شرح عکس: رحمت مختار، مترجم افغانستانی که اکنون در سندیاگو امریکا به سر میبرد.
منبع: The San Diego Union Tribune
نویسنده: KATE MORRISSEY
برگردان: عبدالرازق اختیاربیگ
زحل عبدالرحمان، دستکم سه سال است که انتظار میکشد تا برادرشوهرش را به ایالات متحده بیاورد. اکنون که نیروهای امریکایی در حال ترک افغانستان استند، طاقت او نیز تاق شده است.
برادرشوهرش که از او در این گزارش به دلیل تهدیدهای امنیتی نام گرفته نشده، یک دهه را با سربازان امریکایی کار کرده؛ تخصص او کشف و خنثاکردن مواد انفجاری است. او، هنوز در افغانستان زندگی میکند و منتظر دریافت «ویزای ویژهی مهاجرت» است. دریافت ویزا به او، خانم و فرزندانش، کمک میکند که در سندیاگوی امریکا زندگی کنند و از خطرات احتمالی که او و خانوادهاش را تهدید میکند، محافظت شوند.
برادرشوهر عبدالرحمان، یکی از هزاران شهروند افغانستانی است که سالها به نیروهای امریکایی کمک کرده و با اعلام جو بایدن، اکنون با هزار دلهره برای خروج سربازان این کشور لحظهشماری میکنند. آنها نگران اند که پس از خروج امریکا، از سوی طالبان شکنجه و سپس کشته شوند.
عبدالرحمان گـفت: «این که در حال انجام وظیفه میمیرد، یک چیز است، مانند یک افتخار میماند؛ اما اگر او بازداشت شود، آنها –طالبان- بدن او را تکهتکه خواهند کرد، تا جایی که توان داشته باشند، او را شنکجه خواهند کرد.» این چیزی است که او و باقی خانوادهها در افغانستان را، نگران کرده است.
بر اساس ارزیابیهای گروه «No One Left Behind»، از سال ۲۰۱۴ به اینسو، بیشتر از ۳۰۰ نفری که به عنوان مترجم با نیروهای امریکایی کار کردند و یا عضو خانوادهی آنها بودند، کشته شده اند. هرچند جو بایدن، رییسجمهور امریکا، گفته بود که نیروهای امریکایی تا ۱۱ سپتمبر افغانستان را ترک میکنند؛ اما گزارشهایی وجود دارد که خروج زودتر از زمان تعیینشده و حتا تا ماه آینده ممکن است انجام شود.
اخیرا اعضای دموکرات و جمهوریخواه گنگرهی امریکا، نامهای را به کاخ سفید فرستاده اند که از افرادی چون برادر شوهر عبدالرحمان حمایت میکند؛ اما با توجه به تأخیر در بررسی ویزا و ارزیابیهای پیچدهی در مورد این که چه تعداد افراد میتوانند ویزا دریافت کنند، این امکان وجود دارد که بسیاری از افرادی که با ایالات متحدهی امریکا همکاری کرده اند، در افغانستان بمانند؛ مگر این که چیزی تغییر کند.
سه سال انتظار
بر اساس اسناد وزارت خارجهی امریکا، هرچند روند ویزادهی نباید بیشتر از نه ماه به طول بکشد؛ اما تا اکنون که سال ۲۰۲۱ است، دریافت ویزای ویژهی مهاجرت، دستکم ۳ سال به درازا کشیده است.
ادارهی بایدن، اعلام کرده که از مترجمان و افغانستانیهایی که با ایالات متحده همکاری کرده اند، محافظت میکنند؛ اما، تا هنوز مشخص نیست که اگر حمایتی است، چگونه صورت میگیرد تا از آنها محافظت شود.
زمانی هم که در این مورد پرسیده شد؛ جان کربی، سخنگوی پنتاگون، گفت که هرگونه تغییراتی که در این برنامه به میان آید، ابتدا با وزارت خارجه و کنگره در میان گذاشته خواهد شد.
کربی به خبرنگاران گفت: «رییسجمهور، آشکار ساخته است. ما مسؤولیت اخلاقی در قبال این مردم داریم. او، میخواهد نگاهی دوباره به ویزای ویژهی مهاجرت بیندازد که تا ببیند که به چه پیمانه ویزا داده میشود و چه اندازه باید سرعت عمل وجود داشته باشد.»
همچنان ند پرایس، سخنگوی وزارت خارجهی امریکا، گفته است که این وزارت به منظور سرعت در توزیع ویزای ویژهی مهاجرت-SIV- ، کارمندان بیشتری را در واشنگتن و کابل استخدام کرده است.
