجتماعی سریع» رسیده است؛ چون هیچ یکی از این مبتلایان تازه، پیشینه‌ی سفر به ایران و یا کشورهای دیگر آلوده به «کووید ۱۹» را نداشته‌اند. مرحله‌ای که می‌تواند سر آغاز یک فاجعه برای شهروندان افغانستان باشد. زیرا همه به خوبی می‌دانیم که اگر خود شهروندان، این بیماری را جدی نگیرند، دولت با توجه به کمبود امکانات بهداشتی و لوژیستکی، حتا اگر جدی هم باشد، نمی‌تواند جلوی افزایش مرگ و میر ناشی از کرونا را بگیرد.
مسؤولیت شهروندی ایجاب می‌کند تا در کنار دولت ایستاده و در این بسیج ملی، هر فرد وظیفه‌ی شهروندی اش را ادا کند. هم اکنون اکثر شهرهای افغانستان در قرنطینه‌ی خانگی هستند؛ اما بازهم دیده می‌شود که شماری از شهروندان، بحران کرونا را جدی تلقی نمی‌کنند؛ چون باور دارند که هنوز کرونا دور است. در حالی که کرونا امروز هر کسی را در هر کجا تهدید می‌کند.
پیش از این که کرونا در شهر شما به مرحله‌ی گردش اجتماعی برسد، باید طرح‌های قرنطینه‌ی خانگی و فاصله‌گذاری اجتماعی را جدی بگیریم تا مثل آن زن چینی، بیمار سی‌ویکم کرونا نباشیم که با بی‌پروایی خود، افراد بیشتری را درگیر این فاجعه کرد.
ماجرای شیوع ویروس کرونا و این که ویروس چگونه توانست در جامعه‌ی کوریای جنوبی به مرحله‌ی گردش اجتماعی برسد و این که چگونه مردم این کشور توانستند زنجیره‌ی شیوع ویروس کرونا را قطع کنند، الگو و نمونه‌ی خوب یک ملت مسؤولیت پذیر است.
این ویروس برای نخستین‌بار در تاریخ ۲۰ جنوری، در کوریای جنوبی تأیید شد. در آن روز، یک زن ۳۵ ساله‌ی چینی که از ووهان چین به فرودگاه بین‌المللی اینچئون پرواز کرده بود، به محض ورود به کشور قرنطینه شد. در مدت چهار هفته پس از این حادثه، کوریای جنوبی موفق به جلوگیری از شیوع بیماری شد و تنها ۳۰ نفر به این ویروس مبتلا شدند، با وجود این که بعدها تایید شد، تعداد دیگری از افراد که با آن‌ها در تعامل بوده‌اند نیز بیمار هستند و صدها نفر دیگر به عنوان تماس با بیماران شناسایی شدند؛ اما زنجیره‌ی شیوع ویروس کرونا در کوریای جنوبی با مبتلا شدن بیمار ۳۱ تغییر کرد.
بیمار ۳۱ در روزهای قبل از تشخیص بیماری، به نقاط پر جمعیت در چند شهر سفر کرده بود. در ششم فبروری او در داگو بود در ۹ و ۱۶ فبروری، به اماکن پرازدحام و در مراسم مذهبی شرکت کرد. در ۱۵ فبروری، داکتران شفاخانه پیشنهاد دادند که او آزمایش کرونا دهد؛ چون او تب بالایی داشت.
زن بیمار ۳۱ نپذیرفت و با یکی از دوستانش در هتلی، برای صرف غذا رفت. در مصاحبه‌ای با روزنامه‌ی محلی جونگ آنگ ایلبو، این زن تکذیب کرد که داکتران به او توصیه کرده بودند که آزمایش شود. با بدتر شدن علائم او، داکتران یک‌بار دیگر به او توصیه کردند که آزمایش شود. در ۱۷ فبروری، او سرانجام برای آزمایش به شفاخانه‌ی دیگری رفت. روز بعد، مقام‌های بهداشتی اعلام کردند که او سی و یکمین مورد تأیید شده‌ی مبتلا به ویروس کرونا در کوریای جنوبی است. تنها در عرض چند روز، با مثبت شدن آزمایش صدها نفر در کلیسای شینچونجی و مناطق اطراف آن، این ارقام به اوج خود رسید. حدود ۱۲۰۰ نفری که از سرماخوردگی شکایت کرده بودند و علائم سرماخوردگی داشتند به صدها مورد ابتلا به این بیماری در این کشور تبدیل شده و کرونای آن‌ها تایید شد؛ وجه تشابه این داستان با شهروندان افغانستان این است که بیمار ۳۱ چگونه به این ویروس مبتلا شد، او نیز همانند ۴۱ مورد تازه‌ای که در شب گذشته در هرات به ثبت رسید، سابقه‌ای سفرهای خارجی نداشت؛ اما عامل بیماری طیف گسترده‌ای از مردم شد.
پس کافی‌ست بدانیم که ویروس کرونا مسری است و در مراحل اولیه‌ی شیوع، به سرعت گسترش می‌یابد. بنابراین، اقدامات پیش‌گیرانه به دلیل این‌که کرونا می‌تواند، از طریق گردش اجتماعی به سراسر کشور گسترش یابد، لازم است و باید جدی تلقی شود؛ چون خیلی راحت بیمار شماره ۳۱ توانست به تنهایی، ملتی را درگیر ویروس کرونا بکند.
