در ادامه‌ی حمله‌های تروریستان بر بنیادهای جامعه و مرکز‌های علمی افغانستان، روز دوشنبه (۱۲ عقرب) شهروندان این کشور، شاهد یک رویداد مرگ‌بار دیگر به دانشگاه کابل بودند. یک روز پس از این رویداد (سه‌شنبه ۱۳ عقرب)؛ شماری از پایتخت‌نشینان در پیش دروازه‌ی این دانشگاه گرد آمده و دست به راه‌پیمایی زدند.
هرچند شعارهای یک‌دست در این گردهمآیی شنیده نمی‌شد؛ اما شماری از معترضان حکومت را محکوم به ناتوانی در قبال تامین امنیت شهروندان، به ویژه دانش‌آموزان و دانش‌جویان، می‌کردند و شعارهایی چون؛ «عاملین ترور دانش‌جویان باید اعدام شود!»، «برای چه کشته می‌شویم، جواب بدهید.»، «ما را نکشید، گلوله کم میاورید، ما زیاد هستیم.»، «جرم ما چیست؟» سر می‌دادند.
محمدصابر امینی، محصل دانشکده‌ی انجنیری، یکی از معترضان به روزنامه‌ی صبح کابل می‌گوید که هدف این گردهمآیی این است که صدای شهروندان و دانش‌جویان به گوش مسوولین امنیتی کشور رسانده شود. او می‌افزاید: «وقتی که یک دانش‌جو، بدون کارت دانش‌جویی اش می‌آید، محافظان دروازه‌ها به داخل راه نمی‌دهند؛ پس تروریستان مسلح با تجهیزات پیشرفته‌ی جنگی، چطور از دروازه‌ها گذشته اند؟»
شماری دیگر از معترضان، با شعارهای «مرگ به طالبان» از دولت افغانستان خواستند که هیئت گفت‌وگوکننده‌ی دولت را که سرگرم چانه‌زنی با طالبان است از دوحه بازخواند. به باور آن‌ها، گروهی که مردم و دانش‌جویان را می‌کشد، به صلح باورمند نیست.
دخالت جریان‌های سیاسی
شماری از معترضان، دولت افغانستان و احزاب سیاسی این کشور را متهم به مداخله در این گردهمآیی کرده و می‌گویند که جریان‌های سیاسی تلاش می‌کنند که از خون دانش‌جویان و این گردهمآیی، استفاده‌ی سیاسی کنند.
به باور آن‌ها، افراد گلبدین حکمتیار، رهبر حزب اسلامی برای عقده‌گشایی آمده اند و شعارهایی علیه رهبران دولتی و مخالفان سیاسی حزب حکمتیار سر می‌دهند. یک تن از اشتراک‌کنندگان در این گردهمآیی با اشاره به فضل من‌الله ممتاز -نماینده‌ی حزب اسلامی افغانستان-، می‌گوید: «برخی از احزاب سیاسی به شمول حزب اسلامی در این‌جا آمده است تا از تظاهرات استفاده‌ی سیاسی کنند.»
شماری از کارشناسان سیاسی به روزنامه‌ی صبح کابل می‌گویند که آقای حکمتیار نه تنها مخالف سرسخت رهبران دولت است؛ بلکه خواستار تغییر نظام و برقراری حکومت موقت نیز می‌باشد؛ هر نوع اعتراض و راه‌پیمایی که متوجه دولت شود، طبیعی است که آقای حکمتیار نیز تلاش می‌کند، از آن استفاده کند.
احمد سعیدی، کارشناس امور سیاسی، به روزنامه‌ی صبح کابل می‌گوید که از سخنان آقای حکمتیار پس از سفرش به پاکستان چنین برداشت می‌شود که گویا او یک پاکستانی است تا افغانستانی!
آقای سعیدی تصریح می‌کند: «طالبانی که در جنگ علیه نیروهای امنیتی کشته می‌شوند، آقای حکمتیار آنان را تروریست نمی‌داند. او، در حمله‌های تروریستی بر مردم بی‌گناه خاموش است؛ حتا حادثه‌ی دیروز را نیز محکوم نکرد.»
محمدصابر امینی، محصل دانشکده‌ی انجنیری، یکی از معترضان به روزنامه‌ی صبح کابل می‌گوید که هدف این گردهمآیی این است که صدای شهروندان و دانش‌جویان به گوش مسوولین امنیتی کشور رسانده شود. او می‌افزاید: «وقتی که یک دانش‌جو، بدون کارت دانش‌جویی اش می‌آید، محافظان دروازه‌ها به داخل راه نمی‌دهند؛ پس تروریستان مسلح با تجهیزات پیشرفته‌ی جنگی، چطور از دروازه‌ها گذشته اند؟»
شمار دیگری از معترضان، دولت را محکوم به مداخله در تظاهرات کردند و می‌گویند که شورای امنیت با فرستادن کارکنان سرچوک، می‌خواهد که شعارهای دولتی را علیه طالبان از تریبون دانش‌جویان بلند کند.
