محمدسرور دانش، معاون دوم ریاست‌جمهوری افغانستان، تعهدنامه‌ی عضویت در ایتلاف جهانی حمایت از آزادی رسانه‌ها را امضا کرد؛ در حالی که همیشه افغانستان خطرناک‌ترین کشور برای خبرنگاران بوده است. در تمام سال‌های گذشته و با حضور رسانه‌ها در افغانستان، خبرنگاران زیادی کشته، زخمی و مرعوب شده اند؛ بدون این که به هیچ حق و حقوقی برسند. معاون دوم ریاست‌جمهوری در حالی جنگ، تروریزم، خشونت، چالش‌های اقتصادی، عدم رعایت حقوق و امتیاز خبرنگاران را خطری برای آزادی بیان اعلام کرد که هیچ کاری برای بهبود کار رسانه‌ای و خبرنگاری انجام نشده است.
مشکل آن است که مسؤولان افغانستان خوب شعار می‌دهند؛ اما در عمل هیچ کار مؤثری برای بهبود وضعیت نمی‌کنند. خبرنگاران زیادی در افغانستان به دلایل گوناگون از سوی مخالفان و زورمندان مورد تهدید، شکنجه، آزار و اذیت قرار گرفتند، بسیاری بدون آن که از امتیازهای یک خبرنگار مثل قرارداد، سابقه‌ی کاری، بیمه، تقاعد و … برخوردار باشند، از بین رفتند، خانواده‌های شان به امان خدا رها شدند و هیچ دردی از آن‌ها دوا نشد.
در سال‌های گذشته به نام خبرنگار، پروژه‌های زیادی گرفته شد و اداره‌های عریض و طویل با شعار حمایت از خبرنگاران سر برآوردند؛ اما در عمل هیچ کاری برای خبرنگاران انجام ندادند تا خبرنگاری در افغانستان خطرناک‌ترین شغل ممکن و خبرنگاران مهجورترین افراد جامعه باشند که از هر طرف چه مخالفان، چه مقام‌های حکومتی و زورداران زیر فشار و تهدید باشند.
بی‌دفاع‌ترین افراد در جامعه همیشه خبرنگاران بوده اند که هیچ وقت حکومت و مسؤولان فکری برای حفاظت از آن‌ها نکردند و کسی نتوانست از حق ضایع‌شده‌ی خبرنگار دفاع کند. حکومت همیشه شعار حفاظت از آزادی بیان، رسانه و خبرنگار داده است که باید به آن‌ها ارج گذاشته شود؛ اما کاری برای بهبود وضعیت نکرده است. رسانه‌های زیادی به مشکل روبهرو شدند و توان ادامه‌ی کار نداشتند که ادامه‌ی کار آن‌ها از نظر کمی و کیفی به سود جامعه‌ی خبرنگاری نبود؛ سال‌ها نتوانستند حق و حقوق خبرنگاران خود را پرداخت کنند؛ اما حکومت در این زمینه هیچ اقدامی نکرد؛ چون صاحبان رسانه یا خود شان جزو مقام‌های حکومتی بودند و یا رابطه‌ی بسیار نزدیک با صاحبان قدرت داشتند. چنین شد که تمام اداره‌های مدعی مدافع حقوق خبرنگار و حفاظت از آزادی بیان، نتوانستند در برابر کارشکنی‌ها و مشکل خبرنگاران کاری از پیش ببرند.
نهادهای بین‌المللی مثل یونسکو نیز که گفته بودند برای مصؤونیت خبرنگاران تلاش خواهند کرد، در وضعیت بغرنج رسانه‌ای افغانستان نتوانستند کاری درخور انجام داده و وضعیت را بهبود بخشند. آزادی بیان و خبرنگاران همیشه در معرض سوء قصد و حتا قتل‌های هدف‌مند قرار داشته اند که درد و مصیبت آن فقط متوجه خود جامعه‌ی خبرنگاری بوده است.
به باور سرور دانش، هر زمانی که افغانستان با سانسور و اختناق در جامعه‌ی رسانه‌ای و خبرنگاری روبهرو بوده است، از پیشرفت و ترقی باز مانده و کرامت انسانی، حقوق‌بشر، رشد فکری و صلح اجتماعی به شدت آسیب دیده است.
آزادی بیان حامل ارزش‌های زیادی است که باید حفظ شود؛ اما همواره تلاش شده است تا آزادی‌ها به انواع گوناگون از بین برده شده و یا در راستای خواست جمع و یا دسته‌ای قرار گیرد.
رسانه‌ها و خبرنگاران همیشه اهداف مستقیم نظامی بوده و قربانی زیادی در این راه داده اند؛ اما هنوز مصؤونیت خبرنگاران برای هیچ کسی جدی نیست.
با وجود تمام شعارهای خوبی که در سال‌های گذشته داده شد، با گذشت هر سال تهدید در برابر خبرنگاران افغانستان افزایش یافته و روند صعودی داشته است؛ وضعیت خبرنگاری بدتر از پیش شده تا واقعا از خود بپرسیم که دُم خروس را باور کنیم یا قسم حضرت عباس را؟
خبرنگاران سربازان بدون اسلحه و بی‌پشتیبان اند که همیشه در تلاش برای روشن‌گری و اطلاع‌رسانی‌بوده اند؛ افرادی که دم‌دست‌ترین برای سرکوب و مرگ به حساب آمده و قربانی شده اند.
