معلم کجا روز دارد

‏«بعد از ماه‌ها تدریس نسیه، اما حالا ناچاریم، به خیابان برویم و برای دریافت حقوق مان از صاحب ‏دانش‌گاه، دادخواهی کنیم.» این بخشی از یادداشت، نبی ساقی، شهروندی که در یکی از ‏دانشگاه‌های کشور تدریس می‌کرده است. آقای ساقی در ادامه‌ی یادداشت اش، نوشته است؛ ‏زمانی که برای تأمین نیازهای زندگی از راه تدریس، ناامید می‌شود، تلاش می‌کند با فرستادن ‏نوشته به رسانه‌ای، اندکی درآمد داشته باشد؛ اما از آن جا که آن رسانه نیز از فعالیت باز می‌ماند، او ‏ناچار می‌شود به کار در جاهای دیگری فکر کند که هیچ کدام به نتیجه نمی‌رسد. «امروز اما، وقتی ‏به سرنوشت خودم، روز معلم و کرایه‌ی خانه و به پیام رییس معلمان و استادان بیست سال اخیر ‏می‌بینم، جز خوردن تابلیت آرام‌بخش -که آن هم خاصیت خودش را از دست داده- واکنش دیگری ‏نمی‌توانم نشان بدهم. در این کشور، هیچ کسی روز ندارد، از معلم که طبعا انتظار روز خوش ‏نداریم. مردم جهان به سفرهای تفریحی-فضایی می‌اندیشند و مردم ما فقط به نان خشک.»‏
پیش از سقوط کابل به دست طالبان، همه‌ساله به پاس خدمت‌گذاری آموزگاران، از سیزدهم میزان ‏به عنوان روز معلم در وزارت آموزش‌وپرورش و دیگر بخش‌های آموزشی، بزرگداشت می‌شد؛ اما ‏اکنون با حاکمیت امارت اسلامی، نه تنها که از روز معلم در نهادهای دولتی هیچ گونه بزرگ‌داشتی ‏به عمل نیامد، بل شمار زیادی از معلمان، در اثر تعطیلی مکتب‌های دخترانه –دوره‌ی میانه و ‏عالی- خانه‌نشین شده اند. این در حالی است که شماری دیگر از معلمان ماه‌ها می‌شود که حقوق ‏شان را دریافت نکرده اند. ‏
امروز، بیش‌تر کاربران افغانستانی در فضای مجازی، با متن‌های توصیفی روز معلم را گرامی ‏داشتند و شماری هم از مشقت‌هایی نوشته اند که معلم در افغانستان به ویژه این روزها با آن ‏دست‌درگریبان است.‏
زاهد دهمنش امیری، یکی دیگر از شهروندان افغانستان، در برگه‌ی فیسبوکش نوشته است: «من ‏فرزند معلمی استم که پنج ماه پیش از آمدن طالبان، معاش نگرفته است. با این وجود [به ‏مکتب]می‌رود و تدریس می‌کند.»‏
از آن جا که معلمان در افغانستان، حقوق بخورونمیری دارند، دیرکرد در پرداخت آن، معلم و ‏خانواده اش را با مشکل جدی اقتصادی روبه‌رو می‌کند؛ مشکلی که باعث می‌شود آن‌ها، ‏هرازگاهی منت صاحب‌خانه را برای دیرکرد در پرداخت کرایه و خواستن قرض از خواروبارفروشی ‏بکشند. ‏
در سوی دیگر، شماری از شهروندان در حساب‌های کاربری شان، از بحث دشواری تأمین هزینه‌ی ‏زندگی معلمان، پیش‌تر رفته و چالش کنونی کشور را ناشی از ناکارگی معلمان در روشن‌گری و ‏هدایت به سوی جامعه‌ی پیش‌رو می‌دانند. حبیب نکیسا، یکی از شهروندان افغانستان، در برگه‌ی ‏فیسبوکش نوشته است: «اگر معلمان خوب داشتیم، حال و روز ما این نبود.»‏