سیم خاردار و جیب خالی افغانستانی‌ها در صربستان

مجیب ارژنگ
سیم خاردار و جیب خالی افغانستانی‌ها در صربستان

شماری از افغانستانی‌هایی که برای رسیدن به کشورهای پیش‌رفته‌ی اروپایی، راه مهاجرت را در پیش گرفته اند، پس از رسیدن به یونان؛ برای رسیدن به این کشورها مسیر بالکان را انتخاب و کوشش می‌کنند با رسیدن به صربستان، از آن‌جا خود را به کشورهای پیش‌رفته‌ی اروپایی برسانند.

اما این مهاجران، برای رد شدن از صربستان، باید دشواری‌های زیادی را به جان بخرند. دشواری‌هایی که ره به جایی نبرده و آن‌ها ناچار به دلیل بسته بودن مرزهای اروپایی صربستان، ادامه‌ی رنج و سختی‌های مهاجرت را در اردوگاه‌های تنگ و تار ویژه‌ی مهاجران در صربستان زندگی کنند.

صربستان یکی از کشورهای مسیر بالکان است که در حال حاضر از نزدیک به۳۰۰۰ مهاجر میزبانی می‌کند. بر اساس آمار کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان، ۴۲ درصد مهاجران در اردوگاه‌های ویژه‌ی مهاجران صربستان، شهروندان افغانستان اند.

پس از این که در ماه مارچ سال ۲۰۱۶، مسیر بالکان و مرزهای اروپا به روی مهاجران بسته شد، مهاجران بی‌شماری از کشورهای مختلف در صربستان گیر مانده اند که این مهاجران در شرایط بدی به سر می‌برند.

با این که مهاجران افغانستانی در صربستان می‌توانند به دولت صربستان درخواست پناهندگی بدهند؛ اما آن‌ها میل ماندن در صربستان را ندارند و می‌خواهند از این کشور به مجارستان و یا کرواسیا رفته و از این طریق به کشورهای پیش‌رفته‌ی اروپایی برسند تا آنجا گم‌شده‌ی خود (آرامش) را پیدا کنند. روی این دلیل، مهاجران افغانستانی به صربستان نیز درخواست پناهندگی نمی‌دهند. این‌ها باعث می‌شود که مهاجران افغانستانی در صربستان پیوسته در بی‌سرنوشتی به سر ببرند.

این داستان بیشتر مهاجران افغانستانی در صربستان و یونان است. شمار زیادی از مهاجران افغانستانی، سال‌ها می‌شود که در اردوگاه‌های صربستان آوار‌گی می‌کشند.

مجارستان مرزش را با صربستان بسته است و  روزانه تنها به یک مهاجر اجازه‌ی ورود به این کشور را می‌دهد.

این نیز باعث می‌شود که زمان ماندن مهاجران افغانستانی در صربستان، به درازا کشیده و این مهاجران، باید برای درو کردن رنج بی‌سرنوشتی و مهم‌تر از آن، رنج بی‌هویتی ‌شان در اردوگاه‌های ویژه‌ی مهاجران صربستان، کمر را محکم بسته و با سرنوشت خود در نبردی تن به تن، تن دهند.

در کنار این، شماری از مهاجران افغانستانی که در صربستان گیر کرده اند، دلیل ماندن شان را به اضافه‌ی بسته بودن راه؛ نداشتن پول برای رسیدن به کشورهای دیگر اروپایی یاد می‌کنند.

مهاجری که خود را تا صربستان رسانده است، باید کم از کم ۵ هزار دالر هزینه کرده باشد. تهیه‌ی این مبلغ هنگفت، برای بسیاری از خانواده‌های افغانستانی کمرشکن است. زمانی ‌که این مهاجران به صربستان می‌رسند، دیگر کیسه‌ی شان ته کشیده و اسکناسی برای خریدن بطری آبی را هم ندارند. روی این دلیل، این مهاجران در خاک صربستان زمین‌گیر می‌شوند.

صربستان برای بیشتر مهاجران افغانستانی، حکم زندان را دارد؛ با فرق این‌ که نامش اردوگاه مهاجران است .

تصویری که از یک مهاجر افغانستانی به تاریخ ۲۰٫۰۹٫۲۰۱۹ که در جنگل‌های صربستان از سوی دویچه وله به نشر رسیده است؛ نشان می‌دهد که این جوان افغانستانی در زیر پلی که جوی‌بار نازکی از آن رد می‌شود، در سرمای جان‌سوز، با آب سرد دوش می‌گیرد و دست‌رسی به این آب سرد را در دل جنگل و در زیر آن پل غنمیت برزگی می‌داند.

سه ماه پیش، نزدیک به ۴۰ مهاجر افغانستانی توانستند، از دیوار خاردار سه‌متری صربستان عبور کرده و به مجارستان وارد شوند؛ اما پس از چندی، پولیس مرزی مجارستان آن‌ها را در نزدیکی شهر «سگد» گرفتار کرده و دوباره آن‌ها را به صربستان فرستاده است.

با این که از عمل‌کرد خودسرانه‌ی دولت مجارستان شکایت‌هایی شد؛ اما تفاوتی به حال مهاجران نداشت. مجارستان بدون این ‌که به این مهاجران زمینه‌ی درخواست پناهندگی را بدهد و یا دولت صربستان آماده‌ی پذیرفتن آن باشد؛ آن‌ها را دوباره و بدون میل خود ‌شان به صربستان بر می‌گرداند.

این مهاجران به توپ‌های پینک پنک می‌مانند؛ گاهی در زمین صربستان و گاهی در زمین مجارستان.

مجارستان/ هنگری در خزان سال ۲۰۱۵ در اوج سرازیر شدن مهاجران به اروپای مرکزی، در مرز خود با صربستان و کرواسیا، دیوار مرزی ایجاد کرد. پس از آن، شمار پناه‌جویانی که از طریق مسیر بالکان از یونان به غرب اروپا می‌رسند، به طور قابل توجهی کاهش یافته است. همزمان راه‌های دیگری برای عبور مهاجران ایجاد شده است که از مجارستان گذشته و به بوسنیا هرزگوینا و سپس به کرواسیا منتهی می‌شود.