قسمت اول
نیاز به داشتن حداقل یک دوست صمیمی، نیازی همگانی و ضرورت آن بر همه آشکار است. انسان‌ها از دوران کودکی تلاش‌های خود را برای برقراری ارتباط با افرادی خارج از دایره‌ی افراد خانواده‌ی شان، شروع می‌کنند. در واقع، دوست صمیمی کسی است که شما ارتباط عاطفی و فکری نزدیکی با او دارید که از اعضای خانواده‌ی شما نیست.
خانواده‌ها با تربیت کودکان خود بر انتخاب آن‌ها تأثیر می‌گذارند. نداشتن دوست صمیمی شاید مشکلی برای کسی ایجاد نکند؛ اما داشتن یک چنین دوستی برای فرد مزایایی دارد که زندگی او را به میزان زیادی تحت تأثیر قرار می‌دهد.
اولین دوستان هر فرد، هم‌بازی‌های دوران کودکی‌اش استند؛ یعنی هدف مشترک بازی، باعث نزدیک شدن دو کودک به یک‌دیگر می‌شود. در دوره‌ی مکتب دوستی‌ها مبتنی بر روابط مکتب و مسائل آن است. اصولا بچه‌ها در دسته‌ها و گروه‌های مختلف با یک‌دیگر دوست می‌شوند. هر چه به سن بلوغ پیش می‌رویم، شاهد روابط دونفره‌ی بیشتری استیم؛ یعنی از سنین بلوغ، کودکان تمایل دارند یک نفر را به شکل خاص دوست صمیمی خود بنامند.
در طی بلوغ، نوجوانی و سال‌های لیسه و دانشگاه، دوستی‌ها صمیمی‌تر شده و افراد مایل اند رازهای خود را با دوستان صمیمی شان در میان گذاشته و وقت بیشتری با آن‌ها بگذرانند.
نیاز به دوست صمیمی در تمامی سال‌های بعدی زندگی حفظ می‌شود. هرچند شکل و نوع و حتا عمق روابط متفاوت می‌شود؛ ولی معمولا در هر برهه‌ای نیاز به یک دوست احساس شده و در شکل‌های مختلفی این گونه روابط تداوم پیدا می‌کنند.
نقش دوستان صمیمی در زندگی افرارد:
• دوست یا دوستانی که فرد خود را متعلق به آن‌ها بداند، یکی از منابع اعتماد به نفس کودک است.
• هویت‌یابی در سنین نوجوانی توسط گروه هم‌سالان و دوستان صمیمی رخ می‌دهد.
• دوستان صمیمی حمایت اجتماعی در مواقع نیاز فراهم می‌کنند.
• با دوستان صمیمی، می‌توان به تفریح پرداخت و در واقع آن‌ها منبع حس خوب و انرژی مورد نیاز فرد استند.
• دریافت حس هم‌دلی و به اشتراک گذاشتن احساسات و عقاید.
• دریافت حس ارزش‌مندی و مهم بودن.
گاهی افراد به دلایل گوناگون نمی‌توانند دوستان صمیمی برای خود داشته باشند و معمولا تنها می‌مانند. برخی نیز نمی‌توانند کیفیت روابط خود با دوستان شان را بهبود ببخشند. اگر به فکر صمیمی‌تر کردن رابطه‌ی خود با فرد خاصی استید، روش‌های وجود دارد که به شما می‌تواند کمک کند.
۱- خود افشایی کنید: تا زمانی که شما شروع به صحبت کردن از خود نکنید، فرد مقابل مجالی برای نزدیک شدن به شما نمی‌یابد. البته در این زمینه جانب اعتدال را رعایت کنید. لازم نیست تمام اسرار خود را به یک‌باره بگویید. از صحبت کردن در باره‌ی احساس یا عقیده‌ی تان در یک مورد خاص شروع کنید.
۲- از تمسخر و تحقیر بپرهیزید: افراد در یک برخورد صمیمانه با هم‌دیگر، از تمسخر، تحقیر و قضاوت کردن یک‌دیگر پرهیز می‌کنند و بیشتر از این که متمرکز روی قضاوت کردن باشند، میل به شناختن و درک کردن یک‌دیگر دارند و می‌توانند خود را جای فرد مقابل گذاشته و از دید او به مسائل نگاه کنند. شوخی با تمسخر فرق دارد. شوخیِ به موقع و به جا باعث نزدیکی و صمیمیت هیجانی دو نفر می‌شود و رابطه‌ی آن‌ها را عمیق‌تر می‌کند.
۳- تعارف را کنار بگذارید: در روابط صمیمانه افراد می‌توانند خود را از قید و بند رسوم و بندهای فرهنگی رها و به شکل راحت‌تری با هم گفت‌وگو کنند. دو دوست صمیمی هم‌دیگر را با القاب صدا نمی‌زنند، بلکه نام یک‌دیگر را بدون تکلف به زبان می‌آورند. تعارف‌های معمول را کنار می‌گذارند و می‌دانند به راحتی می‌توانند خواسته‌ی خود را به زبان بیاورند و فرد مقابل شان هم همین حس را دارد.
۴- برای یک‌دیگر وقت بگذارید: برای داشتن یک رابطه‌ی صمیمانه، نیازمند وقت گذراندن با یک‌دیگر استید. تفریحات مشترک داشتن، صحبت کردن در مورد یک کتاب که هر دو آن را خوانده اید، در میان گذاشتن وقایع روزمره و سایر مسائلی از این دست، به نزدیکی هیجانی کمک می‌کند. در واقع هر چقدر دو نفر فضای مشترک بیشتری برای هم‌دیگر خلق کنند، به یک‌دیگر نزدیک‌تر می‌شوند. دانستن برخی جزئیات مهم در مورد یک‌دیگر به صمیمی شدن شما با دوست تان بسیار کمک می‌کند. مثل این که تاریخ‌های مهم را در مورد او به خاطر بسپارید.
ادامه دارد .
