کوچه‌های کابل در روزهای قرنطین، پرسروصداتر از روزهای عادی است. شمار زیادی از مردم تا هنوز کرونا را جدی نگرفته اند. باورهای نادرست سنتی و دینی، بی‌تفاوتی و عدم قبول حقیقت و کم‌سوادی شماری از مردم، باعث شده که بدون مراعات قوانین قرنطین در گوشه و کنارهای شهر گشت‌وگذار کنند.
چهارمین روز قرنطین عمومی در کابل است. در مناطق مزدحم شهر نیروهای امنیتی مانع گشت‌وگذار بدون ضرورت شهروندان می‌شوند. حضور نیروهای امنیتی باعث شده که مردم کم‌تر در مناطق مزدحم گشت‌وگذار کنند. در کوچه‌ها و پس‌کوچه‌های کابل، قرنطین و کرونا برای شمار زیادی از مردم تنها یک موضوعی کمدی است؛ مردمی که این روزها خانه‌نشین شدند و سرگرمی در زندگی روزانه‌ی شان ندارند. قرنطین‌شدن از دید آنان، بیکاری و رخصتی‌ای بیش نیست. خانه‌نشینی باعث شده که مردم در کوچه‌ها گشت‌وگذار کنند.
جوانان و نوجوانانی که این روزها در رخصتی‌های آموزشی و کاری به سر می‌برند؛ سرگرمی شان بازی‌های گروهی با هم‌سالان شان است. در میدان‌های خالی محله‌ی شان جمع می‌شوند؛ فوتبال، والیبال، کریکت، تشله‌بازی و کاغذپران بازی و سایر بازی‌های گروهی را انجام می‌دهند. این تجمع چندین نفری در محیط خیلی کوچک است که فاصله میان افراد در آن مراعات نمی‌شود. این جوانان باوجودی که قشر تحصیل‌کرده‌ی این سرزمین اند؛ اما مانند سایر مردم توجه‌ای به رهنمایی‌های صحی ندارند.
خطر شیوع کرونا، سال‌مندان را تهدید می‌کند و آنان از قشر آسیب‌پذیر این ویروس به شمار می‌روند. نیاز است که سال‌مندان در خانه بمانند و از آنان مراقبت شود؛ اما سال‌مندان نیز بی‌تفاوت اند؛ آنان بدون در نظرداشت رهنمایی صحی بیرون از خانه با چندتن از هم‌قطاران شان می‌نیشینند و قصه می‌کنند. تجمع و نشست‌های دورهمی آنان در کوچه و یا محله‌ی شان بدون ماسک و دستکش، خطر شیوع بیماری کرونا را بیش‌تر می‌کند.
در شبکه‌های اجتماعی نیز شماری از جوانان تصویرهایی از خود و دوستان شان را نشر می‌کنند که در شرایط قرنطین بیرون از خانه گشت‌وگذار می‌کنند.
انسان‌ها ساعات بیش‌تری از زندگی شان را صرف کار و فعالیت در بیرون از خانه می‌کنند. خانه‌نشین شدن برای همه‌ی مردم، شاید کار سختی باشد؛ به خصوص برای شهروندان افغانستان که فکر می‌کنند در خانه سرگرمی وجود ندارد. مطالعه‌ی کتاب، فیلم‌دیدن، تماشای تلویزیون، ورزش، موسیقی شنیدن و…، سرگرمی‌هایی است که می‌توان با آن روزهای قرنطین را ساده سپری کرد؛ اما شمار زیادی از مردم در افغانستان، از این سرگرمی‌ها بی‌بهره اند. شمار زیادی برای نشستن در خانه، سرگرمی مشخصی ندارند. فرهنگ مطالعه‌ی کتاب میان مردم رایج نیست و در ضمن برخی هم بی‌سواد استند و توانایی خواندن را ندارند. تلویزیون دیدن، سرگرمی بیش‌تر مردم است؛ اما نبود همیشگی برق و نبود برنامه‌های سرگرم‌کننده و آموزشی در شماری از کانال‌های تلویزیونی، باعث شده که مردم روزهای قرنطین را در خانه نمانند.
راه جلوگیری از شیوع این ویروس در خانه‌ماندن مردم است. در حال حاضر شمار زیادی از مردم جهان در خانه‌های شان قرنطین استند. تجربه‌های کشورهایی که شیوع این بیماری در آن زیاد است، نشان می‌دهد که مردم در آن کشورها بی‌توجهی کرده اند و کرونا را جدی نگرفته اند. مردم افغانستان با تکرار این اشتباه و بی‌تفاوتی شان مقابل آن، فاجعه خلق خواهند کرد. در کشوری که امکانات صحی اندک است و دولت توانایی کم‌تری در مبارزه با این بحران فراگیر دارد.
