نوشته شده در: خبرگزاری فرانسه
ترجمه: مهدی غلامی
جنگ افغانستان فرصت آموختن علم را از حمیدالله که کارش رنگ کردن کفش مردم است، گرفته است؛ فقر، صابر را وادار به فروختن میوه‌های خشک در خیابان‌های کابل کرده است و نعمت‌الله هم که فقط ۹ سال دارد، برای پیدا کردن کار، در پارک پرسه می‌زند.
این داستان کودکان زیادی در افغانستان است. امروز (۱۵ میزان ۱۳۹۸) جنگ جاری کشور ۱۸ ساله شد. این یعنی هر کودک این سرزمین فقط جنگ را می‌شناسد.
محمد مبین که ۱۷ سال دارد و در یکی از مکاتب شهر کابل درس می‌خواند، می‌گوید: «صلح برای ما در افغانستان شبیه یک رؤیا است. تنها اگر صلح باشد، افغانستان هم پیش‌رفت می‌کند.»
در پاسخ به حمله‌ی القاعده در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ که بر اثر آن ۳۰۰۰ نفر کشته شدند، امریکا در ۷ اکتوبر همان سال؛ حملات هوایی زیادی را علیه طالبان در افغانستان به راه انداخت.
گروه طالبان که از تسلیم کردن اسامه بن لادن، رهبر القاعده، سر باز زد؛ طی تنها چند هفته از قدرت خلع شد؛ اما درگیری پس از آن تا همین امروز ادامه داشته و تبدیل به طولانی‌ترین جنگ در تاریخ امریکا شده است.
خشونت در سال‌های اخیر رو به افزایش بوده و به طور نامتناسبی روی کودکان افغانستان تأثیر گذاشته است.
سید ابراهیم ۱۸ ساله که دانشجوی پزشکی در کابل است، می‌گوید: «از زمانی که به دنیا آمدیم، هیچ صلحی در کشور نداشتیم. فقط جنگ و درگیری بوده است.»
سازمان ملل در گزارش هفته‌ی گذشته‌اش می‌گوید از ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۸، محققانی که دشواری‌های کودکان افغانستان را مطالعه می‌کنند بیش از ۱۴۰۰۰ مورد نقض سنگین در رابطه به کودکان را مستندسازی کرده اند. این آمار نسبت به چهار سال قبل از آن، افزایش زیادی داشته است.
اونو وَن مانِن، رییس سازمان صندوق نجات کودکان در افغانستان می‌گوید: «تصور کنید ۱۸ساله می‌شوید و به جز جنگ و درگیری در سراسر کشور، چیزی در کودکی و سال‌های سازنده‌ی تان نداشته باشید. زندگی در افغانستان یعنی هر روز با ترس انفجار زندگی کنید، به دلیل ناامنی نتوانید به مکتب بروید و ندانید که اعضای خانواده‌‌ی تان دوباره به خانه بر می‌گردند یا نه.
صندوق کودکان ملل متحد (یونیسف) می‌گوید که حملات علیه مکاتب در افغانستان نسبت به سال ۲۰۱۷، سه برابر شده است. در پایان سال ۲۰۱۸، بیش از ۱۰۰۰ مکتب در کشور به دلیل ناامنی بسته شده بود.
صابر ۱۱ ساله که از خانه‌اش در غزنی گریخته و در شهر کابل جلغوزه، تُخمَک (خسته) و میوه‌ی خشک می‌فروشد؛ گفت: «من درس نمی‌خوانم چون پول ندارم. برای کمک به خانواده‌ام باید پول پیدا کنم. ما باید به مکتب برویم و درس بخوانیم. با علم می‌توان به جنگ پایان داد.»
نبود شغل‌های مناسب
جنگ افغانستان پس از سال ۲۰۰۱، باعث پیش‌رفت‌های ماندگاری برای کودکان زیادی در کشور و مخصوصا دختران شده است. دخترانی که در زمان حکومت طالبان، حق درس خواندن نداشتند.
در کابل و دیگر مراکز شهری، مکاتب و دانشگاه‌ها پر از دانش‌آموز و محصل است و نسل کاملی از کودکان کشور؛ چیزی از حکومت طالبان نمی‌دانند.
اقتصاد اما هنوز هم به قدری ضعیف است که خانواده‌ها اغلب کودکان شان را برای درآمد بیشتر، روانه‌ی خیابان‌های خطرناکی می‌کنند.
پیدا کردن شغل برای بسیاری از جوانان به اندازه‌ا‌ی دشوار است که آن‌ها چاره‌ای جز مهاجرت یا پیوستن به گروه طالبان و دیگر گروه‌های شورشی که پول منظمی می‌پردازند، ندارند.
طی بازدید اخیر ما از یکی از پارک‌های پُررفت‌وآمد مرکز شهر کابل، نعمت‌الله ۹ساله به خبرگزاری فرانسه گفت که برای کار، حاضر به انجام هر عملی است. حاضر است ساجِق بفروشد، موتر بشوید یا هر کار دیگری کند.
حمیدالله ۱۳ساله که کارش رنگ‌کردن کفش مردم است، می‌گوید دوست داشت درس بخواند؛ اما باید برای خانواده‌اش پول پیدا کند. او گفت: «صلحی وجود ندارد، جنگ در جریان است و هیچ شغل مناسبی برای ما نیست. دوست دارم به مکتب بروم، درس بخوانم و برای کشورم کار کنم.»
بر اساس آمار صندوق جمعیت سازمان ملل متحد، ۴۲ درصد از جمعیت افغانستان، زیر ۱۴ سال سن دارند. یونیسف می‌گوید بیش از ۳٫۷ میلیون کوک کشور که بیشتر آن‌ها دختر استند، به مکتب نمی‌روند.
طالبان و امریکا، سال گذشته را صرف مذاکره برای معامله‌ای کردند که می‌توانست منجر به گفت‌و‌گو میان این گروه اسلام‌گرا و حکومت افغانستان و در نهایت، آتش‌بس شود؛ اما رییس جمهور ترامپ در آخرین لحظه گفت‌وگوها را به دلیل خشونت‌های طالبان لغو کرد.
