از ارسال پیام تبریک کیلویی خودداری کنیم. Send to all پیام قطعا فقط باعث خوشحالی مخابرات می‌شود. اگر کسی برای مان عزیز است جداگانه به او پیام بدهیم. بوسیدن در دید و بازدید نشانه‌ی صمیمیت نیست. ممکن است ما دوست داشته باشیم کسی را ببوسیم؛ اما آیا او هم دوست دارد؟ به زور همدیگر را نبوسیم! به خصوص شما بزرگواری که به بهانه‌ی تو هم انگار مثل دخترم استی، نصف دختران دم بخت فامیل را بی‌رحمانه می‌بوسی! یا دستانت بلند می‌کنی دیگران ببوسند. عطر ممکن است لباس ما را خوشبو کند؛ اما حمام کنیم و البته یاد مان نرود عطر کار خمیر دندان را نمی‌کند. در گپ‌وگفت‌ها نگوییم: بی‌معرفت یک سال گذشته کجا بودی؟ چرا خبری نگرفتی؟ خودت کجا بودی با معرفت؟ این قدر از هم گله نکنیم. مرگ من، جان تو!
_تو را خدا کلچه بخور!
_ تو را قرآن چای بخور!
_تو را به جان مادرت میوه بخور!
این قدر به مهمان اصرار نکنیم، تعارف نکنیم؛ تعارف زیاد نشانه‌ی ادب نیست. یعنی کسی بعدش نمی‌گوید: «دیدی ماشاءالله هزار ماشاءالله چقدر تعارف مان کردن!» پسته‌ها را جدا نکنیم! قبول دارم خوشمزه‌تر است؛ ولی بقیه میوه‌های خشک هم گناه دارند، چشم امید شان به دندان شماست! دست خالی نرویم عید دیدنی. قرار نیست چیزهای قیمتی ببریم؛ یک شاخه گل، یک کتاب برای بچه‌ی میزبان. فوری رمز وای فای میزبان را نخواهیم؛ مثل این می‌ماند که چیزی در دندان مان گیر کرده باشد و به میزبان بگوییم: قربان دستت یک دقیقه مسواکت را می‌دهی من بزنم؟
در وقت کوتاه دید و بازدید از تعریف کردن بیماری‌های مان، مرگ و میر و تصادفاتی که در جاده دیده ایم یا رد و بدل کردن اخبار تلخ فامیل پرهیز کنیم. حتا شما دوست عزیز! از اوضاع انفجار و انتحار و اوضاع بد اقتصادی و امنیتی نگوییم.
سلام علیکم. من موتر خریدم! در دید و بازدیدها موفقیت‌های مالی مان را به رخ نکشیم. اگر حرفش پیش آمد یا میزبان پرسید، جواب بدهیم. این فخرفروشی‌ها خز شده! از بچه‌های مان نخواهیم جلو مهمانان کله ملاق بزنند. انار صد دانه یاقوت یا سوره و عددهای انگلیسی را از حفظ بخوانند. بچه‌ها اسباب بازی ما نیستند. در جمع آرام حرف بزنیم. برای جلب توجه دیگران به سخنان گهربار مان لازم نیست صدای مان را بلند کنیم. چرا هنوز بیکاری؟ چرا ازدواج نکردی؟ چرا طلاق گرفتی؟ چرا درآمدت کمه؟ چرا دماغت را عمل کردی؟ چرا موهایت را این شکلی کوتاه کردی و … پاسخ هیچ کدام از این سوالات به ما سر سوزنی ربط ندارد، نپرسیم؛ به خصوص از جوانترها. از هم قدردانی کنیم. اگر در سال گذشته کسی برای مان کاری کرده، جایی مراقب مان بوده، به درد دل مان گوش داده، به او بگوییم که سپاس‌گزارش استیم و یادمان مانده است. تا فرصت زندگی هست همدیگر را دوست داشته باشیم، شاید این آخرین دیدار و گفتار و نوشتار باشد. برای تان در سال جدید آرامش، امنیت و لبخند آرزو می کنم. این چند تجربه‌ی کوچک را برای دیگران ارسال کنید شاید دید و بازدیدهای بهتری در ایام عید داشتیم. پیشاپیش عید قربان مبارک.
