دو ماه می‌شود که دامنه‌ی ناامنی از ولایت‌ها به پایتخت رسیده و زندگی بر باشندگان ولسوالی‌های شمال کابل را تنگ کرده است؛ در این ولسوالی‌ها، هنوز هم روزانه ۷ تا ۱۰ خانواده، برای حفظ جان خود، خانه‌های شان را ترک می‌کنند و در نزدیکی منطقه‌ی خیرخانه و شماری از نقاط دیگر شهر کابل پناه می‌آورند.
مقام‌های محلی در ولسوالی شکردره در شمال کابل، تایید می‌کنند که عملیات مشترکی با وزارت دفاع، پولیس ملی و امنیت ملی در ساحات مختلف این ولسوالی، انجام شده است؛ اما باشندگان این ولسوالی، می‌گویند که این عملیات، موثریتی نداشته و طالبان حتا در چند کیلومتری ساختمان ولسوالی شکردره، گشت‌وگذار می‌کنند.
محمد کبیر، بزرگ قومی قلعه‌ی لالی شکردره، می‌گوید که ناامنی در دره‌ی شکردره، از ۲۰ روز به این سو، با پیدا شدن سه و چهار عضو طالب، بالا گرفت. پس از آن، شمار طالبان در این ولسوالی، به ۵۰ و دست آخر به ۴۰۰ جنگ‌جو افزایش یافت.
به گفته‌ی این بزرگ قومی؛ طالبان، پس افزایش نفوذ شان در این مناطق، ملِک‌ها و بزرگان قریه‌های این دره را که ۲۰ تا ۲۵ قریه می‌شود، به شورای شان فراخواند و به آن‌ها گوشزد کرده است که پیام طالبان را، به تمام اهالی این دره برسانند تا دیگر روابط شان را با حکومت محلی _اداره کابل_ قطع کنند.
محمد کبیر که در حال حاضر، با ده‌ها خانواده‌ی دیگر از قلعه‌ی لالی در نزدیکی کوتل خیرخانه‌ی کابل، بیجا شده است، به روزنامه صبح کابل می‌گوید: « به تمام کارمندان دولتی، سه روز فرصت دادند که وظایف‌شان را ترک کنند؛ به همه‌ی مردم گفتند که روابط شان را با ولسوالی قطع کنند و مشکلات و دعوای حقوقی‌شان را در محاکم آن‌ها فیصله کنند. آن‌ها به مردم اخطار دادند که باید از محصولات زراعتی و باغ‌های شان، ۱۰ تا ۲۰ درصد عشر و زکات بپردازند.»
محمد حسن، پیرمردی که از پا معیوب است نیز از دره‌ی شکردره، همراه با خانواده‌اش در نزدیکی شهر کابل، پناهنده آورده است. او می‌گوید که تنها از دره‌ی شکردره، نزدیک به ۱هزار و ۴۰۰ خانواده، خانه‌های‌شان را ترک کرده‌اند.
محمد حسن، به روزنامه صبح کابل می‌گوید: « ما هم از طالب به اذیت استیم، هم از دولت. طالبان می‌آمدند خانه‌های ما را تلاشی می‌کردند که ما جاسوس حکومت استیم، دولت که میامد می‌گفت که شما طالب استید. در اصل مقصر هیچ‌کدام آن‌ها نیست، در این میان مقصر ما استیم که تا هنوز زنده مانده‌ایم.»
با این حال اما، مقام‌های محلی ولسوالی شکردره، وضعیت را عادی توصیف می‌کنند و می‌گویند که طالبان، در هیچ یکی از مناطق این ولسوالی، حضور ندارد.
گوهرخان بابری، ولسوال جدید ولسوالی شکردره ولایت کابل
گوهرخان بابری که به تازگی به سمت ولسوال شکردره گماشته شده است، می‌گوید که در طول دو هفته‌ا‌ی که او به سمت ولسوال کارش را آغاز کرده، هیچ درگیری، در هیچ نقطه‌ی این ولسوالی، صورت نگرفته است. آقای بابری به روزنامه صبح کابل می‌گوید: « چند روز پیش با پلان وزارت دفاع ملی به کمک پولیس ملی، اردوی ملی و پولیس محلی عملیاتی راه اندازی شد که در در اثر آن همه‌ی مناطق از حضور دشمن تصفیه و تلاشی شد و به کنترل دولت آمد. در حال حاضر یک قریه‌ای هم نیست که آن‌جا رفته نتوانیم و حاکمیت دولت در آن‌جا نباشد.»
