دور هفدهم مجلس نمایندگان ماه ثور سال جاری، در غیاب نمایندگان کابل، گشایش یافت و پس از این که آرای به دست آمده در انتخابات کابل و برندگان آن اعلام شد، نمایندگان پایتخت نیز وارد مجلس شدند که در نهایت اعضای مجلس برای تعیین هیات اداری مجلس به پای صندوق‌های رای رفتند تا رییس مجلس نمایندگان انتخاب شود؛ اما این انتخابات به شکل عجیبی مشابه به انتخابات سرتاسری مجلس در ولایت‌ها، دچار تنشها و مشکلات فراوان شد تا این که قریب به یک ماه از جنجال‌ها بر سر کرسی ریاست مجلس نمایندگان می‌گذرد. زمان از دست رفته‌ای که فرصتی بود تا نمایندگان دست به حل این تنشها بزنند؛ اما تا کنون هیچ تلاشی در این زمینه نتوانسته است ثمربخش باشد. در جلسات این روزهای مجلس، هیچ بحثی بر سر مشکلات مردم نیست و یا این که بحثی پیرامون موضوعات ملی صورت نمی‌گیرد؛ اما هربار، تنشها در رابطه به موضوع کرسی ریاست مجلس به وخامت بیش‌تر می‌انجامد. طوری که در بیست‌وششمین روز تنشها بر سر این موضوع حرف به جایی کشید که نمایندگان یکدیگر را به باد ناسزا و فحش گرفتند.
افغانستان کشوری است که در آن قانون به شکل درست که هیچ، حتا در ساده‌ترین شکل که نزدیک به استفاده‌ی درستش باشد، استفاده نمی‌شود و همیشه راهی برای توجیه قانون وجود دارد. طوری که در مجلس نمایندگان از روزی که به فعالیت آغاز کرده است، قانون انتخاب رییس مجلس، به طبق مراد هر یک از نمایندگان معنا شده است. این مسأله به جایی رسیده است که هر ازچند روز، یک بار، شخصی مدعی افشای فساد یکی از نمایندگان و یا کارمندان دولتی می‌شود؛ ولی هرگز به طور مستند آن را به مردم نشان نمی‌دهد و اثبات نمی‌کند.
در جلسه‌ای که نمیاندگان آن را به فحش و ناسزاگویی کشاندند، آقای رمضان بشردوست مدعی شد که در مجلس، دوزخی و منافق حضور دارد و او معذرت می‌خواهد که روزانه در کنار این دوزخی‌ها و منافقین می‌نشیند.
این در حالی است که مجلس نمایندگان هنوز نتوانسته است رییس مجلس خودش را انتخاب کند تا بتوانند به شکل کامل و درست به موضوعات مربوط به مشکلات مردم بپردازند؛ ولی روزانه وقت به ناسزاگویی‌ها می‌گذرد.
طوری که با یک تنش از سوی یکی از این نمایندگان، بحث در می‌گیرد و روند و نظم مجلس به هم می‌خورد. مثلا در رابطه به ادعای آقای بشر دوست که پس از منافق و دوزخی خواندن تعدادی از نمایندگان، گفت که ما در این مجلس رشوه‌خور داریم. آقای غلام حسین ناصری، برای دفاع از شخصیت خودش گفت: «کسی که رشوه‌خوری من را افشا نکند زنش طلاق باشد.»
مجلس نمایندگان تمامی اقشار جامعه را از خود ناامید کرده است و حتا بسیاری از ارگان‌های دولتی و غیر دولتی را به این کشانده‌اند که وارد پیشنهادها و حتا فشارها برای حل این مسایل از سوی نمایندگان شود. به طور مثال چندی پیش، از سوی دولت افغانستان هشداری داده شد که اگر مجلس، سعی نکند هرچه زودتر دست به حل تنشها بزند، این مسأله به دادگاه عالی کشور سپرده خواهد شد.
همچنان، فیفا، مؤسسه‌ی انتخابات آزاد و عادلانه‌ی افغانستان، گفته است که تنش‌های درون پارلمان باید در میان خود اعضای مجلس به نتیجه برسد. مسؤول بخش پارلمانی فیفا گفته است که اگر اعضای مجلس به حل تنش یاد شده قادر نشوند، حیثیت قو‌ه‌ی مقننه‌ی کشور زیر سوال خواهد رفت.
اما تا به حال نیز این مجلس زیر سوال رفته است و پرسشهای زیادی در این مورد که چرا هیچ یک از طرف‌های درگیر کوتاه نمی‌آیند پرسیده شده است. در واقع این دور از پارلمان ضربه‌ی محکمی به مفهوم انتخابات و مجلس زده است. تا حدی که بسیاری از حل این تنشها دیگر ناامید شده‌اند.
هر یک از نمایندگان مجلس نزدیک به ۲۴۰ هزار افغانی معاش دارند؛ اما روزنانه بدون هیچ برنامه‌ی مشخصی، به دلیل نبود رییس مجلس، دور هم گرد می‌آیند و یکدیگر را به باد اتهام و فحش می‌گیرند.
از مجلسی که نتوانسته است نزدیک به دو ماه، به خودش سروسامان بدهد، امیدی برای حل مشکلات مردم توسط اعضای آن باقی نمی‌ماند.