پرایس گفت: «وقتی حرف از ویزای ویژهی مهاجرت به میان میآید، ما قبلا هم گفته ایم؛ اما ما میفهمیم و مسؤولیت داریم نسبت به بسیاری از افغانستانیهایی که در سالهای گذشته با به خطرانداختن جان خود و خانوادههایشان، به نیروهای امریکایی کمک کرده اند.» به گفتهی او: «ما همیشه در تلاش برای یافتن راههایی برای بهبود روند توزیع ویزای ویژه مهاجرت استیم. در حالی که از امنیت ملی حفاظت میکنیم، تلاش میکنیم که فرصتها را برای این افغانستانیها نیز فراهم کنیم.»
همزمان با آمادگیها برای خروج سربازان، برادرشوهر عبدالرحمان نیز از کارش برکنار شد. اکنون، عبدالرحمان میگوید که او در حال حاضر، بدون حضور همکاران امریکاییاش، احساس امنیت کمتری میکند.
او تقریبا به پایان روند نزدیک شده است. او و خانوادهاش در ماه می آزمایشهای پژشکی را انجام داده اند، این آخرین مرحله از ۱۴ مرحلهای است که وزارت خارجهی امریکا برای دریافت ویزا تعیین کرده است. اکنون او منتظر است که ویزای خود را بگیرد و بتواند افغانستان را به مقصد «سندیاگو» ترک کند.
عبدالرحمان، گفت: «ما شب و روز دعا میکنیم تا او ویزای خود را بگیرد. ما به او گفتیم؛ شما قرار نیست چیزی با خود بیاورید. اگر قصد بستهبندی چیزی را دارید، اکنون بستهبندی کنید؛ زیرا با گرفتن ویزا، به اینجا میآیید.»
به گفتهی جیمز میروالدیس، رییس هیئت مدیرهی گروه «No One Left Behind»، حتا بسیاری از افراد پس از تأیید ویزا نتوانسته ویزایشان را به دلیل ویروس کرونا از سفارت ایالات متحده در کابل بگیرند.
در حالی که خانوادهی عبدالرحمان به پایان روند نزدیک شده، بسیاری دیگر اما امید کمتری دارند که از این کشور خارج شوند.
علی رسولی ۳۹ساله و رحمت مختار ۳۴ساله به خوبی این ترس و نگرانی را درک میکنند؛ آنها سالها به عنوان مترجم در نیروی دریایی امریکا کار کردند و سرانجام با سپریکردن مراحل ویزای ویژهی مهاجرت، توانستند در ایالات EL Cajon مسکنگزین شوند.
بر اساس معلومات عبدی عبدالهی، هماهنگکنندهی امور پناهندگان کشور، از سال ۲۰۱۶ به اینسو، حدود ۲۴۰۰ نفر از شهروندان افغانستان با ویزای مهاجرت و ویزای عادی، در ایالت سندیاگو اسکان داده شده است.
علی رسولی، مترجمان افغان که سالها با نیروی دریایی امریکا کار کرده و اکنون در سندیاگو به سر میبرد.
حقایق مرگبار
رسولی، میگوید که حدود پنج سال برای دریافت ویزا منتظر ماند و در این مدت، همواره تغییر مکان داده تا خود و خانوادهاش را از مرگ نجات دهد. زمانی هم که با ارتش امریکا کار میکرد، همیشه صورت خود را میپوشاند تا شناخته نشود؛ اما با این وجود، همسایهها و دیگران از راز او باخبر بودند. حتا زمانی که او کارش با نیروهای خارجی را ترک کرده بود و یک حسابدار ساده بود نیز، مجبور میشد که بدون سروصدا، از ولایتی به ولایت دیگر بکوچد.
هرچند رسولی و مختار، اکنون در امنیت به سر میبرند؛ اما هنوز نگرانیهایشان به کلی رفع نشده است. آنها پدر و مادر، خواهر و برادر و سایر اعضای خانوادهیشان را پشت سر مانده اند. افزون بر این که آنها از طالبان به دلیل همکاری با نیروهای خارجی ترس دارند، آنها دلیل دیگری نیز دارند که نگران جان عزیزانشان استند. رسولی و مختار متعلق به گروه قومی هزاره استند که همواره از سوی طالبان مورد شنکجه قرار گرفته/ میگیرند.
مختار، گفت که آزار و اذیت هزارهها، قرنها میشود که در این کشور ادامه دارد. او از آن به عنوان «نسلکشی» یاد میکند. نشر اخبار مکرر در مورد حملات انتحاری در برابر هزارهها، سبب شده که او گاهی از نگرانی بیمار شود.
مختار گفت: «این فوقالعاده پیچیده و ترسآور است. من نمیتوانم هر روز با آن زندگی کنم و هم نمیتوانم آن را فراموش کنم؛ درست مثل یک خواب وحشتناک میماند و مثل تابوتی است که روی شانهام است و همیشه دنبالم میآید و هیچ وقتی ترکم نمیکند.»
