کرونا در افغانستان؛ فروشگاه لباسی که برای ارزانی ماسک آستین بالا زده است

علی شیر شهیر
کرونا در افغانستان؛ فروشگاه لباسی که برای ارزانی ماسک آستین بالا زده است

هم‌زمان با شیوع ویروس کرونا در کابل و شماری از کلان‌شهرهای افغانستان، در کنار افزایش قیمت موادهای خوراکی، قیمت‌های ماسک، دستکش و مواد ضد عفونی نیز در این شهرها، چند برابر شده است.

در حال حاضر قیمت یک بسته ماسک ۵۰جوره‌ای، ۹۰۰ افغانی، یک بسته دستکش یک‌بارمصرف، ۵۰۰ افغانی و یک ژل ضدعفوی‌کننده به ۵۰۰ افغانی در بازارهای شهر کابل به فروش می‌رسد. پیش از شیوع ویروس کرونا، قیمت یک بسته ماسک ۵۰جوره‌ای، ۱۵۰ افغانی، دستکش یک‌بارمصرف، ۲۵۰ افغانی و ژل ضدعفونی‌کننده، ۱۰۰ افغانی بود.

در چنین شرایطی، برخی از تولیدکنندگان لباس در کابل، به تولید گسترده‌ی ماسک در این شهر اقدام کرده و تلاش دارند، حداقل نرخ ماسک را در این شهر پایین بیاورند.

«لورا» یکی از این فروش‌گاه‌ها و تولیدکنندگان لباس در کابل است. صاحب این شرکت تولیدی می‌گوید که قرار بود این شرکت از ماه حوت تا ما ثور به خاطر شیوع ویروس کرونا، تعطیل باشد. به گفته‌ی او، بالا رفتن قیمت‌های ماسک اما سبب شده است که این فروش‌گاه لباس، ۱۰ کارمند رضاکار را برای تولید ماسک، استخدام کند.

مرضیه حفیظی، مسؤول این فروش‌گاه، به روزنامه‌ی صبح کابل می‌گوید که آن‌ها در ابتدا تصمیم داشتند، تنها ۱۲ هزار ماسک تولید کنند و به‌گونه‌ی رایگان در شهر کابل توزیع کنند؛ اما تقاضای بیش‌تر، سبب شده است که آن‌ها دست به تولید بیش‌تر بزنند.

خانم حفیظی تأکید دارد: «به روزهای چهارم و پنجم حمل متوجه شدم که نرخ‌های ماسک در کابل چندین برابر شده و از سویی هم، کیفیت یک‌بارمصرف را دارند که برای مردم ما بسیار گران تمام می‌شود. ما در ابتدا با یک کارمند خواستیم که ۱۲ هزار ماسک را به‌گونه‌ی رایگان تولید کنیم؛ اما با افزایش تقاضا، ما حالا ۱۰ کارمند رضاکار استخدام کرده ‌ایم که روزانه نزدیک به ۵ هزار ماسک را تولید کنند.»

پایین آوردن قیمت ماسک

مسؤولان شرکت تولیدی «لورا» می‌گویند که آن‌ها به خاطر پایین آوردن نرخ ماسک در شهر کابل، با دواخانه‌ها و مغازه‌هایی قرارداد می‌کنند که در هر ماسک بیشتر از ۱ افغانی، سود نگیرند. در کنار این طرح، آن‌ها روزانه، بیش‌تر از ۱۰۰ ماسک را به‌گونه‌ی رایگان در سطح شهر کابل توزیع می‌کنند.

مرضیه حفیظی می‌گوید: «کارمندان ما هر کدام با رعایت شرایط قرنطین، در داخل کارخانه استند و کار می‌کنند. مشتریان ما بیش‌تر مردم عادی استند و با هر دواخانه و مغازه‌ای که قرارداد می‌کنیم، یکی از شرط‌های ما این است که آن‌ها از مشتریان شان بیش‌تر از ۱ افغانی سود نگیرند.»

ماسک‌های این برند تولیدی به قیمت ۱۰ افغانی برای دکان‌داران و داروخانه‌ها فروخته می‌شود دکان‌داران و داروخانه‌ها، یک افغانی از آن مفاد می‌گیرند.

به‌گفته‌ی خانم حفیظی، تصمیم این شرکت بر این است که تا ختم نشدن ویروس کرونا و عادی نشدن وضعیت، این کار آن‌ها ادامه پیدا کند.

لورا و مدیریت یک زن

مسؤولان برند لورا می‌گویند که با تأسیس این شرکت تولیدی لباس، خواسته‌ اند فرهنگ غنی افغانستان را در بخش پوشاک -که تاکنون به گفته‌ی آن‌ها، کسی شناخت کافی ندارد- بیش‌تر از پیش به نمایش بگذارند.

آن‌ها نام «لورا» را از دریایی در هلمند اقتباس کرده ‌اند؛ دریایی که از این ولایت افغانستان بدون هیچ استفاده‌ای می‌گذرد. به باور مسؤولان این فروشگاه تولیدی، فرهنگ افغانستان به وسعت دریای لورا است که افغان‌ها در استفاده و تبارز آن، کم‌تر نقش بازی کرده ‌اند؛ اما تصمیم آن‌ها در فروش‌گاه لورا، برجسته‌سازی فرهنگ پوشش اقوام مختلف در افغانستان است.

رییس این برند لباس می‌گوید: «با آن که هر ولایت افغانستان از نگاه پوشش فرهنگ جداگانه دارد؛ اما همه نمی‌دانند که مثلا در ولایت پکتیا مردم بیش‌تر چه نوع لباسی می‌پوشند؛ هم‌چنان پیش از این لباس‌های هزارگی مختص به هزاره‌ها بود؛ اما حالا می‌بینید که ما نشانه‌هایی از این طرح را در هر نوع لباس استفاده می‌کنیم. با این کار به آنچه دست یافته ‌ایم؛ هم‌دیگرپذیری بوده است.»

مرضیه حفیظی، رییس و مسؤول این شرکت تولیدی لباس که شغل خبرنگاری را برای ایجاد چنین طرحی رها کرده، می‌گوید با این کار نه‌تنها کاری برای فرهنگ کشورش انجام می‌دهد، بل شمار زیادی از جوانان را به صورت مستقیم و غیر مستقم صاحب شغل کرده است.

خانم حفیظی می‌افزاید: «پیش از این مردم افغانستان به این باور بودند که لباس‌های سنتی-قدیمی کشور شان را تنها می‌توانند در مناسبت‌ها و محفل‌ها استفاده کنند؛ اما ما نشانه‌هایی از لباس‌های سنتی و سوزن‌دوزی را در لباس‌های رسمی، غیر رسمی و هم‌چنان لباس‌های روی اتاق، جای دادیم و این طرح‌های سنتی را انعطاف‌پذیرتر کردیم.»

در حال حاضر در فروش‌گاه و تولید لباسی که مرضیه ایجاد کرده است، به صورت مستقیم و غیر مستقیم نزدیک به ۳۰ تن کار می‌کند که ۲۰ تن آن‌ها را زنان تشکیل می‌دهند.