نویسنده: احسان الله فرهمند قادری
پس از توافق دوحه میان ایالات‌متحده‌ی امریکا و گروه طالبان، امیدواری برای رسیدن به یک صلح سرتاسری در میان شهروندان افزایش یافته بود. این خوش‌بینی و امیدواری دیری نپایید که ناامیدی جای آن را گرفت و حتا باورمندی به صلح پایدار به دلیل افزایش خشونت‌ها از طرف گروه طالبان از بین رفت.
معلومات امنیتی نشان می‌دهد که تلفات غیرنظامیان و نظامیان پس از توافق‌نامه‌ی دوحه افزایش یافته و این نشان‌دهنده‌ی آن است که گروه طالبان یا تمایلی به صلح ندارند و یا این‌که اجازه ندارند تا جنگ را خاتمه دهند. آمارها نشان می‌دهد که پس از رهایی زندانیان طالب از زندان‌های افغانستان، پس از توافق‌نامه‌ی دوحه؛ بیشتر این زندانیان به جبهه‌های جنگ برگشته و رهبری طالبان با این محاسبات می‌خواهند که جنگ را شدت بخشند و از راه نظامی بر میز مذاکراه غلبه کنند.
آن‌چه شهروندان کشور می‌خواهند، صلح پایدار است و از طرف‌های درگیر توقع کاهش خشونت‌ها را دارند. نیروهای امنیتی و دفاعی کشور در یک سال پسین متأسفانه بیشترین تلفات را داده‌اند. در همین زمان، حملات هدفمندانه طالبان نیز افزایش پیدا کرده و این حملات باعث خاموشی صدای فعالان جامعه مدنی، رسانه‌ها و زنان شده است.
روشن است که نیروهای امنیتی و دفاعی در یک سال پسین شجاعانه و هدفمندانه حملات شورش‌گرایانه‌ی طالبان را پس زده و از شهروندان کشور به‌صورت قاطع حمایت و دفاع کرده‌اند. امید می‌رود که شهروندان کشور در راستای روحیه‌بخشیدن به نیروهای امنیتی-دفاعی کشور با همت بلند حمایت همه‌جانبه داشته باشند.
بلندپایگان امنیتی کشور، طی ماه‌های گذشته نیز از حملات هدفمندانه طالبان ابراز نگرانی کردند. احمد ضیاء سراج، رییس عمومی امنیت ملی افغانستان در کنفرانس خبری این هفته در کابل گفت که طالبان برای جنگ آمادگی می‌گیرند. او می‌گوید؛ طالبان در حال جمع‌آوری مزارع کوکنار هستند و تلاش دارند تا جبهه‌های جنگی خویش را از طریق معاملات کوکنار گرم نگه دارند.
آن‌چه مقام‌های امنیتی، به‌ویژه رییس عمومی امنیت ملی کشور که در واقع رییس اطلاعات امنیتی و بانک اطلاعاتی نیز است، اظهار می‌دارد به این مفهوم است که از عمق قضایا خبر دارند و نشان‌دهنده آن است که طالبان روی جنگ تمرکز دارند و این تناقض در عملکرد و تعهد این گروه را نشان می‌دهد.
یکی از بحث‌های مهم این است که پیچیدگی پروسه‌ی صلح افغانستان به‌صورت واحد به دست افغان‌ها نیست و کشورهای زیادی در این پروسه دخیل و خواهان ایجاد منافع ملی خود در این روند هستند. سیاست‌مداران کشوری، چه درون نظام و چه در بیرون از نظام باید برای رسیدن به صلح پایدار باهم از نزدیک کار کنند و نگذارند تا گروه‌ها، کشورها و افراد مشخص سرنوشت و آینده‌شان را به دست بگیرند.
بر ما است تا از وضعیت موجود به نفع کشور استفاده کنیم و نگذاریم تا تاریخ دوباره تکرار شود. نشست استانبول می‌تواند به‌عنوان یک نقطه‌ی قوت برای سیاست‌مداران بدل شود تا تمام خواست‌های‌شان را واحد ساخته و برای منافع بزرگ کشور برنامه‌ریزی کنند. این برنامه‌ریزی می‌تواند برای نسل‌های آینده الهام‌بخش باشد و دیگر اجازه فعالیت به گروه‌ها، افراد و کشورهای بیگانه را ندهد.
بر بنیاد آمار، پس از توافق طالبان با امریکایی‌ها، ۲۴ درصد حملات گروه طالبان بر شهروندان و نیروهای امنیتی و دفاعی کشور افزایش یافته است؛ بنابراین، توقع می‌رود تا شهروندان و حکومت در یک صف واحد قرار بگیرند و نگذارند تا گروه طالبان با جنگ و دهشت باعث ایجاد رعب و وحشت شوند. حمایت شهروندان از نیروهای امنیتی و دفاعی کشور می‌تواند، برای این نیروها امید و انگیزه ببخشد تا بتوانند بهتر از مقدسات کشور دفاع کنند.
