می‌خواهم از این جا شروع کنم که دنیای ورزش یکی از الهام‌بخش ترین استوره‌های وفادارش را از دست داد. من هیچ وقت طرف‌دار باشگاه «روم» ایتالیا و عاشق «فرانچسکو توتی» نبوده ام؛ اما هر وقت نام او را می‌شنوم، احساساتی می‌شوم؛ چون در این دنیای ماشینی، مادی‌گرا و پول‌پرست، چیزهایی در او بود که ارزشش از تمام جام‌های قهرمانی در ورزش بالاتر است و آن احترام به اصالت، عشق، مردم و شور هواداران ورزش به نام «وفا داری» است. حالا نیز که این سطرها را می‌نویسم، در غم عمیقی فرو رفته‌ام، نه برای آن که ورزش یکی از بهترین‌هایش را از دست داده است که برای یتیم شدن وفاداری و احترام به عشق ورزش؛ برای آن که دنیا یکی از کاریزماتیک‌ترین استوره‌هایش را از دست داده است، او که بیست سال و تمام دوران عمر ورزشی‌اش را به پای عشق کودکی‌اش، «لس‌آنجلس لیکرز» ماند و هیچ زرق و برق و پولی نتوانست او را وسوسه کند تا عشقش را ترک کند.
ارزش «کوبی برایانت»، به پنج قهرمانی ان بی ای و دو قهرمانی المپیک نه که در الهام‌بخش بودن او برای تلاش مداوم و نگرشی است که می‌گوید، امروز بهتر از دیروز باشید. شما وقتی «محمدعلی کلی» را به خوبی بشناسید، خواهید دید که مدال‌ها و سنگینی مشت‌های او در برابر نقش تعیین‌کننده‌‌اش برای اعتماد به نفس و ایجاد ذهنیت حق و مبارزه‌طلبانه ناچیز است؛ چون او فراتر از ظرفیت بوکس برای جامعه‌ی ضعیف سیاه‌پوستان بود.
در امریکا، بسکتبال نیز یکی از راه‌های درخشش و نفوذ گروه‌های حاشیه‌نشین و ضعیف جامعه به متن و قدرت بوده است که جوانان سیاه‌پوست با درخشش در سالن‌های بسکتبال، راه ورود پر‌ثمر را به جامعه جست‌وجو کرده اند. به غیر از «کریم عبدالجبار، شکیل اونیل، مایکل جردن، لبرون جیمز، ویلت چمبرلین و تیم دانکن»، کوبی برایانت نیز که به «مامبای سیاه» مشهور بود، از موفق‌ترین و پر آوازه‌ترین ستاره‌های سیاه پوست بسکتبال بود که نقش بزرگی در ترغیب و تشویق جوانان به ورزش داشت.
برایانت پس از کریم عبدالجبار و کارل مالون، سومین بسکتبالیستی است که بیشترین امتیاز را در تاریخ «ان بی ای» به‌دست آورده و روزگاری گران‌ترین بازیکن بسکتبال بوده است. او به انتخاب مردم، به مدت ده سال، از ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۹ بهترین بسکتبالیست امریکا بود، هژده بار عضو تیم منتخب ستارگان NBA و در سال ۲۰۱۳ پس از «تایگر وودز» و «راجر فدرر»، با ۶۲ میلیون دالر، سومین ورزش‌کار پردر‌آمد جهان بود. او که نزدیک‌ترین فرد به سبک مایکل جردن و مجیک جانسون بود، در سال ۲۰۱۶ از دنیای حرفه‌ای ورزش خداحافظی کرد. برایانت در سال ۲۰۱۸ برای فیلم کوتاه کارتون «بسکتبال عزیز» جایزه‌ی اسکار برد و هوادار تیم آ ث میلان بود؛ چون دوران کودکی‌اش را در ایتالیا سپری کرده بود. کوبی برایانت به تأسی از «مایکل جکسون»، می‌گفت، از متفاوت بودن نترس، وقتی آن شور و اشتیاق، آن پویایی و جنبش را در وجودت داری، مردم سعی خواهند کرد تا آن را از شما بگیرند و شما را به سمتی بکشانند که عادی باشید؛ اما متفاوت بودن هیچ ایرادی ندارد، بهتر است برای کار اشتیاق داشته باشی و تلاش کنی و از قرار گرفتن در این مسیر نترسی!
مسؤولان لیگ بسکتبال ان بی ای، به خاطر مرگ «کوبی برایانت»، بازی‌های لیگ را لغو نکردند؛ اما در تمام بازی‌ها تیم‌ها خطای ۲۴ ثانیه را به احترام شماره‌ی ۲۴ سابق لس‌آنجلس لیکرز انجام دادند، بازی‌ها در جریان بود؛ اما کسی حرکت نمی‌کرد، انگار که دنیای ورزش و بسکتبال از حرکت باز ایستاده باشد.
۲۴ آگست، به پاس خدمات او در لس‌آنجلس روز کوبی برایانت است؛ مردی که عاشق خانواده و بسکتبال بود و چند روز پیش به دلیل سقوط هلیکوپترش، در ۴۱سالگی از دنیا رفت. همه‌ی دنیا، بزرگان ورزش و چهره‌های مشهور نسبت به مرگ او واکنش نشان دادند.
فرانچسکو توتی گفت، افتخار می‌کنم که تو را می‌شناختم، تو که قهرمان داخل و بیرون ورزش بودی. مایک تایسون نابغه‌ی تاریخ بوکس نوشت، همراه با جهان سوگواری می‌کنم، یک استوره را از دست دادیم، کاملا به هم ریخته‌ام. لیونل مسی که در کلیپ‌های زیاد تبلیغاتی با کوبی برایانت حضور داشته است، گفت، کلمه‌ای ندارم، لذت بزرگی بود که تو را دیدم و وقت‌هایی که با هم با خوشی گذراندیم، تو نابغه‌ی حقیقی بودی. بازی‌کنان رئال مادرید، به احترام او سکوت کردند و کاپیتان این تیم «سرخیو راموس» پیراهن او را به نشانه‌ی احترام پوشید. دونالد ترامپ، مایکل جوردن، باراک اوباما، آلیشیا کیز، دیوید بکهام، ایکرکاسیاس و تمام رسانه‌های جهان برای کوبی برایانت ابراز احساسات کردند؛ اما جالب‌ترین واکنش را یکی از هواداران او داشت که نوشت: «این ترسناک است، کسی که در تمام زندگیت شکست‌ناپذیر به نظر می‌آمد، به اندازه‌ی بقیه‌ی ما فانی است.»
با مرگ کوبی برایانت، استوره‌ی دیگری از جمع وفاداران ورزش دنیا کم شد؛ جامعه‌ا‌ی که در تمام ورزش‌ها، بسیار کم و انگشت‌شمار اند و دیگر هیچ کسی را یارای مقاومت در برابر پول نیست، بودن کسانی مثل او می‌تواند ضامن ارزش‌های دیگری به غیر از قهرمانی، زرق و برق و چیزهایی باشد که امروز ورزش و ورزش‌کاران دنیا را غرق کرده است!
