شماری از باشندگان هرات، از توافق روی کاهش خشونت‌ها حمایت کرده و اظهار امیدواری می‌کنند که این توافق، منجر به آتش‌بس دائمی شود.
تداوم جنگ در افغانستان، در کنار گرفتن قربانی‌های زیادی از شهروندان این کشور، مسبب زیان‌های فراوانی شده که هیچ‌گاهی قابل جبران نیست. صدها نفر از شهروندان افغانستان، وادار به ترک کشور شان شده و بسیاری‌ها نیز به دلیل ادامه‌ی این جنگ ویران‌گر، در حالت دشوار اقتصادی به سر می‌برند. شماری از شهروندان این کشور، اعضای بدن شان را از دست داده و مجبور به تکدی‌گری شده اند و شمار زیادی نیز در داخل کشور به دلیل عدم مصؤونیت جانی، بی‌جا شده اند و در وضعیت دشواری زندگی می‌کنند.
بصیراحمد احمدی، باشنده‌ی هرات که دانش‌جوی دانش‌کده‌ی حقوق است، می‌گوید که افغانستان، سالیان زیادی در آتش جنگ سوخته و مردم از این حالت خسته شده اند. به گفته‌ی او، نیاز است صلح دائمی در این کشور برقرار شود. «جنگی که هنوز جریان دارد، جز ویرانی و بربادی برای افغان‌ها، چیز دیگری به بار نیاورده و ما از توافق روی کاهش خشونت‌ها از سوی طرف‌های درگیر استقبال می‌کنیم.»
آقای احمدی، جنگ کنونی را یک جنگ تحمیل شده می‌داند که به گفته‌ی او، این جنگ از سوی برخی کشورها به خاطر تأمین منافع شان راه‌اندازی شده و از شهروندان افغانستان قربانی می‌گیرد.
به گفته‌ی او، در صورت موفقیت پروسه‌ی صلح، جنگ در افغانستان خاتمه یافته و افغان‌ها در یک فضای امن برای پیشرفت و آبادانی کشور شان کنار هم زیر یک سقف کار خواهند کرد.
کبرا اصغری، از دیگر باشندگان هرات که کارشناس امور اجتماعی است، صلح را یکی از نیازهای مبرم جامعه می‌داند. به گفته‌ی او، جنگ بیشتر تأثیراتش را روی اوضاع اجتماعی گذاشته است. «واقعا مردم در افغانستان، در یک نوع سردرگمی به سر می‌برند و هیچ چیز قابل پیش‌بینی نیست. ما همه نگران فردای ما استیم، در واقع چنین وضعیتی تأثیرات منفی بر روان مردم می‌گذارد.»
بانو احمدی، از توافق روی کاهش خشونت‌ها خوش‌بین است و از طرفین درگیر جنگ، می‌خواهد تا برای فراهم‌سازی زمینه‌ی آتش‌بس دوام‌دار و تأمین صلح دائمی تلاش کنند. به گفته‌ی او، صلح قربانی نیاز دارد و باید طرفین درگیر جنگ به خاطر مردم از یک سلسله امتیازات و خواست‌های شان بگذرند تا بستری برای صلح دائمی در این کشور هموار شود.
شفیق‌الله، باشنده‌ی اصلی ولایت بادغیس است و فعلا در کنار صدها بی‌جاشده‌ی داخلی، در کمپ شیدایی هرات شب و روزش را سپری می‌کند. او می‌گوید که در بادغیس، باغ، زمین و خانه دارد؛ اما ادامه‌ی جنگ او را وادار کرده تا به منظور حفظ جان خود و خانواده‌اش بادغیس را ترک کرده به هرات مهاجر شود.
او، از روزهای دشواری که در کمپ شیدایی گذرانده، حکایت می‌کند: «خیلی اوقات حتا نان برای خوردن نداریم. این جا در این کمپ، به حالت دشواری شب و روز مان را سپری می‌کنیم. این خیمه‌ها در زمستان نهایت سرد است، من شاهد استم که در هر زمستان، هر خانواده از اثر شدت سرما یک طفلش را از دست می‌دهد.»
این جنگ ویران‌گر، شهروندان زیادی را به کام مرگ فرستاده، برخی‌ها را معیوب و بسیاری‌ها را نیز بی‌سرپناه کرده است.
الله‌محمد، باشنده‌ی ولسوالی بالابلوک ولایت فراه است که اکنون در هرات زندگی می‌کند. به گفته‌ی او، پسرش قربانی ماین کنار جاده‌ای شد و جانش را از دست داده است. او می‌افزاید که از شیراحمد، پسرش، دو دختر و یک پسر قد و نیم قد به جا مانده که مسؤولیت آن‌ها نیز به عهده‌ی او است. «باور کنید که از صبح تا شام کار می‌کنم تا بتوانم لقمه نانی برای این خانواده مهیا کنم، ولی رسیده نمی‌توانم؛ زیرا تعداد خانواده زیاد و درآمدم اندک است. مجبورا خیلی وقت‌ها تنها با نان خشک می‌گذرانیم.»
الله‌محمد، می‌گوید که در صورت برقراری صلح، به زادگاهش برگشته و روی زمین‌هایش کشاورزی می‌کند تا زندگی آبرومندانه‌اش را دوباره آغاز کند. او، از سران حکومت، طالبان و امریکا می‌خواهد تا در تأمین صلح صادق باشند.
در هرات، با جوانی روبه‌رو شدم که کنار جاده مصروف کارت‌فروشی است. او شیرین آغا نام دارد از ولایت فاریاب است. هر دو پایش را در انفجار ماین کنار جاده‌ای از دست داده و تأمین صلح یکی از آرزوهایش است. «من دو پایم را از دست داده‌ام و درد آن را خودم و فامیلم تا هنوز می‌کشیم. آرزو دارم هیچ افغان دیگری به سرنوشت من دچار نشود. از روزی که شنیدم آتش‌بس در راه است مثل این که دو پایم را برم هدیه داده باشند. امیدوارم صلح تأمین شود و بتوانیم چند روز نفس راحت بکشیم.»
در همین حال، محمد شکور سلیمی، یکی از بازرگانان در هرات، می‌گوید که در صورت برقراری صلح دائمی در کشور، وضعیت اقتصادی مردم نیز بهبود خواهد یافت؛ زیرا به گفته‌ی او، در حال حاضر بازرگانان از بیم هدر رفتن سرمایه‌ی شان، در افغانستان سرمایه‌گذاری نمی‌کنند.
