کارزار ۱۶ روزه محو خشونت علیه زنان در سال ۱۹۹۱ توسط مرکز رهبری جهانی زنان واقع در راتگرز – دانشگاه ایالت نیوجرسی ایالات متحده، آغاز شد. هدف از این کارزار، بسیج شدن در برابر آزار و اذیت جنسی و محو خشونت علیه زنان در سراسر جهان است.
این کارزار، اکنون توسط بیش از ۶۰۰۰ سازمان در ۱۸۷کشور از گروه‌های کوچک مردمی شروع، تا سازمان‌های ملی فمینیستی و سازمان‌های غیردولتی بین‌المللی، مانند کمیته بین‌المللی نجات، نمایندگی‌های سازمان ملل و نهادهای دولتی اداره می شود.
این کارزار جهانی که توسط فعالان حقوق زن، در سراسر دنیا به‌عنوان «سازمان‌دهی یک راهبرد، برای محو انواع خشونت‌های مبتنی بر جنسیت استفاده می‌شود» نه‌تنها به‌هدف بلند بردن سطح آگاهی عامه، بل؛ خواستار پاسخ‌گویی از بخش‌های دولتی، خصوصی، افراد و سازمان‌ها می‌باشد.
آغاز این کارزار، ۲۵ نوامبر و ختم آن ۱۰ دسامبر، مصادف با روز جهانی حقوق بشر است که این پیوند، تقویت کننده‌ی پیام «خشونت علیه زنان نقض حقوق بشر است» می‌باشد.
مرکز رهبری جهانی زنان، هر ساله موضوعی را برای کارزار سالانه اعلام می‌کند، اما مبارزان در سراسر جهان، اغلب مضامین خود را براساس محیط و اولویت‌های جامعه‌ی شان در آن سال، انتخاب می کنند.
با انعکاس تغییر در استراتژی برای کارزار، از ۱۶ به ۳۶۵ مرکز رهبری جهانی زنان، یک کارزار موفق را برای تصویب کنوانسیون توسط سازمان بین‌المللی کار و توصیه در مورد رسیدگی به خشونت و آزار و اذیت در جهان کار اجرا کردند.
پس از تصویب این اسناد در جون ۲۰۱۹، مبارزات کارزار ۱۶ روزه، اکنون بر حمایت از تصویب، اجرا و افزایش آگاهی بیش‌تر برای پایان دادن به خشونت مبتنی بر جنسیت در دنیای کار متمرکز کرده است.
افغانستان؛ زنان و کودکان
افغانستان جزء خطرناک‌ترین کشورها برای زنان و کودکان به‌شمار می‌رود. جنگ، فقر، ناامنی، سنت‌های ناپسند، سطح پایین آگاهی عامه از حقوق شان در قبال یکدیگر از عواملی است که خشونت‌ها را تشدید بخشیده است.
پیام امسال کارزار ۱۶ روزه، محو خشونت در محیط کار است. متأسفانه، زنان افغان کم‌تر محیطی را سراغ دارند که برای شان امن باشد. اتهام‌های فراوانی علیه افراد مشهور و مقام‌های بلندپایه دولتی وجود دارد که در بدل دادن کار به متقاضی زن، درخواست‌های نابه‌جا و خلاف موازین اخلاقی و اجتماعی صورت گرفته است.
ادعاها و اتهام‌های بسیاری در مورد درخواست هم‌خوابی و سکس در بدل کار، مقام‌ها و نهادهای دولتی افغانستان را نشانه رفته است. از بارزترین آن‌ها، می‌توان این چند مورد اشاره کرد: قضیه ادعای سکس در بدل کار در ریاست جمهوری که مدتی تیتر خبرها افغانستان بود، مسئله‌‌ی دختران فوتبالیست و ریاست فدراسیون فوتبال افغانستان که مایه‌ی آبروریزی جهانی شد، موضوع وکالت در بدل سکس، قضیه‌ی وزارت کار و وارثین شهدا و ده‌ها و شاید صدها قضیه دیگر که در نهاد پلیس اتفاق افتاده، از جمله موارد خشونت در برابر زنان است.
براساس یک تحقیق جهانی، ۸۰درصد از زنانی که خشونت جنسی را در محیط کار تجربه کرده‌اند، در مدت دو سال و یا کم‌تر، وظیفه را ترک کرده اند. ۹۵درصد زنانی که خشونت جنسی را تجربه کرده اند؛ در بازیابی اعتماد به نفس کاری شان ناتوان بوده‌اند. هم‌چنان؛ این آمار نشان می‌دهد که بازماندگان خشونت‌های جنسی در محل کار، مبلغ ۴.۴ میلیون دالر درآمد و ۹۷۳ هزارساعت رخصتی‌های خودرا از دست داده‌اند.
آزار و اذیت جنسی می تواند برای سلامت روحی و جسمی بازماندگان، شغل و پیشرفت حرفه‌ای شان، امنیت اقتصادی و شخصی آن‌ها آسیب‌های جدی را وارد کند.
آزار و اذیت جنسی در محیط کار، به قلب خودکفایی مالی زنان صدمه‌های جبران ناپذیری را وارد می‌کند. هر انسانی در هر نقطه‌ای از این کره خاکی، دارای حقوق مساوی انسانی است که باید از آن برخوردار باشد. نباید فراموش کنیم که تک‌تک ما مسئولیت داریم تا در برابر خشونت‌ها صدا بلند کنیم. تا زمانی که سکوت را نشکنیم نمی‌توانیم به‌خشونت نقطه پایان بگذاریم. پس بر همه ماست – په مرد و چه زن – که یک صدا و هم آوا بگوییم: خشونت در برابر زنان نقض حقوق بشر است.
