جنگ، در حال نابودی افغانستان است؛ اما قاتل اصلی، انزوا است

نویسنده: سیمون زیازیاریس – یونیسف آسترالیا

مترجم: مهدی غلامی

خشک‌سالی، جنگ و سیلاب‌ها؛ بخش‌هایی از افغانستان را نابود و دست‌رسی به صدها هزار کودک در جوامع دوردست را دشوار کرده است. آقای دیک، رییس بهداشت صندوق کودکان سازمان ملل (یونیسف) در افغانستان می‌گوید: «نیمی از کشور هنوز در جنگ به سر می‌برد. ما از معدود آژانس‌هایی استیم که در میان مردم کار و سفر می‌کنیم؛ اما ناامنی هنوز هم چالش بزرگی است. نمی‌دانیم چه خواهد شد.»

کم‌بود دست‌رسی، همین حالا هم بدتر شده و منجر به مرگ کودکان و مادران می‌شود. کودکان از بیماری‌های گوناگون و سوءتغذیه‌ی حاد رنج می‌برند. آقای دیک که این روزها در کانبرا به سر می‌برد گفت: «شنیدیم که کودکی سرخک داشت و به دلیل مشکلاتِ دست‌رسی به امکانات آن کودک به قدری در بیمارستان ماند تا این که مُرد. مشکل این است که تمام این موارد قابل جلوگیری است، تنها اگر بتوانیم دست‌رسی را پیش‌رفته‌تر کنیم و سیاست‌های بهتری داشته باشیم.»

یونیسف کماکان از معدود آژانس‌هایی است که در میان مردم کار می‌کند تا نه تنها کمک‌های فوری را تهیه کرده؛ بلکه برای دست‌رسی و کمک به کودکان نیازمند، با دولت و گروه‌های غیر دولتی هم مذاکره می‌کند. ما از ۱۳۰۰ مرکز بهداشتی در تمام ۳۴ ولایت افغانستان حمایت کرده و برای خانواده‌های نیازمند، خدمات بهداشتیِ حیاتی و امکانات مورد نیاز را تهیه می‌کنیم.

آقای دیک می‌افزاید که یونیسف به مناطقی که دچار خشک‌سالی شده اند، با لاری آب آشامیدنیِ و بهداشتی می‌برد و فضاهای موقتی برای آموختن و آموزش دادن به آموزگاران را ایجاد کرده تا کودکان دوباره به مکتب بروند. او گفت: «ما با کار کردن در میان مردم، تفاوت زیادی در زندگی آن‌ها ایجاد کرده ایم. ما تنها آژانسی استیم که بیشترین دفتر، ساختار و مکانیزم را در تمام مناطق افغانستان، حتا در مناطق زیر کنترل طالبان داریم. احساس غرور دارم. من این‌جا استم چون واقعا به مردم کمک می‌کنم.»

نزدیک به ۱۳ میلیون نفر در افغانستان، امنیت غذایی ندارند و تنها با یک وعده غذا در روز سر می‌کنند. در سراسر کشور، ۶۰۰٫۰۰۰ کودک در معرض خطرِ سوءتغذیه‌ی حاد استند. او می‌افزاید: «تنها قربانیان جنگ، کودکان اند. هر بیماری‌ای که دیده ام، قابل پیش‌گیری است. به عنوان یک کارشناس بهداشت باید بگویم که وضع دشواری است چون فکر می‌کنم کسی دارد می‌میرد و از دست من کاری ساخته نیست. واقعا اندوه‌آور است، به معنای واقعی کلمه اندوه‌آور است.»

آقای دیک پیش از این که به افغانستان بیاید، در سال ۲۰۱۷ در بنگلادیش بود، آن هم در زمانی که مهاجران روهینگیا از شکنجه و خشونت گریخته و به منطقه‌ی بازار کاکس پناه برده بودند. او می‌گوید اولین باری بود که جمعیت کاملی را می‌دید که نیاز بسیار زیادی به امکانات بهداشتی داشتند. دیک می‌گوید: «یک بار سرخک در میان آن‌ها شیوع کرده بود. آمار بالایی از سینه‌بغل و اسهال، در یک جمعیت و در یک زمان داشتیم. سپس بارندگی‌هایی پدید آمد که باعث بی‌جا شدن دوباره‌ی مردم و خراب شدن پناهگاه‌ها، خانه‌ها و دست‌شویی‌ها شد.» دیک می‌گوید با وجود آن چالش‌ها، یونیسف موفق شد به مشکلات موجود در رابطه به شمار رو به افزایش مرگ‌ومیرها رسیدگی کند. این شاه‌کاری است که دیک به آن افتخار می‌کند.

در اواخر سال ۲۰۱۷، به دیک وظیفه داده شد تا به یمن رفته و از شیوع بیشتر وَبا جلوگیری کند. تنها در یک ماه، ۷۰٫۰۰۰ قضیه وَبا و ۶۰۰ مرگ از این بیماری، گزارش داده شد. یونیسف برای بیش از یک میلیون نفر در سراسر یمن آب آشامیدنی تهیه می‌کرد و تجهیزات پزشکیِ حیاتی به شمول دارو، او آر اس، تزریق وریدی و داروهای ضد اسهال را تأمین کرده بود. دیک می‌گوید: «در این اواخر، شیوع وبایِ این چنینی را در هیچ کشوری ندیده بودم. یونیسف در آن‌جا بود. من هم تا زمانی که دلایل به وجود آمدن وَبا را از بین نبردم، در آنجا ماندم. حالا افغانستان جایی است که احساس می‌کنم چالش‌های زیادی در آن داریم. کار سختی است؛ اما موفق می‌شویم.»