صبور یکی از اشتراک‌کنندگان در گردهمآیی، به روزنامه‌ی صبح کابل می‌گوید: «دولت کراچی‌وانان و کارکنان سرچوک را جمع کرده است تا تظاهرات را خراب کند و یا به نفع خود شان بچرخاند.»
یکی از این اشتراک‌کنندگان، به خبرنگار روزنامه‌ی صبح کابل گفت که نمی‌داند، برای چه در این‌جا آمده است. او، می‌گوید که فردی آن‌ها را در بدل دوصدپنجاه افغانی برای یک ساعت به کرایه آورده است.
در میان این افراد، خانم‌هایی نیز دیده می‌شوند؛ خانم‌هایی که می‌گویند شخصی به نام «عارف حیدری» آن‌ها را به این‌جا آورده است.
به باور شماری از کارشناسان سیاسی، این احتمال را نه باید نادیده بگیریم که دولت بیش‌تر از هر جریان دیگر، دوست دارد شعارهای ضد طالبانی در زمانی که از یک‌سو ماشین جنگ در افغانستان فعال است و از سوی دیگر، گفت‌وگوهای صلح افغانستان در دوحه جریان دارد، از گلوی دانش‌جویان فریاد شود.
آقای سعیدی با اشاره به شعارهای معترضان، می‌گوید که دولت افغانستان به اندازه‌ی تروریستان محکوم است؛ محکوم به ناتوانی از تامین امنیت و حفاظت از جان شهروندان؛ اما شعارهای خاصی علیه دولت از این راه‌پیمایی شنیده نمی‌شد. «از شعارها فهمیده شد که دولت نیز در این جریان دست دارد؛ چون هیچ محکومیتی متوجه دولت نبود.»
قطع‌نامه‌ها
در میان معترضان، قطع‌نامه‌ا‌ی به نام «قطع‌نامه‌ی سراسری ملت افغانستان» نیز دست‌به‌دست می‌شد. در این قطع‌نامه آمده است که حمله‌ی تروریستی طالبان به دانشگاه کابل در ادامه‌ی حمله به دانشگاه امریکایی افغانستان، شفاخانه‌ی صد بستر برچی، مرکز آموزشی کوثر دانش و صدها حمله‌ی دیگر به مرکز‌های علمی و فرهنگی، چهره‌ی کریه و زشت گروه طالبان را نمایش می‌دهد.
در بند اول این قطع‌نامه آمده است: «از سازمان ملل و دیگر سازمان‌های بین‌المللی، خواستاریم که گروه طالبان و هم‌پیمانان شان را در لیست گروه‌های تروریستی و سیاه سازمان ملل قرار دهند. فجایع خون‌باری که توسط مزدوران طالبان رقم خورد، نشان داد که این گروه با استفاده از اعمال خشونت‌بار و تروریستی، به دنبال برآورده‌کردن اهداف سیاسی خود است.»
از سویی هم، ساعت چهار عصر دیروز (سه شنبه، ۱۳ عقرب) در یک کنفرانس خبری، اعلامیه‌ی دیگری زیر عنوان «اعلامیه‌ی رسانه‌ای خانواده‌ی قربانیان و اتحادیه‌ی دانش‌جویان دانشگاه کابل» خوانده شد.
رسیدگی فوری به زخمیان و خانواده‌ی قربانیان، پیگیری جدی این رویداد، سیاسی‌نشدن و رعایت مصونیت نهادهای اکادمیک از سوی طرف‌های درگیر جنگ، اعمار بنای یادبود و موزیم قربانیان حادثه‌ی تروریستی دانشگاه کابل و توقف عاجل خشونت از برجسته‌ترین خواست‌های این اعلامیه است.
حمله‌ی تروریستی به دانشگاه کابل، ساعت ۱۱ روز دوشنبه (۱۲ عقرب) شروع شد و پس از شش ساعت درگیری با کشته‌شدن سه مهاجم پایان یافت. در این رویداد، ۲۲ نفر کشته و ۲۷ نفر زخم برداشتند. به گفته‌ی صفی‌الله محمدی، باغبان مرکز ملی آموزش‌های حقوقی، مهاجمان در حالی به این ساختمان حمله کردند که دانش‌جویان حقوق و اداره‌ی عامه در دو صنف جداگانه در این ساختمان درس می‌خواندند. گفته می‌شود که شمار بیش‌تر کشته‌شدگان این رویداد مرگ‌بار، دانش‌جویان حقوق و اداره‌ی عامه استند.
