وحیده امیری، از زنان معترضی که حدود هفده روز را در زندان طالبان سپری کرده، می‌گوید که تا هنوز کابوس‌های تلخ زندان طالبان در ذهنش مسجم شده و او را رنج می‌دهد.
بانو امیری روز یک‌شنبه -۱۵ حوت-، در برگه‌ی تویترش، نوشته است: «انگار آزاد می‌شدم؛ اما کدام آزادی! پس از ۱۷ روز در زندان طالبان و آخرین دقایقی که قرار بود آزاد شوم؛ ساعت ۰۳:۱۵ قفل در زندان باز شد، پاهایم کرخت بود و از ترس به سختی می‌توانستم راه بروم.»
او در ادامه، نوشته است که در لحظه‌ی آزادی‌اش، به «سرنوشت تلخ» خود و هم‌نوعانش فکر می‌کرده است؛ به این که شماری از زنان به آن‌ها و مردم افغانستان خیانت کرده اند.
امیری، افزوده است: «هیچ‌گاهی نه من و نه تاریخ آن‌ها را نمی‌بخشند و نه فراموش خواهد کرد… اکنون که یک هفته از آزادی‌ام می‌گذرد، کابوس‌های تلخ زندان در ذهنم مجسم می‌شود، و در رنج سکوت فرورفته‌ام.»
او هرچند، گفته است که چیزی‌های زیادی برای گفتن و پرسش‌های زیادی برای پاسخ گرفتن دارد؛ اما همه‌ی آن‌ها را به زمان واگذار می‌کند.
گفتنی است که وحیده امیری، از بانوانی که است که همراه با نزدیک به ۴۰ تن دیگر در ۲۲ دلو از سوی طالبان بازداشت شدند و حدود هفده روز را در زندان طالبان سپری کردند. طالبان، چند روز پس از زندانی‌کردن شان، ویدیویی اعتراف اجباری این بانوان را نشر کردند.
این بانوان در آن ویدیو، گفته بودند که از سوی برخی از زنان در بیرون از افغانستان تحریک می‌شوند که در مقابل سیاست‌های طالبان دست به اعتراض بزنند و این گونه برای شان «کیس» رفتن به خارج از افغانستان را بسازند.
