نویسنده: رحیم فیض و بین‌فوکس
منبع: اسوشتیدپرس
برگردان: ابوبکر صدیق
او به عنوان مترجم در کنار نیروهای امریکایی در صدها گزمه و موضع جنگی در شرق افغانستان وظیفه اجرا کرده است و لوح سپاس از فرمانده‌ی نیروهای امریکایی دریافت کرده است.
ایازالدین هلال، هنوز برای به‌دست‌آوردن ویزای خانوادگی که به امریکا درخواست کرده است، تقلا می‌کند. اکنون که نیروهای امریکایی و ناتو در آستانه‌ی آمادگی ترک افغانستان استند، او و صدها تن دیگر که در جریان جنگ نیروهای امریکایی را کمک و هم‌کاری کرده اند، نگران انتقام‌جویی طالبان استند.
او ۴۰ سال عمر دارد و پدر ۶ فرزند و با نیروهای امریکایی و ناتو کار کرده است، می‌گوید: «ما مصون نستیم. طالبان برای ما هشدار داده اند که برادران رضایی‌تان به زودترین فرصت از کشور می‌روند و ما تمام فرزند‌های‌تان را خواهیم کشت.»
سرنوشت ترجمان‌ها یکی از موضوعات پیچیده در بحث خروج نیروهای امریکایی است، به ویژه زنان که پس از خروج نیروهای امریکایی در مرکز کابل، مورد تهدید جدی طالبان و گروه‌های تفنگ‌سالاری که انتظار بیرون شدن نظامیان امریکایی را می‌کشند، قرار دارند.
ترجمان‌ها و پیمان‌کاران افغانستانی که با نیروهای امریکایی و ناتو کار کرده اند، در انتظار ویزای سریع مهاجرت ( SIV) استند. این برنامه پس از کشور عراق در ۲۰۰۹، در افغانستان آغاز شد.
در خصوص هردو برنامه‌ی (SIV) به دلیل نبود مصؤونیت به ویژه در دوره‌ی قرنتین، انتقاد و شکایت‌های زیادی وجود دارد.
انتونی بیلینکین، وزیر خارجه‌ی امریکا، ماه گذشته به خبرنگاران گفت که ایالات متحده‌ی امریکا در نظر دارد تا به تمام ترجمان‌ها و کسانی که با نیروهای امریکایی کار کرده اند و زندگی‌شان در خطر است، کمک کند.
اداره‌ی بایدن هم‌چنان روند بررسی و درخواست ویزای ویژه (SIV) را مورد بازبینی قرار داده است تا روند ردشدن و امتحان از در خواست‌کنندگان را مورد بازبینی قرار دهد. این روند شاید بتواند در امر ناکامی این روند، مؤثریت داشته باشد.
در جریان مصاحبه، ترجمان‌های پیشین که برای اقامت در امریکا درخواست کرده اند، نگران این استند که با برگشت طالبان، سرنوشت‌های آن‌ها چه خواهد شد. محمدصهیب ولی‌زاده، ترجمان پیشین نیروهای امریکایی، در میان معترضان، می‌گوید: «بدون قیدوشرط ما را می‌کشند.»
مت زیلر، مسؤول بنیاد «هیچ کس فراموش نشود» (Matt Zeller, a co-founder of No One Left Behind) و افسر نیروهای امریکایی در افغانستان، می‌گوید: «پس از ۲۰۱۶ نزدیک به ۳۰۰ ترجمان در افغانستان کشته شده است.»
زیلر که اکنون پروژه‌ی شورای امنیت ترومن را دنبال می‌کند، گفت: «طالبان فکر می‌کنند که آن‌ها -ترجمان‌ها و پیمان‌کاران- دشمنان مشترک اسلام استند و هیچ منطقی قناعت‌بخشی را نمی‌پذیرند.»
اعضای کنگره‌‌ی امریکا و اعضای پیشین نیروهای امریکایی نیز تأکید کرده اند که امریکا باید روند درخواست ویزارا سرعت دهد؛ روندی که اکنون سه سال را در بر می‌گیرد.