کمک به خانواده‌ی قربانیان طالب
شماری از بزرگان ولسوالی شکردره‌ی کابل، والی این ولایت را به توزیع کمک به قربانیان طالب، متهم می‌کنند و می‌گویند که این کار والی، بر روحیه‌ی سربازان در این ولسوالی، تاثیر منفی گذاشته است.
محمد حسن، بزرگ قریه‌ی قلعه‌ی لالی ولسوالی شکردره، به روزنامه صبح کابل می‌گوید که شب‌هنگام، دو مهاجم بر یکی از پاسگاه‌های پولیس حمله‌ی راکتی کردند. شب تا صبح نیروهای امنیتی با آن‌ها جنگیدند که آن‌ها را از پا در آورند؛ اما چند روز بعد ولسوال شکردره، به دستور والی کابل، به فاتحه‌ی این جنگ‌جوی طالب رفت و به خانواده‌ی آن، مواد غذایی کمک کرد.
این بزرگ قومی، می‌گوید: « خود ولسوال شخصا به فاتحه‌ی این جنگ‌جوی طالب رفت و به خانواده او کمک‌هایی مثل آرد، برنج و روغن توزیع کرد. در حالی‌که از شهیدان حکومت، هیچ‌کسی حتا به فاتحه‌اش نمی‌رود.»
در بامداد روز دوشنبه، شانزدهم سرطان، دو مهاجم گروه طالبان بر یک پاسگاه پولیس در منطقه‌ی پل صوفیان ولسوالی میربچه‌کوت کابل، حمله‌ی راکتی کردند. در اعلامیه‌ی وزارت امور داخله که در ۱۶ سرطان نشر شده، آمده است که یکی از این دو مهاجم، ساعت ۲ بامداد، در جریان تعقیب نیروهای امنیتی، کشته شده و دیگری بازداشت شد. خبر اما در اینجا تکمیل نشد.
این خبر، زمانی داغ‌تر شد که چند روز پس از این حادثه، شاه‌محمود ابراهیم‌خیل، ولسوال پیشین شکردره، با شماری از مقام‌های محلی دیگر به فاتحه‌ی این جنگ‌جوی طالب رفتند و به خانواده‌ی او، چندین بوری برنج و آرد و چند پیپ روغن، کمک کردند. بزرگان قومی شکردره می‌گویند که این جنگ‌جوی کشته‌شده‌ی طالب، نورآغا و لد نورمحمد، از قریه‌ی صالح‌خیل ولسوالی شکردره بود.
الحاج‌خوانی کته‌خیل، رییس شورای مردمی شکردره و یکی از کسانی که همراه با ولسوال پیشین این ولسوالی، به فاتحه‌ی نورآغا، جنگ‌جوی طالب شرکت کرده بود، به روزنامه صبح کابل می‌گوید، این امری بود که از طرف والی آمده بود؛ ولسوال و آن‌ها مجبور بودند، انجامش دهند.
آقای کته‌خیل تاکید می‌کند: « هیچ‌کسی حاضر نبود که در این کار، ولسوال را همراهی کند؛ چون امر والی بود، ولسوال شکردره، چندین ملک قریه، قوماندان امنیه و قوماندان تولی را در ولسوالی خواسته بود که این کمک‌ها را یک‌جای با ولسوال، به خانه‌ی جنگ‌جوی طالب ببرند. قوماندان تولی گفت که ما از خاک و وطن دفاع می‌کنیم و با طالب جور نمیاییم، امر والی نه امر رییس‌جمهور باشد، ما نمی‌رویم.»
دو هراس‌افگن طالب که پس از حمله‌ی راکتی بر یکی از پاسگاه‌های پولیس در منطقه‌ی پل صوفیان ولسوالی میربچه‌کوت، توسط نیروهای امنیتی یکی از آن‌ها بازداشت و دیگری کشته شد.
به گفته‌ی رییس شورای مردمی شکردره، شاه‌محمود ابراهیم‌خیل، ولسوال پیشین، همراه با چند بزرگ قومی، در فاتحه‌ی این جنگ‌جوی طالب شرکت کرده، به سخن‌رانی پرداخت و از جهاد او، توصیف کرد. آقای کته‌خیل می‌گوید که در ضمن ولسوال شکردره، کمک‌هایی را به شمول ۴ بوجی برنج، ۲ بوجی آرد، دو پیپ روغن و موادهای غذایی دیگر به خانواده‌ی این جنگ‌جوی طالب، کرد.
