مدتی می‌شود که جنگ میان طالبان و نیروهای ارتش به اوج خود رسیده و ولسوالی‌های کشور همواره میان ارتش و طالبان در حال سقوط و بازپس‌گیری، آتش جنگ را تحمل می‌کند. سقوط پی‌هم ولسوالی‌ها سبب بی‌جاشدن هزاران خانواده در افغانستان شده است. وضعیتی که در نتیجه‌ی این درگیرهای پیش آمده، باعث شده است که شهروندان به نیروهای امنیتی-دفاعی چشم امید بدوزند. با این وجود، شهروندان، انتظار خاصی از گفت‌وگوهای صلح افغانستان ندارند و این فرایند را حمایت نمی‌کنند.
طبق یکی از نظرسنجی‌های روزنامه‌ی صبح کابل، بیش‌تر زنان افغانستان جنگ با طالبان را نسبت به صلح با این گروه ترجیح می‌دهند؛ تا آن چه را در این بیست گذشته به دست آورده اند، نابود نشود و امیدوارند نیروهای ارتش افغانستان، در جنگ با طالبان به پیروزی برسند.
پس از آن که طالبان اشتراک در نشست استانبول را نپذیرفتند، در کل میدان نبرد در افغانستان داغ شد و سردی در میز گفت‌وگوها رخنه کرد. بعد از مدت‌ها خاموشی اما؛ دیروز نماینده‌ی ویژه‌ی قطر در امور صلح افغانستان، وارد کشور شد و قرار دیدار با رییس‌جمهور غنی را گذاشت. در کنار ورود نماینده‌ی ویژه‌ی قطر، ذبیح‌الله مجاهد، سخن‌گوی گروه طالبان، روز دوشنبه -۱۴ سرطان- به خبرگزاری رویترز، گفته است: «گفت‌وگوها و روند صلح در روزهای آینده سرعت خواهد گرفت و انتظار می‌رود که وارد مرحله‌ی مهمی شود.» او، با اشاره به دور جدید گفت‌وگوهای صلح، گفته است: «احتمالا یک ماه طول خواهید کشید تا به مرحله‌ای برسیم که هر دو طرف برنامه‌های کتبی صلح را ارایه کنند. ما در گفت‌وگوهای صلح بسیار جدی استیم.»
با وجود این که طالبان اصرار دارند که در گفت‌وگوهای صلح افغانستان جدی استند؛ پس چرا میدان جنگ را داغ‌تر از میز گفت‌وگوها نگه داشته اند و صلح‌خواهی مردم و پیشنهاد دولت را برای آتش‌بس جدی نگرفته اند؟ سران طالبان در کویته و قطر، تصور دارند، به همان اندازه که در میدان نبرد پیروز باشند، همان سهم را در میز گفت‌وگوها خواهند گرفت. بر اساس همین تیوری، گروه طالبان هزاران انسان را به کام مرگ می‌فرستند. طالبان نه تنها برای سهم بیش‌تر در قدرت، جنگ را ترجیح می‌دهند، بل می‌خواهند دولت پساصلح، بر بنیاد افراطیت مورد پسند طالبان هسته‌گذاری شود.
در واکنش به ادعای ذبیح‌الله مجاهد، حفیظ منصور، عضو هیئت گفت‌وگوکننده‌ی دولت، در پاسخ به پرسش خبرنگار روزنامه صبح کابل مبنی بر این که طالبان ادعا کرده اند که طرح پیشنهادی برای سه سال گذار و تعدیل قانون اساسی را ارایه می‌کند، گفت که چنین چیزی«دروغ» است. حفیظ منصور در ادامه گفته است: «وقتی که در افغانستان جنگ باشد، گفت‌وگو چه می‌کند. وقتی که می‌خواهد کل چیز را به زور بگیرد، گفت‌وگو چه است.»
نظر به گفته‌های حفیظ منصور، طالبان هیچ وقعی به گفت‌وگوهای صلح نمی‌گذارند و سخن‌های ذبیح‌الله مجاهد، دروغی است که برای رضایت خارجی‌ها از سوی طالبان گفته می‌شود.
با وجود این که طالبان میز گفت‌وگوهای صلح را برای خود میدان سرگرمی ساخته اند؛ اما دولت افغانستان، آگاه بر این باشد که نباید طالبان با داغ نگه‌داشتن میدان نبرد، ایدیولوژی‌شان را بر مردم افغانستان تحمیل کنند و در گفت‌وگوهای صلح، قانون اساسی افغانستان تعدیل و تفکر طالبانی در آن تحمیل شود.
با این که طالبان ادعا می‌کنند، رویکردشان نسبت به گذشته تغییر کرده است؛ اما وضعیت مردم در مناطق زیر سیطره‌ی طالبان، اوضاع را به گونه‌ی دیگر بیان می‌کند و در آن جا، همان شریعتی پیاده می‌شود که در زمان طالبان حاکم بود. اگر قرار باشد طالبان از راه جنگ و سلطه بر اراضی افغانستان، میز گفت‌وگو را به نفع خود پایان دهد، مطمین باشیم، شبیه به زمانی که افغانستان تحت سلطه‌ی طالبان نفس می‌کشید، مردم کشور مجبور خواهند شد که برای اثبات دین‌مداری خود، در مسجدها حاضری دهند و زن‌ها بدون محرم در خیابان‌ها گشت‌وگذار نکنند و هزاران بدبختی که طالبان به راحتی می‌توانند در کشور تحمیل کنند، قابل پیش‌بینی است.
با وجود این وضعیت، مردم افغانستان مکلف اند در برابر طالبان سلاح بر شانه حمل کنند تا پاس‌دار آزادی‌ها، پرچم و قانونی اساسی کشور باشند. در صورتی که طالبان برنده‌ی میدان جنگ شوند، میز گفت‌وگوها نیز به نفع طالبان رقم خواهد خورد و آن گاه مجبور به تحمل وضعی می‌شویم که طالبان آن را می‌خواهند.