نید پرایس، سخن‌گوی وزارت خارجه‌ی امریکا، در دهم ماه می، گفت: «سفارت امریکا در کابل برای سرعت‌دادن به روند توزیع ویزا، نیروی بشری خود را افزایش داده است.»
در ماه دسمبر، کانگرس امریکا ۴۰۰۰ ویزای دیگر بر ویزای شهروندان افغانستان افزود که در کل درخواست ویزای خانوادگی را به ۲۶ هزار و ۵۰۰ افزایش داد که حدود ۱۸۰۰۰ آن پیش از پیش در خواست داده شده است.
منتقدان درخواست ویزا نگران بدترشدن وضعیت افغانستان استند. اگر این روند ادامه پیدا کند، احتمالا در کنار گروه طالبان، گروه‌های تفنگ‌سالاری که در زمان موجودیت نیروهای ناتو و امریکایی منابع به دست آوردند، تهدیدی مضاعف استند و می‌توانند جغرافیای بیش‌تری را نسبت به نیروهای امنیتی-دفاعی افغانستان که با حمایت مالیه‌دهندگان امریکایی ایستاده اند، در دست داشته باشند.
نوها کابرون (noah Cobrun)، سیاست‌مدار و قوم‌شناس که بررسی‌هایی در افغانستان انجام داده است، می‌گوید: ما برای اداره‌ی بایدن پیشنهاد بازبینی روند ویزای عاجل را دادیم؛ اگر آن‌ها به این روند توجهی نداشته باشند، در حقیقت به شهروندان افغانستان که نیاز مبرم دارند، هم‌کاری کرده نمیتوانند.
کابرون به صورت تخمینی گفته است که نزدیک به ۳۰۰ هزار افغانستانی در دو دهه‌ی گذشته با نیروهای امریکایی و ناتو کار کرده است.
آدام بوتس (Adam Butes)، عضو شورا در بخش هم‌کاری‌های بین‌المللی برای پناهندگان، می‌گوید: «بخش بزرگی از شهروندان افغانستان استند که نمیتوانند زیر چتر گروه طالبان و اجتماعی که طالبان در آن حاکمیت داشته باشند، زندگی کنند.»
این نگرانی‌ها به دلیل هدف قرار دادن خبرنگاران و افراد غیرنظامی که اخیرا اتفاق افتاد، بیش‌تر شده است. شاخه‌ی فعال داعش در افغانستان مسؤولیت بخشی از این حملات را به عهده گرفته است؛ در حالی که طالبان و دولت یک‌دیگر مقصر می‌دانند.
بایدن روند درخواست مهاجرت را در ماه اخیر به مرز ۶۲ هزار و ۵۰۰ افزایش داد و تعزیرات ایجاد‌شده توسط دونالد ترامپ را نیز از میان برداشت.
یک مقام بلندرتبه‌ی اداره‌ی بایدن، گفت: «امریکا در نظر ندارد که نیروهای غیرنظامی را فراموش کند. ما در حال حاضر روند ویزای ویژه ( siv) در کابل را زیر نظر داریم و هیچ برنامه‌ا‌ی برای تعلیق آن روی دست نیست.»
یک مقام حکومتی به دلیل افشانشدن نامش، گفت: کاخ سفید در تبانی با کنگره و قانون‌دانان روی تغییرات روند ویزای ویژه، بحث‌های ابتدایی خود را آغاز کرده است تا پروسه‌ی توزیع ویزا سرعت یافته و به شورای امنیت در مورد درخواست پناهندگان اطمینان بدهد.
