کمیسیون مستقل حقوق بشر، با نشر گزارشی گفته است که در شش ماه گذشته، بیش از ۶۲ هزار خانواده به دلیل ناامنی و خشونت از سوی گروه‌های مسلح، آواره شده است.
در این گزارش که روز چهارشنبه -۱۳ اسد-، از سوی کمیسیون مستقل حقوق بشر نشر شده، آمده است که در دو سال گذشته، بیش از پنج میلیون نفر، در شش ماه گذشته ۶۲ هزار و ۴۸۰ خانواده و تنها در یک ماه -۱۷ جوزا تا ۱۷ سرطان- ۳۲ هزار و ۲۸۴ خانواده آواره شده است.
هم‌چنان، یافته‌های این کمیسیون، نشان می‌دهد که در سه ماه نخست سال روان خورشیدی، ۱۵۸ هزار و ۳۹۲ خانواده در ۲۶ ولایت به دلیل افزایش جنگ و ناامنی آواره شده که بیش‌تر آوارگان در ولایت ننگرهار -۲۲ هزار ۷۹۰ خانواده- و کم‌ترین آن در ولایت ارزگان -۱۰۰ خانواده- به ثبت رسیده است.
کمیسیون مستقل حقوق بشر، گفته است که آمار وزارت مهاجران و برگشت‌کنندگان در سال ۱۳۹۴ خورشیدی، نشان می‌دهد که شمار بی‌جاشدگان داخلی به یک میلیون و ۲۵۷ هزار و ۵۵۲ نفر می‌رسید و مقایسه‌ی آمار سال روان با سال ۱۳۹۴، افزایش ۷۴٫۸ درصد بی‌جاشدگان داخلی را نشان می‌دهد.
کمیسیون مستقل حقوق بشر، در این گزارش تحقیقی، به ۲۹۰۳ نفر از آوارگان داخلی در ۱۹ ولایت پرسش‌نامه توزیع کرده که از میان پاسخ‌دهندگان ۵۵٫۱ درصد آن مردان و ۴۴٫۹ درصد آن زنان بوده است. این پاسخ‌دهندگان از ۳۰ ولایت، به ۱۹ ولایت بی‌جا شده اند.
از میان پاسخ‌دهندگان، ۶۸٫۱ درصد جنگ و خشونت‌های مسلحانه، ۱۲ درصد تهدیدهای ناشی از رفتار مخالفان مسلح دولت، ۷٫۳ درصد نبود کار و درآمد، ۵٫۲ درصد فقر، ۲٫۴ درصد نبود مکتب و شفاخانه به دلیل تسلط طالبان بر منطقه، ۲ درصد حوادث طبیعی، ۱٫۵ درصد دشمنی‌های شخصی و ۱٫۱ درصد کم‌بود امکانات آموزشی در منطقه را از عوامل آوارگی شان گفته اند.
در گزارش، آمده است که ۸۵٫۳ درصد پاسخ‌دهندگان، گفته اند که پیش از آواره‌شدن، آسیب دیده اند که شامل از دست دادن اعضای خانواده، زخمی‌شدن اعضای خانواده، از دست دادن خانه و محل سکونت، از دست دادن محصولات و زمین زراعتی، از دست دادن کار و شغل و محروم‌شدن فرزندان شان از حق آموزش است و ۱۴٫۷ درصد پاسخ‌دهندگان نیز گفته اند به جز از مجبور شدن به ترک محل زندگی خود، آسیب دیگری ندیده اند.
۸۳٫۳ درصد پاسخ دهندگان و آسیب‌دیدگان، گفته اند که از مخالفان مسلح دولت، ۹٫۴ درصد از نیروهای مسلح دولت و ۷٫۳ درصد از حوادث طبیعی آسیب دیده و مجبور به ترک محل زندگی شان شده اند.
یافته‌های این گزارش، نشان می‌دهد که ۷۷٫۶ درصد آوارگان در محل زندگی فعلی شان از امنیت لازم برخودار نیستند که شامل ناامنی‌های ناشی از جرایم جنایی، احتمال حمله‌ی طالبان بر محل اقامت جدید، جنگ و خشونت‌های مسلحانه در محل اقامت جدید و تهدیدهای ناشی از دشمنی‌های شخصی است. ۲۲٫۴ درصد آوارگان در محل اقامت جدید شان از امنیت لازم و مورد نیاز برخوردار استند.
در گزارش آمده است که ۸۹٫۸ درصد آوارگان گفته اند که سرپناه دارند و در خانه‌های کرایی و گروی، زیر خیمه و کمپ، در خانه‌ی دوستان و آشنایان قبلی، در خانه‌ی قبلی شان، زیر خیمه و در خارج کمپ و محلات عمومی مثل مکتب، مسجد و غیره زندگی می‌کنند و ۱۰٫۲ گفته اند که پس از ترک محل زندگی شان، بدون سرپناه مانده اند.
هم‌چنان یافته‌های این گزارش، نشان می‌دهد که ۶۵٫۳ درصد آوارگان به خدمات صحی دست‌رسی دارند، ۳۴٫۷ درصد دست‌رسی ندارند. ۶۴٫۵ درصد به آب آشامیدنی و پاک دست‌رسی دارند و ۳۴ درصد گفته اند که به آب آشامیدنی دست‌رسی ندارند.
استفاده از کمک‌های دولتی و غیر دولتی، دست‌رسی به حق آموزش، شغل ثابت و شرکت در انتخابات، از دیگر مسایلی است که آوارگان داخلی پس از ترک محل زندگی شان، از آن راضی یا هم ناراضی اند.
کمیسیون مستقل حقوق بشر، از طرف‌های درگیر خواسته است که با برقراری آتش‌بس موافقت کرده و به جنگ و ناامنی که از دلایل عمده‌ی آوارگی است، پایان دهند. این کمیسیون، از نهادهای مسؤول و دخیل در امور بی‌جاشدگان نیز خواسته است که به نیازمندهای اولیه‌ی آوارگان مانند دست‌رسی به غذا، آب آشامیدنی و خدمات صحی، توجه بیش‌تری کنند.
