در زمانی که همه به صورت اجباری به انزوا کشیده شده ایم، هر کدام از ما برای خود در تلاش ایجاد سرگرمی‌هایی استیم؛ نذیر کتاب‌خواندن، فیلم‌دیدن، ورزش کردن و استفاده از رسانه‌های اجتماعی؛ اما انجام این فعالیت‌ها به صورت انفرادی و بودن در اتاق خود، فرقی با فعالیت‌های زمان بدون قرنطین ندارد.
شاید عده‌ای از ما با این مصروفیت‌های فردی در زمان قرنطین کنار بیاییم؛ اما تحمل این مصروفیت‌ها برای کودکان و نوجوانان که کمتر از ما، در هجوم اخبار بحران کرونا در جهان قرار دارند، سخت است و می‌تواند باعث آسیب‌های روانی و خُلقی شود.
برای تحمل و بهتر گذراندن روزهای قرنطین خانگی، باید برنامه‌های مشترکی با همه‌ی اعضای خانواده داشته باشیم، تا بتوانیم هم تشویش بحران کرونا را کنار بگذاریم و هم افرادی را که بیش‌تر در مورد خطر کرونا حساس استند، از نگرانی در زمان بحران، نجات دهیم.
در بیش‌تر خانواده‌های افغانستانی، زنان همیشه به نوعی در قرنطین خانگی به سر می‌برند؛ تحمل قرنطین خانگی، شاید برای این بخش از زنان آسان باشد؛ اما مردان و زنانی که در هفته فقط یک روز رخصتی را در خانه می‌گذرانند، دچار کلافگی می‌شوند و کنار آمدن با عادت‌های جدید در محدوده‌ی خانواده، مضطرب و شاید عصبانی شان می‌کند.
داشتن برنامه‌های مشترک خانوادگی، می‌تواند به لذت‌بردن از اجتماع کوچکی بینجامد که شاید سال‌ها به دلیل مصروفیت‌های بیرون از خانه، فرصت تجربه‌ی آن را نداشته ایم. مثل یک خانواده در بیابانی دور از همه که بیش‌تر از هر چیزی، به خود مان نزدیک استیم.
روح‌الله رضوانی، روان‌شناس بالینی می‌گوید: «وقتی می‌بینید کسی در خانه مصروف انجام فعالیت است، با او هم‌کار شوید؛ اگر زنان در حال انجام کارهای خانه استند یا کودکان که در حال بازی کردن، با آن‌ها همراه شوید و هم‌دیگر را تنها نگذارید.»
رضوانی، اشتراک در فعالیت‌های خانوادگی در زمان قرنطین را، فرصتی می‌داند برای جبران هم‌کاری‌های زمانی که از هم دور بوده ایم و نتوانسته ایم، بازوی کوچک هم باشیم در فعالیت‌های کوچکی که زندگی ما را معنا می‌دهند.
شاید اولین هشدار کرونا، حفظ روان و جان فردی باشد؛ اما هر فرد، زمانی می‌تواند خودش را محافظت کند که اطرافیانش را محافظت کرده باشد؛ نگرانی یک فرد در خانواده یا مبتلا شدن آن، می‌تواند خطر روانی و جسمی در یک خانواده باشد؛ بنا بر این، فعالیت‌های جمعی خانوادگی و هم‌کاری در کارهای خانه و محافظت از ویروس کرونا، می‌تواند خطر روانی و جسمی آن را کاهش دهد.
آقای رضوانی، می‌گوید که کرونا را جدی بگیریم؛ اما در مقابل آن حساس نباشیم؛ حساسیت در مقابل بحران و همیشه به آن فکر کردن و از آن حرف زدن، کمکی به جامعه نمی‌کند؛ ما باید به فعالیت‌های رو بیاوریم که خانواده به عنوان جامعه را نجات دهیم و این‌گونه، جامعه‌ی سالمی داریم محدود در چهاردیواری خانه‌ها که پس از حل بحران، دوباره به خیابان‌ها می‌ِآییم و چرخ زندگی مان را مشترک می‌چرخانیم.
رضوانی، مبارزه با بحران کرونا را، اهمیت دادن به هشدارهای و روش‌های علمی برای وقایه‌ی جسمی و روحی از آن می‌داند و تأکید دارد که بدون توجه به نکات روش‌مند، در درازمدت، بحران روانی کرونا می‌تواند امکان مبارزه با خطرهای جسمی آن را از افراد سلب کند.