ترجمان‌های پیشین نیروهای امریکایی از طرف کنگره حمایت می‌شوند، به دلیل این که برخی از آن‌ها ضمانت نیروهای امریکایی را با خود دارند؛ به طور مثال: ولی‌زاده که در یک نامه‌ی حمایتی از سوپروایزر نیروهای امریکایی را با خود دارد، نشان می‌دهد که در چند گشت‌زنی هم‌راه او بوده و حتا هنگام گزمه مورد هدف طالبان قرار گرفته و زخمی شده است. در نامه‌ی سوپروایزر نوشته است: «نمی‌دانم به کدام زبان بگویم که او به کشورش جان خود را وقف کند یا به نیروهای ایتلاف.»
ولی‌زاده برای مهاجرت به امریکا درخواست داده است؛ اما بخش خدمات برایش گفته اند که پرونده‌اش نیاز به اطلاعات بیش‌تر دارد. او در مدارکی که به اسوشیتدپرش نشان داده، گفته است که برای اطلاعات بیش‌تر درخواست داده؛ اما پاسخی دریافت نکرده است.
هلال که از سال‌های ۲۰۰۹ – ۲۰۱۲ از زبا‌ن‌های پشتو و فارسی به انگلیسی در ارتش امریکا ترجمانی می‌کرد، درخواستش از طرف سفارت امریکا رد شده است و گفته شده که در روند مصاحبه‌ی خود اطلاعات را به صورت درست ارایه نکرده است؛ چون از طرف پیمان‌کار پس از سه سال خدمت، بیرون رانده شده بود.
این آغاز یک مسؤولیت بود و با خطری جدی مواجه شده بود. او با نشان‌دادن اوراق به خبرنگاران اسوشیتدپرس، گفت: «اگر من صادقانه به نیروهای امریکایی کار نکردم، چرا چنین لقبی برایم دادند.» این که دلیل خروج توسط پیمان‌کار در چه بوده است، هلال گفت که او مشکلی با سوپر وایزر داشته، به همین دلیل در کارش بهانه‌تراشی کرده است. کمپنی پیمان‌کار گفته است که در این مورد هیچ بحثی نداشته است.
توماس گدمن، یکی از افسران نظامی، نوشته است: «هلال در بخش خودش در بیش از صدها گشت‌زنی اشتراک داشته و مخابره و گشت‌زنی طالبان را زیر نظر داشت.»
گدمن افزود: «هلال مرد متمرکز و متعهد بود؛ در جنگ‌هایی که ساعت‌ها ادامه می‌یافت، هیچ‌گاه انیگزه‌ی خود را از دست نمی‌داد و همواره تأکید می‌کردم که در کنارم باشد.»
این اتفاق زمانی افتاد که یکی از خبرنگاران اسوشیتدپرس، تصویری از هلال و گدمن را هنگام گشت‌زنی در شرق افغانستان، پیدا کرد که در محله‌‌ای که طالبان در اطراف آن بودند، آن‌ها به مردم مواد کمکی توزیع می‌کردند. گدمن گفت که تا زمان قبول شدن درخواست او با او ایستاده؛ ولی در مورد تاریخ آن چیزی نگفت.
کابرون که نزدیک با ۱۵۰ تن از کسانی که درخواست ویزای عاجل داده، صحبت کرده است، گفت: «هلال در روند قانونی دچار مشکل شده است. هیچ استدلالی برای دفاع از آن‌چه که خدمات می‌گوید، وجود ندارد. «شما خدمت کردید یا هم خدمت نکردید.»
وزارت خارجه گفته است که روند درخواست ویزای ویژه به صورت موفقانه صورت گرفته است و از ۲۴۳ تنی که در ۲۰۲۱ در خواست کرده اند، حدود ۸۰ درصدشان قبول شده است. هلال گفت که درخواست او رد شده است.
بوتس از برنامه‌ی بین‌المللی حمایت از پناهندگان، می‌گوید که حمایت یک افسر امریکایی می‌تواند کارایی داشته باشد؛ اگر روند توزیع ویزا عاجل است، به این معنا است که کسی نیاز جدید دارد.
یادداشت: فوکس از واشنگتن، جولیا وادسن از ساندیگو و راهاند شفنر از نیوریورک، در تهیه‌ی این گزارش هم‌کاری کرده اند.
