نویسنده: شرین جفری
منبع: The world
برگردان: ابوبکر صدیق
سرپرست جدید پنتاگون -کریستوفر میلر-، در ۱۳ نوامبر در یک یادداشت دو‌صفحه‌ای نگاشت که زمان برگشت به خانه فرا رسیده است. میلر خواست بگوید؛ ما به دنبال جنگ‌های اشباع نیستیم، این در مخالفت با اهدافی است که ما برای آن مبارزه می‌کنیم. همه جنگ‌ها باید پایان بیابد.
چهار روز پس از اعلام میلر، روند خروج از افغانستان، عراق و سومالیا آغاز و تا ۱۵ جون باید تکمیل شود و آمار نیروها به۲۵۰۰ در افغانستان و عراق کاهش بیابد.
در حال حاضر امریکا ۴۵۰۰ سرباز در افغانستان و ۳۰۰۰ سرباز در عراق دارد. همه ۷۰۰ نیروهای امنیتی-استخباراتی که به دلیل مدیریت در سومالیا حضور دارند، بیرون می‌شوند.
این موضوع در نیمه‌شب از واشنگتن به رسانه‌ها درز کرد و تا صبح روز بعد به گوش مردم افغانستان و عراق رسید.
وقتی میلر اعلام کرد که زمان برگشت نیروها به خانه فرا رسیده است؛ شماری از نیروهای و کارمندان نظامی نسبت به این مساله متردد به نظر می‌رسیدند. خروج نابه‌هنگام و ناسنیجده می‌تواند نیروهای «امنیتی-دفاعی» افغانستان و عراق که نیروهای امریکایی مسوولیت آموزش و مشورت آن‌ها را به دوش داشتند، به مشکل مواجه کند.
برخی از منتقدان به این باور اند که تصمیم خروج سیاسی است. این میراث دونالد ترامپ است که می‌خواهد به جنگ نافرجام پایان بدهد و نگران امریکا نیست.
جاوید فیصل، مشاور شورای امنیت ملی، می‌گوید: اعلام خروج نیروها توسط دونالد ترامپ همه را حیرت‌زده کرد. نیروهای امنیتی-دفاعی کشور که پس از ۲۰۱۴ مسوولیت جنگ را به عهده دارند، توانایی دفاع از کشور را در آینده نیز دارند؛ اما این نیروها به تامین منابع مالی، آموزش، مشورت و حمایت جامعه‌ی بین‌المللی نیاز دارند. خروج مسوولانه می‌تواند با درنظرداشت شرایطی صورت بگیرد، تا همه مطمین شویم که بیرون‌شدن منجر به آسیبی نمی‌شود، ما را دوباره به ۲۰ سال پیش بر نمی‌گرداند؛ زمانی که در این‌جا القاعده و سایر گروه‌های تروریستی حاکمیت داشتند و این نگرانی مشترک همه‌ی ما است.
دیوید ویتی، یک افسر بازنشسته نیروهای امریکایی که وقت زیادی در عراق به ویژه پس از خروج نیروها در اداره‌ی اوباما در ۲۰۱۱ سپری کرده است، می‌گوید: «این برای نیروهای عراقی خیلی دشوار است، موضوع داغی هم اکنون جریان دارد که حمایت نیروهای امریکایی از نیروهای عراقی در برابر داعش و محدودسازی دست ایران در این کشور است.
مشکل اساسی سقوط عراق به دست ایران است. این درست نیست که عراق تنها گذاشته شود. ایران در حال حاضر بخش عظیمی از نیروهای عراقی را آموزش می‌دهد. با خروج نیروهای امریکایی دست ایران در این کشور بازتر می‌شود.»
در حین حال خروج نیروها از افغانستان باید با درنظرداشت شرایط صورت بگیرد. در فبروری گذشته امریکا و طالبان موفق به امضای توافق‌نامه‌‌ای شدند و امریکا خروج مشروط به را قبول کرد: «طالبان خشونت‌ها را کاهش بدهند، با هیئت مذاکره‌کننده‌ی دولت افغانستان مذاکرات صلح را آغاز کنند و روابط خویش را با القاعده قطع کنند.»
