دو روز است که مردم افغانستان امیدوارند جنگ در این کشور پایان یابد. این امیدواری با وضع کاهش خشونت هفت‌روزه بیشتر شده است. پس از تلاش‌های یک و نیم ساله‌ی امریکا و گفت‌وگوی زلمی خلیلزاد با نمایندگان طالبان، این گروه، هفته‌ی پیش توافق کردند که قبل از امضای «توافق‌نامه‌ی صلح» برای هفت روز خشونت‌ها و حملات خود را کاهش می‌دهد.
روند کاهش خشونت‌ها از سوی طالبان نیمه‌شب جمع (۳حوت) آغاز شد و قرار است برای یک هفته طالبان در مناطق مشخص هیچ‌گونه حمله‌ی انتحاری و راکتی انجام ندهند.
حال برآیند کاهش خشونت‌ها از سوی طالبان، هر چه باشد؛ اما مردم افغانستان در دو روز گذشته از وضعیت پیش آمده استقبال کرده و آن را به فال نیک گرفته اند. مردم امیدوارند که کاهش خشونت‌ها و امضای توافق‌نامه‌ی صلح میان ایالات متحده‌ی امریکا و طالبان به صلح و ثبات دایمی در این کشور منجر شود.
در چندین ولایت افغانستان مردم به رقص و پایکوبی پرداختند و از این رویداد استقبال کردند؛ ساز و سرود نواختند و به صورت گروهی شادی کرده و خوش‌حالی‌های شان را با همدیگر شریک کردند. بیان این شادی‌های مردم، خسته بودن آن‌ها از وضعیت جنگی را به نمایش می‌گذارد.
هرچند کاهش یک‌هفته‌ای خشونت، آزمون کوتاهی برای طالبان است تا این گروه به امریکا نشان بدهد که به تعهداتی که با امریکا کرده است، پابند است؛ اما مردم که سال‌ها از جنگ طالبان متأثر شده اند، حتا یک روز آرامش را غنیمت می‌دانند.
هم‌زمان با نشر خبرنامه‌ی طالبان برای آغاز کاهش چشم‌گیر خشونت‌ها، شهروندان افغانستان به گونه‌ی گسترده در گوشه و کنار کشور از آن استقبال کردند. در این گزارش خبرنگاران روزنامه‌ی صبح کابل، در مناطق مختلف افغانستان دیدگاه‌های مردم را از آن‌ها پرسیده اند.
علی محمدی با فرستادن پیامی برای ما گفته است: «من در شرایط جنگی متولد شده‌ام. از زمانی که سخن را فهمیدم، عادی‌ترین قصه‌ی مردم دیارم جنگ بود، جنگ خانمان‌سوز داخلی، جنگ برادر با برادر و جنگ کاکا با پسر برادر. هر شب از پدر و مادرم و از رادیو خبر جنگ و کشته شدن را شنیدم. صلح در افغانستان قصه‌ی دراز دارد. همیشه از صلح شنیدم ولی هیچ زمان صلح را تجربه نکردم. از شب گذشته به این سو که خبر از کاهش خشونت و آمدن صلح است، تارهایی از امید در دلم دمیده و با خود می‌گویم کاش صلح بیاید و دیگر جنگ و کشته شدن سرخط خبرها در افغانستان نباشد.»
محمدرسول ۲۸ساله، باشنده‌ی ولایت بغلان است. شغل محمدرسول کشاورزی است. او می‌گوید: «با شنیدن خبر امضای توافق‌نامه‌ی صلح و کاهش خشونت احساس آرامش می‌کنم و ترس و وحشتی که در گذشته داشتم همه‌ی آن فراموش شده است. صلح باشد، من می‌توانم خیلی خوب به کارهای خود در زمین‌هایم رسیدگی کنم، حاصلات خود را به خوبی جمع‌آوری کنم و آن را بفروشم.»
کاهش یک‌هفته‌ای خشونت‌ها جدا از این که برای مردم و سربازان امنیتی افغانستان فرصت استراحت کوتاهی را داده است، برای طالبانی که سال‌هاست در جنگ به سر می‌برند، نیز فرصت خوبی است.
جنگ‌جویان این گروه در ولسوالی چهاردره‌ی کندز، به مناسبت هفته‌ی کاهش خشونت‌ها، برای ساعتی دست از سلاح برداشته و مسابقه‌ی پهلوانی برگزار کرده اند.
فیروز، یکی از سربازان ارتش در ولایت هلمند است. او سال‌ها می‌شود سلاح بر دوش دارد و در مقابل گروه‌های تروریستی به شمول طالبان می‌جنگد. فیروز می‌گوید که از زمان آغاز کاهش خشونت‌ها تا کنون، طالبان علیه آن‌ها هیچ حمله‌ای انجام نداده اند.
