کریس نیامندی، مدیر بخش افغانستان سازمان بین‌المللی حمایت از کودکان، گفته است که شهروندان افغانستان از جنگ، خشونت، فقر و بحران ناشی از ویروس کرونا رنج می‌برند.
سازمان بین‌المللی حمایت از کودکان، گزارش داده است که ۱۸٫۴ میلیون نفر در افغانستان به شمول ۹٫۷ میلیون کودک، به کمک‌های فوری بشردوستانه نیاز دارند. این تعداد از نیازمندان کشور به کمک‌های فوری، هیچ‌تفاوتی با حالات جنگی در جهان ندارد که در نتیجه‌ی آن، مردم کشوری، بدون دسترسی به‌غذا و نیازهای اولیه، تلف می‌شوند.
کنترل چنین وضعیتی در صورت نبود امنیت و ادامه‌ی جنگ غیر ممکن است؛ در گزارش نیز آمده است که «این یک وضعیت بد است و نیاز به‌توجه فوری جامعه‌ی جهانی دارد. اگر جنگ متوقف نشود، مشکلات مردم افغانستان افزایش خواهد یافت. این وضعیت به‌ویژه برای کودکان بسیار سخت است که اکثرشان چیزی جز خشونت را نمی‌شناسند.»
این یافته‌ها درست در زمانی صورت گرفته که گفت‌وگوهای صلح بدون هیچ دست‌آورد امنیتی برای مردم، ادامه یافته است. این گفت‌وگوها، برعکس چیزی‌که می‌خواستیم، تمام چالش‌های موجود بر سر راه طالبان را برداشت و زمینه‌ای شد تا بتوانند نیروهای‌شان را افزایش داده و در نهایت جنگی را در بدهند که امروز، مردم افغانستان را به‌سرحد مرگ از گرسنگی- درکنار کشتار علنی- رسانده است.
در بحبوحه جنگ، حرف از صلح می‌توانست امیدوارکننده باشد اما؛ اکنون همه‌چیز چنان زود برعکس شد که می‌توان گفت؛ در بحبوحه صلح، جنگ همه‌چیز را نابود کرده است. به‌تازگی، یکی از اعضای هیئت گفت‌وگوکننده‌ی حکومت در قطر، نوشته است که طالبان می‌خواهند بدون برقراری آتش‌بس، دیگر زندانیان‌شان را نیز آزاد کنند.
محمد امین احمدی، روز سه‌شنبه (۳۰ جدی)، در برگه‌ی فیسبوکش نوشت که در روزهای اخیر، گروه طالبان به‌این فکر می‌کند که بدون قطع جنگ و برقراری آتش‌بس، آزادی زندانیان خود را توسط امریکا عملی کند و همچنان بدون توجه به‌خواست عمومی به‌قطع جنگ، به‌خشونت زیر نام جهاد تا تشکیل نظام «ناب اسلامی» ادامه دهد.
حالاکه طالبان میلی به‌آتش‌بس ندارند و آن را اعضای هیئت گفت‌وگوکننده نیز اذعان داشتند، گفت‌وگوی حکومت با آنان نیز معقول نیست. باید روشن شود که حکومت از ادامه‌ی گفت‌وگوها، چه می‌خواهد.
به‌نظر می‌رسد یکی از امیدواری‌های حکومت، به‌شروع کار جو بایدن در کاخ سفید است؛ با این‌که خروج نیروهای امریکایی از افغانستان، مطابق با توافق‌نامه‌ی امریکا و طالبان اجرا شد و بایدن نیز هیچ واکنشی نشان نداد، حکومت هنوز هم، به‌امید واهی خود ادامه می‌دهد.
ادامه‌ی گفت‌وگو با طالبان، جنگ را در کشور شدت خواهد داد و نیازمندی‌های مردم نیز بیشتر می‌شود؛ اگر واقع‌بینانه به‌جنگ نگاه کنیم، رشد فقر و گرسنگی نیز به‌نفع طالبان و سربازگیری آنان خواهد انجامید.
اکنون‌که در ولایات کشور، نیروهای طالبان افزایش یافته است، یکی از دلایل آن، استفاده‌ی سوء آنان از فقر مردم است. جنگ در افغانستان، به‌دلیل نبود زمینه‌های شغلی و رسیدگی دولت، رفته‌رفته، جای بسیاری از شغل‌ها را پر کرده است.
نگاه به‌جنگ به‌عنوان یک شغل، هم در میان کشورهای همسایه، رشدیافته و استفاده‌ی ابزاری آنان را از مردم کشور به‌وجود آورده است و هم، در میان گروه‌های تروریستی چنین فرصتی را خلق کرده است.
حکومت، بیش از همه، مقصر است زیرا با بی‌کفایتی تمام به‌جای تصمیم قاطع در مورد طالبان و دیگر گروه‌های تروریستی، سیاست‌های ناکارآمدی را پیش گرفته و این، رویکرد، از هر جانب، به‌نفع آنان تمام شده است؛ با شرایط سخت امنیتی، فعالیت نهادهای دولتی و بین‌المللی نیز با چالش روبه‌رو است و هر روز بیشتر می‌شود.
رشد فقر و گرسنگی در افغانستان در حالی است که به‌گفته سازمان بین‌المللی حمایت از کودکان، کمک‌های بین‌المللی به افغانستان، به‌گونه‌ی نگران‌کننده‌ای کاهش یافته است. به‌گفته‌ی این سازمان، در نشست بین‌المللی‌ای که نوامبر سال گذشته‌ی میلادی برگزار شد، با توجه به‌بحران ناشی از شیوع ویروس کرونا در این کشور، کمک‌های انجام‌شده به قدر کافی نبوده است.