دیوید پتروس، افسر بازنشسته‌ی نیروهای امریکایی، می‌گوید که هیچ گزینه‌ی این شرط‌ها توسط طالبان عملی نشده است. با خروج نیروهای شرایط کاملا به نفع طالبان تغییر می‌کند و آن‌چه را طالبان می‌خواهد دودسته برای شان تقدیم می‌کنید. فشار بالای حکومت افغانستان برای رهایی ۵۰۰۰ زندانی طالبان، این گروه را جسور کرده است.
نگرانی پتروس این است که خروج هم‌واره باید با درنظرداشت، شرایط و اوضاع صورت بگیرد؛ در حالی که نیروهای امنیتی-دفاعی توانایی مقاومت طولانی را پس از خروج نیروهای امریکایی در برابر طالبان ندارند.
زمانی که طالبان به میز مذاکره آمده اند، خشونت‌ها ۵۰ درصد در افغانستان افزایش یافته است. به اساس گزارش بازرس ویژه‌ی امریکا در امور بازسازی افغانستان (سیگار) در نصف سال روان میلادی، ۲۵۶۱ تن غیرنظامی قربانی شدند که از این میان ۸۷۶ تن جان باخته اند و خشونت‌ها ۴۳ درصد افزایش را نسبت به ماه اپریل و جون سال گذشته نشان می‌دهد.
میشل کوگلمن، عضو ارشد گروه بررسی جنوب آسیا در ولسن سنتر واشنگتن، می‌گوید که طالبان خواهان به‌قدرت‌رسیدن از طریق جنگ اند و این فرصت را در خروج نیروهای امریکایی مساعد می‌بینند.
کارشناسان به این باور اند که مردم از جنگ افغانستان و عراق خسته شده اند و نیاز دارند به خانواده‌های خود برگردند. این درست است، نیروها باید به خانه برگردند؛ اما این یک واقعیت است. آخرین فرصت برای پایان‌دادن به یک جنگ تباه‌کننده است.
با خروج چیزی به دست نمی‌آید و صلح بر قرار نمی‌شود. شما هنور انتظار دارید که نیروها را کاهش بدهید و آن هم زمانی که طالبان هیچ اقدامی برای صلح نکرده اند.
آیا در صورت نیاز، امریکا می‌تواند نیروهای اضافه به افغانستان اعزام کند؟ جانتین اسکور دون، رییس مرکز ثبات و توسعه در CNA و کارشناس نظامی، می‌گوید: این ممکن وضعیت را بغرنج کند.
امریکا ممکن شرایط را به نیروهای حکومت افغانستان دشوار بسازد. حکومت فعلی افغانستان به چنین وضعیت ممکن راضی نباشد؛ اما به اعزام دوباره‌ی نیروها رضایت نشان نخواهد داد؛ زیرا این یک تصمیم دوطرفه نیست.
اسکور دون، می‌گوید که خروج نیروها زمان‌گیر است. ممکن پرواز سربازان از یک کشور با هواپیما آسان باشد؛ اما بستن مراکز نظامی در یک کشور تصمیم دشوار می‌خواهد. اگر نیروها به صفر برسد از نگاه لوژستکی تا ماه جنوری عالی است؛ اما ابقای ۲۵۰۰ تن در این کشور هنوز یک چالش است؛ زیرا آن‌ها یک گروه کوچک از نیروهای بزرگ استند.
کوگلمن، تصمیم خروج ترامپ را سیاسی می‌داند. انتخابات ریاست‌جمهوری تمام شد؛ اما رییس‌جمهوری هنوز روی تصمیم خود پافشاری دارد و می‌خواهد نشان بدهد که رییس‌جمهوری شمار زیادی نیروها را به خانه برگشتاند.
او گفت؛ در حالی که همه‌ی ما در واشنگتن فکر می‌کنیم، با برگشت نیروها جنگ را پایان دادیم؛ اما مهم این است و باید به خاطر داشت که با خروج نیروها جنگ پایان نیافته است؛ جنگ برای امریکا پایان یافته است؛ اما برای افغانستانی‌ها جنگ ادامه دارد.
یادداشت: این نوشته در ۲۸ نوامبر در وبسایت THE WORLD زیر نام «بیرون‌شدن نیروهای امریکایی شرایط را پیچیده می‌کند.» نشر شده بود.