او ضمن این که صلح را از دست‌نیافتنی‌ترین آرمان‌های زندگی خودش می‌داند، می‌گوید: «می‌خواهم دیگر جنگ نباشد، به دلیلی که مردم افغانستان در جنگ بسیار آسیب دیده اند. امیدواریم که صلح پایدار در افغانستان بیاید. در جنگ کل چیز خود را از دست دادیم. از خانواده‌ی خودم، پدر و یک بردار خود را از دست داده‌ام. دو مامایم که همرای ما در ارتش بود، کشته شدند. ما از جنگ خسته شدیم.»
باشندگان ولایت‌های مرکزی افغانستان از کاهش چشم‌گیر خشونت‌ها حمایت کرده و می‌گویند، در صورت امضای توافق‌نامه‌ی صلح میان امریکا و طالبان، این امیدواری وجود دارد که صلح در افغانستان تأمین شود.
سیف‌الله رضایی، دانش‌جوی یکی از دانشگاه‌های ولایت دایکندی است. او می‌گوید: «ما بسیار خوش‌حال استیم که طالبان کاهش خشونت‌ها را اعلام کرده اند. ما سال‌ها می‌شود که در جنگ استیم، حتا اگر یک روز هم جنگ نباشد، ما بسیار خوش‌حال استیم.»
به گفته‌ی این دانش‌جو، سال‌ها است که مردم در نتیجه‌ی جنگ طالبان، درد دیده اند؛ حال این امیدواری به وجود آمده که خود طالبان بیایند و با کاهش خشونت‌ها و قطع جنگ، دردهای مردم را التیام بخشند.
در غرب افغانستان نیز مردم تأکید می‌کنند که کاهش خشونت‌ها می‌تواند تغییرات زیادی را در زندگی آن‌ها به وجود بیاورد؛ در صورتی که آتش‌بس دائمی صورت گیرد و طالبان دست از جنگ بردارند، اقتصاد رشد می‌کند و جریان زندگی و آرامش مردم باز می‌گردد.
امید حیدری، یک تن از باشندگان هرات می‌گوید که ما از توافق طالبان برای کاهش خشونت استقبال می‌کنیم؛ زیرا این توافق می‌تواند ما را در یک‌قدمی صلح قرار دهد. او که خود شاهد چندین حمله‌ی طالبان در منطقه‌ی شان بوده است، به این امید است که برای یک روز هم که شده، بدون جنگ زندگی کند.
در کنار پیام‌هایی که روزنامه‌ی صبح کابل از مخاطبان خود در جریان دو روز گذشته دریافت کرده است، شمار زیادی از کاربران شبکه‌های مجازی نیز نسبت به آغاز کاهش خشونت‌ها واکنش نشان داده اند.
قاسم وفایی‌زاده، یکی از مقام‌های حکومت افغانستان نیز در برگه‌ی فیس‌بوکش نوشته است: «شاید اگر صلح بیاید، باور مان نشود که ما و این همه خوش‌بختی! آنچه که ما را تا هنوز زنده نگه داشته است، امید به فردای روشن این سرزمین است؛ روزی که دشنه‌ها در نیام شود و و زبان‌ها باز. روزی که مسافر خسته از سفر برگشته، از دیار غربت بتواند بی‌ترس و هراس جاده بپیماید و با سر سالم به خانه برسد. روزی که یتیم شدن و بیوه شدن متوقف شود و لب‌خندی بر لبان کودکان این سرزمین بروید. ما با این امید و آرزوی گران، زنده مانده ایم. پایان جنگ، خشونت، تباهی و ویرانی و آغاز صبح زندگی!.»
هرچند طالبان توافق کرده اند که در جریان هفت روز «کاهش‌خشونت‌ها» حملات شان را کاهش می‌دهند؛ اما تعهد نکرده اند که به گونه‌ی قطعی حمله نمی‌کنند. در نخستین روز این روند، طالبان بالای پاسگاه نیروهای ارتش در چندین ولایت حمله کردند؛ اما با مقاومت نیروهای ارتش این حملات عقب‌زده شد.
در دومین روز کاهش خشونت‌ها، نیز طالبان یک کاروان نیروهای امنیتی را در ولسوالی شاه‌ولیکوت ولایت کندهار با ماین کنار جاده‌ای هدف قرار دادند که در نتیجه‌ی آن دو سرباز ارتش جان باختند و چندین تن دیگر زخمی شدند.
