
شبکهی حملونقل شهر کابل، به وسیلهی موترهای شخصی، اتوبوسهای شخصی، ملیبسهای دولتی، تاکسی و ریکشا میچرخد. در حالی که این شهر گنجایش ۵۰ هزار وسیلهی حملونقل را دارد؛ اما حدود هفتصدهزار وسیلهی حملونقل در این شهر وجود دارد.
شمار زیادی از شهروندان، روزانه رفتآمدهای شان از طریق موترهای شهری یا لینی است. در موترهای لینی، تجمع مردم بیش از حد و بدون مراعات اندکترین فاصله است.
موترهای لینی در شهر کابل، خطر شیوع ویروس کرونا را به همراه دارد. در موترها، چوکیها نزدیک هم قرار دارد و هنوز هم مانند گذشته، افراد بدون فاصله کنار هم مینیشنند. در ملیبسها و کاسترها که فصای ایستادن نیز موجود است، مردم بدون مراعات اندکترین فاصله، کنار هم میایستند.
مردم، کمبود موترهای لینی را، دلیل اصلی تحمل این مشقت و خطر میگویند. آنان میگویند که در ایستگاه، مدت طولانیای منتظر موتر میمانند و پس از مدتی که موتر میآید، آنان بدون هیچ معطلی سوار موتر میشوند.
شماری از مردم اما، خود شان را مسؤول این بیتوجهی میدانند. آنان به این نظر استند که در موترهای پر، نباید کسی سوار شود. منتظر ماندن، بهتر از به خطر انداختن صحت شان است.
رانندهی موتر و کلینر (کمک راننده) از کسانی اند که شیوع این ویروس به شدت برای شان خطرناک است. آنان روزانه با تعداد زیادی از مردم سروکار دارند. شماری ازرانندهها و کلینرها نیز مانند شماری از مردم کرونا را جدی نمیگیرد. ماسک و دستکش نمیپوشند و حفظالصحهی شخصی شان را کمتر مراعات میکنند. آنان با این بیتفاوتی شان نه تنها خود شان، بلکه دهها تن را به خطر مواجع میکنند.
تبادلهی پول، خطر شیوع این ویروس را چندبرابر میکند. کلینر موتر، از افراد مختلف پول میگیرد که ممکن است، پول را از فرد آلوده به ویروس کرونا گرفته باشد و خودش مبتلا به این ویروس شود و زمانی که این پول آلوده را به شخص دیگری میدهد، او نیز مبتلا میشود. بیاحتیاطی یک فرد، باعث میشود که چند تن دیگر را مبتلا به بیماری کرونا کند. به همین دلیل است که به پوشیدن ماسک و دستکش تأکید میشود.
دروازه، چوکی و دستگیرهای موتر، از دیگر منبع انتقال ویروس کرونا است. تعداد زیادی مردم با آن تماس میگیرد، تماس یک فرد آلوده که دستکش ندارد، باعث ابتلای دهها تن دیگر میشود.
شهر کابل از جمله شهرهایی است که ترانسپورت منظم ندارد و با توجه به شیوع ویروس کرونا، میتواند خطر گسترش کرونا را بیشتر از دیگر شهرها کند. دولت مکلف است هشدارهای صحیاش را بیشتر کند و در صورت ممکن، مکانها و محلات تجاریای که امکانات اولیه عرضه نمیکنند را، ببندد.