قرار گزارش‌های موجود، نیمی از نیروهای خارجی، کشور را ترک کرده اند و نیمی دیگر با یازده‌ی سبتمبر همین سال افغانستان را ترک کنند، به اساس گزارش اما برخی از خبرگزاری‌های خارجی، ۶۵۰ سرباز امریکایی، برای حفظ سفارت امریکا و فرودگاه کابل پس از یازده‌ی سبتمبر در افغانستان باقی خواهند ماند. هم‌زمان با نشر این گزارش‌ها، دفتر هیئت معاونت سازمان ملل، اعلام کرده است که هیئت گفت‌وگوکننده‌ی طالبان در دوحه، تا ۹۰ روز دیگر از تحریم‌های این سازمان معاف خواهند بود و یوناما، معافیت سه‌ماهه‌ی هیئت گفت‌وگوکننده‌ی طالبان را استثنایی برای دست‌یابی به صلح افغانستان خوانده است.
با این حساب، منازعات در افغانستان، با گذشت هر روز، روش تازه‌‌ای به خود می‌گیرد و استراتژی کشورهای خارجی در افغانستان، محور واحد و دوام‌داری ندارد. از زمان امضای توافق‌نامه‌ی امریکا و طالبان تا اکنون، امریکا و سازمان‌های جهانی‌ای که به طالبان هویت سیاسی داده اند، انگیزه‌ی آن چنانی برای دولت مشارکتی در افغانستان نداشتند و ندارند. از این رو، گاهی بازی خارجی‌ها به نفع طالبان است و گاهی هم دولت افغانستان را درشت می‌کنند.
چندی پیش، گزارش شده بود که پس از خروج کامل نیروهای ناتو، سربازان ترکی مسؤولیت تأمین امنیت فرودگاه کابل را به عهده خواهند گرفت. انتخاب سربازان ترکیه، دلیل موجهی برای ناتو داشت؛ در نگاه نخست، مسلمان‌بودن سربازان ترکیه و عضویت این کشور در سازمان کشورهای اسلامی، بودن سربازان این کشور در فرودگاه کابل را می‌توانست موجه کند و دلیل دیگر، رابطه‌ی عمیق و نزدیک ترکیه با پاکستان بود. ناتو فرض بر این داشت که اگر سربازان ترکی، برای امنیت فرودگاه کابل مستقر شوند، پاکستان با قدرت نفوذی‌ای که بر طالبان و رابطه‌‌ای که با ترکیه دارد، طالبان را قانع می‌کند که حضور سربازان ترکی را در افغانستان بپذیرند.
پاکستان اما برای قناعت‌دادن طالبان، ناکام شد و طالبان با صدور اعلامیه‌ای، بیان داشتند که ترکیه در چارچوب ناتو وارد افغانستان شده و طالبان اجازه نمی‌دهند که هیچ کشوری در افغانستان نیروی نظامی داشته باشد. اگر چنین رخدادی به حقیقت بپیوندد، طالبان علیه آن خواهند ایستاد. گزارش‌های جدید اما؛ نشان می‌دهد که ۶۵۰ نیروی نظامی امریکا در کنار صدها سرباز ترکی در فرودگاه کابل مستقر خواهند شد. با این وجود، طالبان چه واکنشی علیه امریکا و ناتو نشان خواهند داد؛ آیا طالبان در پذیرش این امر کوتاه خواهند آمد، یا جنگ در افغانستان شدت می‌گیرد؟
دو روز پیش، گزارشی از سوی شورای امنیت سازمان ملل نشر شد که نشان می‌دهد؛ هیئت طالبان برای ۹۰ روز دیگر از تحریم‌ها معاف اند؛ امری که از سوی سازمان ملل برای سهل‌سازی روند صلح افغانستان بیان شده است. حقیقت امر، این است که قرار نبود هیئت گفت‌وگوکننده‌ی طالبان، از سوی سازمان ملل تا پایان گفت‌وگوهای صلح وارد فهرست تحریم این نهاد شوند؛ چون، طالبان اگر به پذیرش استقرار نیروهای خارجی در فرودگاه کابل تن بدهند، تحریم هیئت گفت‌وگوکننده‌ی این گروه، از سوی شورای امنیت سازمان ملل مطرح شده است، عملی خواهد شد و اگر این گروه، استقرار نیروهای خارجی در فرودگاه کابل را نبپذیرند، بدون هیچ شکی تا ۹۰ روز دیگر، دوباره وارد فهرست سیاه شورای امنیت خواهند شد.
عواملی که استقرار نیروهای خارجی در فرودگاه کابل را به امر مهمی بدل کرده است، قابل شمارش نیست؛ اما دو عامل آن، حیاتی و مهم در مراودات دیپلماتیک و سیاسی جهان است؛ نخست این که نیروهای خارجی برای امنیت دیپلمات‌های مستقر در کابل، حضور نیروهای شان را ضروری می‌پندارند؛ تا اگر اتفاق غیرمنتظره‌ای در این کشور رخ بدهد، با کمک این نیروها، دیپلمات‌ها افغانستان را ترک کنند؛ عامل دوم، موضوعی بزرگ‌تر از افغانستان است و بر می‌گردد به تنش میان گروه صنعتی هفت و چین. اگر افغانستان از سوی نیروهای خارجی به صورت کامل رها شود، احتمال دارد افغانستان وارد مرحله‌ی جدیدی از روابط خود با چین و روسیه شود. این مسئله، هرگز امریکا، گروه صنعتی هفت و ناتو را بر نمی‌تابد. به همین دلیل، در مقایسه با چین، طالبان گروهی خرد و غیرقابل حساب برای امریکا به شمار می آید.
مخالفت طالبان نسبت به حضور سربازان خارجی به خاطر تأمین میدان هوایی کابل، این گروه را، وارد فهرست سیاه سازمان ملل خواهد کرد و از معادلات سیاسی جاری در افغانستان، حذف خواهند. در صورتی که این گروه، حضور نیروهای خارجی را در فرودگاه کابل بپذیرد، گفت‌وگوهای صلح ادامه می‌یابد و اگر آماده شوند که ساختار سیاسی موجود «جمهوری» افغانستان را بپذیرند، وارد این ساختار شده و سهمی در قدرت خواهند گرفت؛ در غیر این صورت، آن چه در انتظار طالبان است، رفتن به حاشیه و مقابله‌ی جهانی با این گروه که دچار توهم ایستادگی در مقابل جهان در آنان گل گرده است.
