در شروع محفل لویه‌جرگه، هنگامی که رییس‌جمهور غنی، در مورد رهایی زندانیان طالب حرف می‌زد، خانم بلقیس روشن، عضو مجلس نمایندگان، فریاد «به طالبان باج ندهید» را سر داده و با بلند‌کردن برگه‌ی اعتراضی‌ای، از جایش بلند شد.
خانم بلقیس روشن، پذیرش رهایی زندانیان طالب را انفعال سیاسی دولت افغانستان و بدتر از آن؛ آن را باج‌دهی به طالبان یاد کرده و آن را خیانت ملی می‌گوید؛ اما آقای غنی، با زرنگی تمام، از اعتراض خانم بلقیس، شانه خالی کرده و با کنایه‌ای، تصمیم خیانت‌ملی را به او و دیگر هم‌قطارانش واگذار کرد.
آقای غنی، در جریان سخن‌رانی اش دلیل برگزاری این جرگه را، نداشتن صلاحیت تصمیم‌گیری اش در مورد رهایی این ۴۰۰ زندانی، می‌گوید؛ اما از یک سو به گونه‌ی غیر مستقیم از اعضای جرگه، می‌خواهد که به رهایی زندانیان رای مثبت داده و خیانتی را که متهم به آن است، متوجه خود اعضای جرگه به شمول اعضای مجلس نمایندگان، کند.
او می‌گوید:« گروه طالبان، هشدار داده است، در صورتی که این زندانیان رها نشوند، به جنگ و خشونت خود نه تنها که ادامه داده، بلکه آن را شدت می‌دهد.»
رییس جمهور، با این گفته اش، زنگ هشدار را برای لویه‌جرگه به صدا در می‌آورد؛ به این معنا که برگزاری آن، با دادن رای مثبت به رهایی این ۴۰۰ فرمانده جنگی طالبان، معنا پیدا می‌کند و بس.
و از سویی هم رییس‌جمهور، با این ترفندش می‌خواهد راه رای مخالف آزادی زندانیان طالب را در جرگه، ببندد؛ زیرا به اساس حرف رییس‌جمهور، در صورت ندادن رای مثبت به رهایی زندانیان گروه طالبان، مسوولیت جنگ پس از آن به دوش اعضای جرگه و مجلس نمایندگان خواهد بود.
رییس‌جمهور، برای این که باز هم ذهن اعضای لویه‌جرگه را بیش‌تر برای دادن رای مثبت به رهایی زندانیان، آماده کند، در ادامه‌ی حرف‌هایش، خواست‌های جامعه‌ی جهانی در رابطه به صلح افغانستان را بازگو می‌کند.« خواست جامعه‌ی جهانی نیز این است که هر چه زود‌تر تصمیم بگیریم، بهتر است تا این که گفت‌و گوهای میان‌افغانی، میان گروه طالبان و دولت شروع شود.»
آقای غنی تا آخرین فرصتی که داشت، در سخن‌رانی امروزش در لویه‌جرگه، کوشش کرد تا برای رهایی این ۴۰۰ فرمانده‌ی جنگی طالب، ذهنیت‌سازی کرده و اعضای جرگه را باورمند به صلح با پذیرش رهایی این ۴۰۰ فرمانده طالب، بکند.
او، تأکید کرد که طالبان با بهانه قرار دادن آزادی ۴۰۰ زندانی شان، دولت افغانستان را در دوراهی قرارداده است؛ شکستن این بن‌بست «بدون مراجعه به آرای ملی» ممکن نبوده است.
رییس‌جمهور غنی، با اشاره به اهمیت لویه‌جرگه و مشوره با مردم، گفت:«تصمیم امروز و فردای تان بسیار مهم است. من به درایت و وطن‌دوستی هر کدام تان باور دارم و به این هم باور دارم که عقل جمعی افغانستان، همواره از عقل فردی بهتر است.»
با این همه از واکنش شماری از اعضای دیگر لویه‌جرگه در برابر اعتراض خانم بلقیس، روشن می‌شود که شماری از افراد وابسته به ریاست جمهوری، در لویه‌جرگه گرد آمده اند که به هر نحو ممکن، باید به رهایی این ۴۰۰ زندانی رای مثبت، بدهند.
در بسته‌ی ویدیویی که از جریان لویه‌جرگه همگانی شده است، خانمی را نشان می‌دهد که خانم بلقیس را به دلیل اعتراضی که در جریان سخن‌رانی غنی داشته است، به زمین می‌کشد.
این وضعیت، از یک سو نمایان‌گر نمایشی‌بودن و وابسته‌بودن لویه‌جرگه به ارگ است و از سویی هم این را می‌رساند که زنانی که در لویه‌جرگه راه یافته اند؛ همه زنانی نیستند که از حقوق انسانی خود و دیگر زنان دفاع کرده و یا کم از کم ارزش ذاتی خود را به عنوان انسان، درک کنند. توقع این که این زن‌ها بتوانند، نگرانی‌های زنان را در گفت‌و گوهای صلح، مطرح کرده و یا از حقوق اساسی شان دفاع کند، به دور از عقلانیت است.
در نهایت، می‌توان گفت که جرگه‌ی امروز، نمایشی است برای به زیر کشیدن، سیستماتیک ارزش‌های دموکراتیک با پوشش جمهوریت قبیله‌ای و تلاشی برای نهادینه کردن، باج‌دهی به تروریسم و پشتیبانی از دوام آن؛ اما بیش‌تر از همه؛ شرم بودن در این جرگه را باید مجلس نمایندگان به دوش بکشد که با بودن در این جرگه، نه تنها که جایگاه ارزشی خود را در ساختار سیاسی افغانستان به زیر کشید که در شروع با بیرون انداختن بلقیس روشن توسط نگه‌بانان ریاست‌جمهوری از جرگه، در پی پاسبانی ندادن به ارگ و منافع آن، برجسته شد.