از سویی هم شاه‌محمود ابراهیم‌خیل، ولسوال پیشین شکردره، توزیع این کمک‌ها را به خانواده‌ی جنگ‌جوی طالب، تایید می‌کند. او می‌گوید که این کار آن‌ها، به این نیت انجام شده است که مردم از حکومت و نیروهای امنیتی متنفر نشوند.
آقای ابراهیم‌خیل، به روزنامه صبح کابل می‌گوید: «ما بخاطر جلوگیری از تشنج مردم که اولادشان از طرف نیروهای امنیتی لت‌وکوب شده بودند، خواستیم که جلوی تشنج را بگیریم و خواستیم که آن‌ها، از ‘بی‌بندو باری’ دست بکشند و با طالبان همکاری نکنند.»
پاسخ دفتر والی: کمک به خاطر فقر بوده
دفتر والی کابل، ضمن اظهار بی‌خبری از اهدای این کمک‌ها به جنگ‌جویان طالب، تاکید دارد که اگر به کسی کمکی صورت گرفته باشد، جدا از این که نان‌آور آن خانواده، با چه گروهی هم‌دست و هم‌عقیده بوده، این کمک‌ها به‌دلیل فقر و تنگ‌دستی صورت گرفته است.
ناصر مهری، سخن‌گوی والی کابل، به روزنامه صبح کابل می‌گوید: « جرم یک عمل شخصی و فردی است. به لحاظ انسانی و مسوولیت اجتماعی که مقام ولایت کابل دارد، این کمک‌ها به خاطر فقر و تنگ‌دستی صورت گرفته است.»؛ اما شاه‌محمود ابراهیم‌خیل، ولسوال پیشین شکردره که این کمک‌ها را به خانواده‌ی جنگ‌جوی طالب تحویل داده، می‌گوید: « مسأله‌ی فقر در میان نبود، کل مردم افغانستان و مردم ما فقیر است.»
آنچه بیش‌تر اعتراض باشندگان شکردره را برانگیخته است، شرکت نماینده‌ی حکومت، در فاتحه‌ی یک جنگ‌جوی طالب و سخن‌رانی در این مراسم است.
روح‌الله شمس، یکی از باشندگان شکردره، به روزنامه صبح کابل می‌گوید: « شرکت در فاتحه‌ی طالب آن هم به نمایندگی از حکومت و سخن‌رانی و تمجید از ‘جهاد’ آن جنگ‌جو، به معنای شکست روحیه‌ی نیروهای امنیتی و ناحق‌شمردن مبارزه‌ی آن‌ها است.»
شماری از آگاهان نظامی، تاکید دارند که این کار، تنها در زمانی پسندیده است که حکومت تشخیص دهد که خانواده‌ی طالب، در وضعیت بد فقر و مشکل اقتصادی قرار داشته باشد.
میرزا محمد یارمند، آگاه نظامی، به روزنامه صبح کابل می‌گوید: «از نگاه حقوقی، مردم این کار را نمی پسندند. از نگاه حقوق انسانی چون اولاد طالب که تروریست نیست، نخست باید تحقیق صورت گیرد که سطح فقر آن‌ها چگونه است. دوم، کمکی که صورت می‌گیرد باید روند رسمی و قانونی خود را طی کند.»
پس از ناامن شدن دره‌ی شکردره، بیش از ۱۵۰۰ خانواده، از این دره بیجا شده‌اند.
برنامه‌ی نهادهای امنیتی برای امنیت شمال کابل
نهادهای امنیتی تاکید دارند، با برنامه‌های امنیتی‌ای که آن‌ها روی دست دارند، به زودی وضعیت امنیتی شمال کابل، عادی خواهد شد.
فردوس فرامرز، سخن‌گوی پولیس کابل، به روزنامه صبح کابل می‌گوید: « رهبری جدید قوماندانی امنیه‌ی کابل، هدایت‌های لازم را به مسوولین قوماندانی‌های امنیه‌ی شمال کابل، داده است که به شکل هماهنگ با اردو و امنیت، هم گزمه‌های شب را افزایش دهند و هم روی ساحات آسیب‌پذیر، تمرکز کنند.»
فواد امان، سخن‌گوی وزارت دفاع ملی افغانستان، نیز می‌گوید که برنامه‌های امنیتی این وزارت برای امن کردن شمال کابل، در حال اجرا است.
آقای امان، می‌گوید: « شکردره در حال حاضر از وجود طالبان پاک شده است، تهدید جدی وجود ندارد. ضربات سنگین به طالبان وارد شده است. افراد زیاد آن‌ها بازداشت و کشته شده‌اند. مردم کابل نگران نباشند، برنامه‌ی ما برای امن کردن شمال، جریان دارد.»