هیچ یک از آنها تا هنوز شهروندی ایالات متحده را دریافت نکرده اند -این روند یک روند طولانی است و حتا پس از گرفتن گرینکارت، آنها باید پنج سال دیگر نیز انتظار بکشند- در این مدت، آنها نمیتوانند برای خانوادهیشان دعوتنامه بفرستند یا به نحوی کمک کنند تا خانوادههایشان ویزا دریافت کنند. این روند، به دلیل پیچیدگی و عقبماندگی کشور، ممکن است سالها طول بکشد.
رسولی و مختار در حالی که امیدوار اند که امریکا با خروج نیروهایش از افغانستان، به سایر مترجمان و افرادی که با این کشور کار کرده نیز کمک کند، آرزو دارند که ایالات متحده، راهی پیدا کند که مردم هزاره از این کشور خارج شوند.
تظاهرات در سندیاگو علیه نسلکشی هزارهها در افغانستان.
روز شنبه، حدود ۱۰۰ نفر از نژاد هزاره که در منطقهی سندیاگو زندگی میکنند، در نقاط مختلف این کشور دست به اعتراض زدند و خواستار بهرسمیتشناختن نسلکشی هزارهها شدند.
علیچنگیز یاسا، استاد زبان انگلیسی که پیش از فرار به سندیاگو با ارتش ایالات متحدهی امریکا کار میکرد و یکی از شرکتکنندهها در این اعتراضات بود، گفت: «در جریان ۲۴ ساعت گذشته، چهار حمله در منطقهی بسیار کوچک ما رخ داده است.»
او افزود که خروج سربازان امریکایی، «ما را بار دیگر در معرض سرکوب و ستم شدید قرار میدهد.»
وزارت خارجه در این زمینه به سندیاگو-تربیون، گفت که پس از خروج سربازان، کمکهای بشردوستانه و توسعهای به منظور حمایت از حقوق اقلیت هزارهها در میان دیگر گروههای قومی در این کشور، ادامه خواهد داشت.
کهنهکاران ارتش خواستار فوریت عمل استند
سربازان کهنهکار امریکایی در میان هزاران نفری است که خواستار آوردن افرادی چون رسولی و مختار و خانوادههای کسانی شدند که سالها با آنها در افغانستان کار کرده اند.
شاون واندیور، یکی از پیشکسوتهای نیروی دریایی و از بنیانگذاران پروژهی امنیت ملی ترومن در سندیاگو، گفت: «ما باید محدودیتهای ویزای ویژهی مهاجرت را برداریم و سریع عمل کنیم. این افراد دوشادوش ما خدمت کرده اند. آنها مسلح بودند. آنها در جریان کار با ما هموطنان خود را کشتند و قبلا شناسایی شدند. دوباره به پسزمینهیشان ببیند و آنها را به اینجا بیاورید.»
او با اشاره به خروج امریکا از ویتنام، و آغاز دیرینهی پذیریش پناهندگان در سندیاگو، درخواست کرد که ارتش ایالات متحده باید با خروج از افغانستان، این افراد را نیز به مکانی امن منتقل کند.
واندیور، گفت: «سیستم ما آنقدر شکننده است که مردم همیشه در آنجا میمیرند.»
زمانی که از جان کربی، سخنگوی پنتاتگون، در مورد احتمال خروج این فراد پرسیده شد، گفت که برنامههای احتمالی برای تخلیه در مناطق مختلف جهان، از جمله افغانستان وجود دارد.
او گفت: «ما برای انجام این کار منابع را اختصاص داده ایم؛ اما در حال حاضر، انجام تخلیهی این چنینی با این مقیاس وجود ندارد؛ اما در صورتی که چنین چیزی نیاز شود و دستوری صادر شود، ما آمادهی اجرای آن خواهیم بود.»
امبر رابینسون ۴۳ساله از ایالت چولا ویستا که تجربهی ۱۰ سال خدمت در ارتش امریکا را دارد، در مورد خروج دیدگاه متفاوتی دارد؛ زیرا به خوبی میداند که این خروج به معنای آسیبرسیدن بیشتر به غیرنظامیان و به ویژه زنان و دختران این کشور است و میگوید که شهروندان این کشور، هزینهی ادامهی جنگ را خواهند پرداخت.
رابینسون، گفت: «بسیاری از همکاران پیشکسوت من، ما تکهپاره شده ایم، ما کاملا تکهپاره شدیم. من میدانم که چنین احساسی دارم. ما بارها و بارها رفته ایم و تمام شده ایم. فقط از این وضعیت خسته شدیم، پس چه زمانی کافیست؟»
اما در مورد صدور ویزای ویژهی مهاجرت، او خیلی ساده به قضیه میبیند. «آنها همه برای محافظتشان به اینجا آمده اند. ماندن در افغانستان برای آنها بسیار خطرناک است. وقتی به آنها فکر میکنم، نمیدانم چه اتفاقی برای همه خواهد افتاد.»
Nelvin C.Cepeda همکار این گزارش بوده است.
